قاسم حدادیفر در گفتوگو با ایسنا درباره عملکرد تیم ملی در بازی مقابل قرقیزستان اظهار کرد: به نظرم تیمملی با کیفیت سازماندهی شده و پتانسیل خیلی خوبی در آن میبینیم. غیرحرفهای است که بگوییم مثل سالهای قبل باید گلهای زیادی به تیمهای سطح دوم و سوم آسیایی بزنیم چون کیفیتها تغییر کرده است. در فوتبال امروز تیمهایی که سطح پایینتری دارند، میتوانند خوب دفاع کنند. قرقیزستان با دفاع از پایین و با سیستم ۲-۳-۵ وارد زمین شد و ایران هم ۱-۳-۲-۴ بازی کرد و هجومی کار کرد.
او ادامه داد: قلعهنویی امیدوار بود که تیمملی قدرتمند شروع کند و با نتیجه خوبی از زمین خارج شود. بازیکنان تیم ملی اصرار داشتند که از پاسهای عمقی استفاده کنند. با توجه به فاصلهای که خط دفاع و دروازه قرقیزستان داشت، این کار میسر نشد. بعد از ۳۰ دقیقه ابتدایی ایران شروع به شوتزنی کرد و در نهایت موفق به گلزنی شد. من صحبتهای غیرحرفهای از پیشکسوتان میبینم که تیم ملی از بازی بلند استفاده میکرد اما تیم ملی فوتبال بدی بازی نکرد.
بازیکن پیشین تیم ملی اضافه کرد: تیم ملی در نیمه دوم کاملا صاحب توپ و میدان بود اما به خاطر فاصلهای که بین خط دفاع و هافبک پیش میآمد، حریف فرصت شوتزنی پیدا میکرد. در کل تعویضهای قلعهنویی هم خوب بود و با حضور ترابی منسجمتر شدند اما در خلق موقعیت زیاد خوب کار نکردیم. مشکل ما همین مساله است. تیم ملی ذاتا نیاز به فضا دارد و مقابل تیمهای دفاعی به مشکل میخوریم. تیم ملی با سرعت ملایم در حال پوست اندازی است. این منطقی است و به نظرم بازیکنان خوب زیادی در آینده به تیم ملی اضافه میشوند.
او با بیان اینکه «فوتبال ایران در سطح کشور مشکلات کلانی دارد،» گفت: در لیگ هم مشکلاتی داریم. زیر ساختهایمان ایراد دارد و زمینها و ورزشگاههایمان واقعا فاجعه هستند. با وجود تلاشی که مسئولان کارخانه ذوبآهن داشتند، زمین فولادشهر کیفیت خوبی نداشت. ما هر کاری هم انجام دهیم، باز هم ابتدا زمین مسابقه مهم است چون همه چمن را میبینند. این زمین فاجعه بود و کاش شرایط خوبی داشت. اینکه گزارشگر هم میگفت کیفیت چمن خوب است، بی احترامی به مخاطب بود. با این حال جای خسته نباشید هم دارد که این ورزشگاه را رساندند و مشکلات زیادش را رفع کردند. امیدوارم بتوانیم مشکلات فوتبالی در کشور را حل کنیم تا از این آشفته بازار خارج شویم.
او در رابطه با انتقادات از تیم ملی گفت: قبل از انتقاد از قلعهنویی ابتدا باید از مدیران و مسئولان تصمیم گیرنده انتقاد کنیم. فوتبال ما هیچ حرکت مثبتی نداشت. از نظر فنی تیم ملی خیلی بد بازی نکرد و مطمئنم در بازیهای بعد بهتر میشود. در نهایت همه باید کمک کنیم و مسئولان هرچه سریعتر مشکلات را حل کنند تا به فوتبالمان کمک شود. اگر تیم ملی موفق باشد، فوتبالمان موفق خواهد بود. امیدوارم مردم هم احساسی نقد نکنند و همه برای کمک به تیم ملی به هم کمک کنیم.
حدادیفر درباره انتقادات از ورزشگاه فولادشهر بیان کرد: حقیقتا باید از سطحینگری فاصله گرفت و به مسائل به شکل واقعی نگاه کرد. با توجه به ظرفیتها و با توجه به اتفاقاتی که پیرامون مجموعه بزرگ ذوب آهن اتفاق افتاد باید توضیح دهم که در چند روز گذشته شاهد بی انصافی در حق این مجموعه بودیم. ما به شکل کلی و کلان در سطح کشور مشکل عظیم زیر ساخت داریم تا جایی که شرایط برگزاری مسابقات لیگ را هم نداریم. ریشهاش در تصمیمات مدیریتی و مدیران غیر تخصصی در این موضوع است و این باعث شده برای تیم ملی کشورمان هم استادیومی برای برگزاری مسابقات نداشته باشیم.
کاپیتان پیشین ذوبآهن ادامه داد: با همه این مشکلات کار به جایی رسید که کارخانه ذوب آهن مسئولیت برگزاری این رویداد را به عهده گرفت که مسئولیت سخت و پر ریسکی هم بود اما قابل تقدیر بود. من حدود یک سال است که هیچ ارتباطی با مجموعه ذوبآهن ندارم اما شاهد بودم چه زحمتهایی کشیدند. به دلیل اینکه ساکن شهر فولادشهر هستم، دیدم این شرکت و کارگران آن حدود یک ماه شبانه روزی در حال کار بودند تا چراغهای استادیوم روشن بماند و برای تعهد ملی خود زحمت کشیدند تا استادیوم فرسوده باشگاه ذوبآهن را به بازی برسانند.
او اضافه کرد: نواقصی وجود دارد اما مطمئنم از هیچ کوششی دریغ نشده است. شهروندان شهر فولادشهر تا دو نوبت در شبانه روز قطعی برق داشتند. شهری که اکثرا کارگران زحمتکش کارخانه ذوب آهن در آن زندگی و با درآمدی ناچیز امرار معاش میکنند اما برای شوق و اشتیاق پرچم خود و تیم ملی هیچ گلایهای نکردند و بی صبرانه شهر و مردمانش منتظر میزبانی از تیم کشورشان بودند. بی انصافی است که بعد از این همه مشقت و تلاش بعد از اتمام بازی، پیکان انتقاد به سوی مسئولان و بازیکنان و به سمت مجموعه ذوب آهن و مردم سخت کوش این شهر باشد. مشکلات زیادی در کشور در حوزه ورزش وجود دارد و به این زودیها قابل حل نیست.
حدادی فر در پایان گفت: ما میلان، پورتو، دبی و … نیستیم. ما مردمی با شرافت و سخت کوش داریم که با کمترین امکانات بقای کارخانه ذوب آهن و باشگاه آن را رقم زدند و برای کشور ابرو داری کردند. انتظار تشکر و قدردانی نیست. ما موزه بزرگ نداریم اما ای کاش به جای دیدن موزه به خط تولید کارخانه ذوب آهن و کارگران زحمت کش آن سر زده بودند و الهام بخش امید به زندگی برای آنها میشدند.
انتهای پیام