به گزارش ایسنا، در دهه‌های اخیر، تعامل میان آموزش و پژوهش به یکی از مهم‌ترین مسائل در دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی تبدیل شده است. پژوهشگران و سیاست‌گذاران تلاش کرده‌اند تا رابطه‌ای مثبت میان این دو برقرار کنند، زیرا اعتقاد دارند که وحدت آموزش و پژوهش می‌تواند به توسعه دانشگاه‌ها کمک کند. در اوایل قرن نوزدهم، سنگ بنای دانشگاه‌های نوین بر این وحدت نهاده شد و امروزه نیز دانشگاه‌های مدرن بر اساس شدت رابطه میان آموزش و پژوهش شناخته می‌شوند.
تعامل مثبت بین آموزش و پژوهش می‌تواند به تولید دانش جدید و انتقال آن به نسل‌های آینده کمک کند. دانشگاه‌ها نه تنها مکانی برای یادگیری مفاهیم آکادمیک هستند بلکه به عنوان مراکزی برای تربیت فارغ‌التحصیلانی که قادر به تأثیرگذاری در جامعه هستند نیز عمل می‌کنند. به همین دلیل، بررسی رابطه میان آموزش و پژوهش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند به بهبود کیفیت آموزش و پژوهش در دانشگاه‌ها منجر شود.
رضوان حسین قلی‌زاده، دانشیار گروه مدیریت آموزشی و توسعه منابع انسانی دانشگاه فردوسی مشهد، به همراه دو همکار خود، تحقیقی را در خصوص تجربه اعضای هیئت علمی دانشگاه در مورد پیوند میان آموزش و پژوهش انجام داده‌اند. این پژوهش به تحلیل چگونگی تعامل این دو حوزه مهم در دانشگاه پرداخته و نتایج جالبی را به دست آورده است.
برای انجام این تحقیق، از روشی استفاده شد که بر تجربه‌ها و دیدگاه‌های افراد تمرکز دارد. جامعه مورد مطالعه شامل ۴۸ نفر از اساتید گروه علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد بود که در زمینه آموزش و پژوهش برجسته هستند. از بین این افراد، ۲۰ نفر به صورت هدفمند انتخاب شدند. اطلاعات لازم از طریق مصاحبه‌های نیمه‌ساخت‌یافته جمع‌آوری شد و سپس به دقت تحلیل گردید.
یافته‌های این پژوهش نشان داد که بین آموزش و پژوهش در دانشگاه رابطه بی تردیدی وجود دارد. در این مطالعه، چهارده مقوله اصلی با هدف درک ماهیت آموزش و پژوهش، هفت مقوله اصلی در مورد رابطه بین این دو و چهارده مقوله دیگر به عنوان عوامل پیش‌برنده و بازدارنده شناسایی شدند. این مقولات به درک بهتر رابطه میان آموزش و پژوهش کمک می‌کنند.
به نظر می‌رسد که این رابطه به دو شکل مثبت و منفی قابل مشاهده است. در سطح دکتری، رابطه بین پژوهش و آموزش قوی‌تر و در سطح کارشناسی ضعیف‌تر است. این نتایج نشان می‌دهد که ماهیت رشته تحصیلی و مقطع تحصیلی در شکل‌دهی به این رابطه تأثیرگذار هستند.
یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهند که پیوند میان آموزش و پژوهش می‌تواند تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. علاقه و انگیزه دانشجویان، تعهد کاری و سازمانی اساتید، و همکاری‌های بین رشته‌ای از جمله عوامل پیش‌برنده هستند.
از سوی دیگر، بی‌انگیزگی دانشجویان، عدم تطابق آموزش و پژوهش با نیازها، و ضعف ساختاری دانشگاه به عنوان عوامل بازدارنده شناسایی شدند. این نتایج نشان از آن دارند که توجه به این عوامل می‌تواند به بهبود رابطه میان آموزش و پژوهش کمک کند.
شایان ذکر است این اطلاعات علمی پژوهشی در فصل‌نامه «آموزش عالی ایران» وابسته به انجمن آموزش عالی ایران، منتشر شده اند. این نشریه به بررسی مسائل مختلف در حوزه آموزش عالی می‌پردازد و بستری برای انتشار تحقیقات علمی و کاربردی فراهم می‌کند.
انتهای پیام