به گزارش ایسنا، شهروند در ادامه نوشت: او دختری تنها و تقریبا هم سن خود را به یاد می‌آورد که به‌شدت سوخته بود: «چشمان او کاملا باز بود. چشمان آن دختر هنوز خنجری است در جان من. با وجود گذشت ٧٩ سال، او در ذهن و روح من حبس شده است.» در روزهای پایانی جنگ جهانی دوم، ششم آگوست سال ۱۹۴۵ ساعت هشت و ۱۶ دقیقه صبح، آمریکا بمب اتم خود موسوم به «پسر کوچک» را بر سر شهر هیروشیما فرود آورد. این نخستین بمب اتمی بود که در یک جنگ استفاده شد. سه روز بعد شهر ناکازاکی در ژاپن هدف بمب اتمی آمریکا قرار گرفت. صدها هزار کشته و بازماندگان بسیاری با جراحات و بیماری‌های ادامه‌دار ناشی از قرار گرفتن در معرض تشعشعات هسته‌ای حاصل حمله اتمی به این دو شهر ژاپن بود. انفجار بمب اتمی در هیروشیما ١٤٠ هزار و در ناکازاکی ٧٠ هزار کشته بر جا گذاشت. در هیروشیما تا سه ماه بعد از پرتاب بمب، ٩٠ درصد از کسانی که در حدود یک کیلومتری انفجار قرار داشتند، کشته شدند. تا سال بعد، بیش از یک‌سوم غیرنظامیانی که در جریان بمباران در شهر بودند، جان باختند. بیش از ٩٠ درصد از پزشکان و پرستاران شهر کشته شدند و فقط سه بیمارستان از ٤٥ بیمارستان غیرنظامی قابل استفاده بودند. آمریکا حداقل ٤هزار و ٤١٢ دانش‌آموز را در هیروشیما کشت. ما هرگز نخواهیم دانست دقیقا چند نفر در دو شهر هیروشیما و ناکازاکی کشته شده‌اند. بیش از ٩٠ درصد مجروحان شدید بمباران تا اواسط سپتامبر آن سال مردند. هزاران نفر از آسیب‌های جسمی و روحی، افزایش میزان سقط جنین، نقص مادرزادی، سرطان خون و انواع دیگر سرطان برای چندین دهه رنج برده‌اند. مجله نیوزویک در گزارشی گفته بود «تخمین زده می‌شود حدود ١٤٠ هزار نفر از جمعیت ٣٥٠ هزار نفری هیروشیما با بمب اتمی آمریکا جان باختند. ده‌ها هزار نفر دیگر هم بر اثر مسمومیت ناشی از تشعشعات و جراحات جان خود را از دست دادند. بسیاری از قربانیان سال‌ها بعد بر اثر سرطان و سایر بیماری‌های مرتبط با تشعشعات بمب اتم از بین رفتند. تحقیقی در سال ١٩٩٨ نشان داد که حدود ٦٢ هزار نفر دیگر در هیروشیما در نتیجه پرتاپ این بمب کشته شده‌اند و تعداد کل قربانیان را در این شهر به بیش از ٢٠٠ هزار نفر رساند». با استناد به گزارش‌هایی از «نیویورک‌تایمز»، «ژاپن‌تایمز» و «آسوشیتدپرس» و «بی بی سی نیوز» نگاهی انداخته‌ایم به فاجعه اتمی که آمریکا در هیروشیما و ناکازاکی رقم زد.
٦ آگوست برای آمریکایی‌ها روز مهمی نیست
«اتاق انتظار بیمارستان صلیب سرخ در مرکز شهر هیروشیما همیشه شلوغ است. تقریبا همه صندلی‌های موجود اشغال می‌شود، اغلب با افراد مسنی که منتظر شنیدن نام‌شان هستند. با این حال، بسیاری از این مردان و زنان سابقه پزشکی معمولی ندارند. آنها قربانیان حمله اتمی آمریکا در ٧٩ سال پیش هستند.» «نیویورک‌تایمز» گزارش خود را به مناسبت هفتادونهمین سالگرد بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی این‌گونه آغاز می‌کند و ادامه می‌دهد: «شاید ٦ آگوست برای بسیاری از آمریکایی‌ها روز مهمی نباشد، اما ژاپنی‌ها نمی‌توانند آن را فراموش کنند. حتی اکنون، این بیمارستان به‌طور متوسط روزانه به درمان ١٨٠ بازمانده -معروف به هیباکوشا- انفجارهای اتمی ادامه می‌دهد. هنگامی که آمریکا در ٦ اوت ١٩٤٥ بمب اتمی روی هیروشیما انداخت، شهروندان هر دو کشور در تب و تاب برای پیروزی در جنگ جهانی دوم بودند. برای بیشتر آمریکایی‌ها، این بمب نشان‌دهنده راهی به سوی پیروزی پس از نزدیک به چهار سال نبرد بی‌امان و پیشرفتی تکنولوژیک بود که کشور را به‌عنوان ابرقدرتی ژئوپلیتیکی برای نسل‌ها تثبیت می‌کرد.»
در آمریکا بمباران‌های اتمی به‌عنوان اقدامی قهرمانانه تحسین شد
«نیویورک‌تایمز» می‌نویسد: «امروز در هیروشیما و ناکازاکی درباره اینکه چگونه آن حوادث وحشتناک باید آخرین استفاده از سلاح‌های هسته‌ای باشد، صحبت می‌کنند. بیش از ٢٠٠ هزار مرد، زن و کودک بر اثر انفجار بمب‌های اتمی آمریکا در این دو شهر ژاپن کشته و تعداد بی‌شماری معلول شدند. در هیروشیما ٥٠ هزار ساختمان از ٧٦ هزار ساختمان شهر کاملا ویران شد. در ناکازاکی تقریبا تمام خانه‌ها در محدوده یک مایل و نیمی انفجار نابود شدند. در هر دو شهر، بمب‌ها بیمارستان‌ها، مدارس و زیرساخت‌های شهری را نابود کردند. آمریکایی‌ها به این ویرانی‌ها فکر نکردند. در آمریکا بمباران‌های اتمی به‌عنوان اقدامات لازم و قهرمانانه‌ای که جنگ را به پایان رساند، تحسین شد. چند روز پس از انفجارهای هسته‌ای، شرکت نظرسنجی «گالوپ» مستقر در واشنگتن دریافت که ٨٥ درصد از آمریکایی‌ها با تصمیم پرتاب بمب اتمی بر سر ژاپن موافق‌اند. حتی چندین دهه بعد، روایت قدرت نظامی -و فداکاری آمریکا- همچنان حاکم بود.»
درباره اخلاقی بودن استفاده از بمب اتمی صحبت نکنید!
به نوشته «نیویورک‌تایمز»، در پنجاهمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم، موسسه اسمیتسونیان (بزرگ‌ترین موزه و مجموعه تحقیقاتی دنیا که در آمریکاست) تحت فشار کهنه‌سربازان و خانواده‌هایشان قرار گرفت و نمایشگاه برنامه‌ریزی‌شده‌ای را که می‌توانست تصویری متفاوت از جنگ، از جمله پرسش درباره اخلاقی‌بودن استفاده از بمب اتم را ارائه دهد، تقلیل داد و کوچک کرد. سنا حتی در بیانیه‌ای نمایشگاه اسمیتسونیان را «توهین‌آمیز» خواند و اعلام کرد که باید از به چالش کشیدن یاد و خاطره کسانی که جان خود را برای آزادی داده‌اند اجتناب کند!
تهدیدِ یک انفجار اتمی دیگر را نمی‌توان به تاریخ واگذار کرد
این رسانه آمریکایی ادامه داد: «اما در ژاپن، بازماندگان انفجار اتمی و فرزندان آنها ستون فقرات حافظه اتمی را تشکیل داده‌اند. بسیاری هدف زندگی خود را اطلاع‌رسانی به جهان درباره چگونگی تحمل رنج بازماندگان فاجعه بمب‌های اتمی می‌دانند تا شاید دیگر هرگز از سلاح‌های هسته‌ای استفاده نشود. فوریت انجام این کار برای آنها در سال‌های اخیر افزایش یافته است. هر ماه صدها نفر از بازماندگان با میانگین سنی ٨٥ سال می‌میرند؛ درست در زمانی که جهان وارد عصر جدید هسته‌ای می‌شود .کشورهایی مانند آمریکا، چین و روسیه تریلیون‌ها دلار برای مدرن کردن ذخایر هسته‌ای خود هزینه می‌کنند. بسیاری از پادمان‌هایی (تدابیر حفاظتی) که زمانی خطرات هسته‌ای را کم می‌کرد در حال کاهش هستند و دیپلماسی لازم برای بازگرداندن آنها وجود ندارد. تهدیدِ یک انفجار اتمی دیگر را نمی‌توان به تاریخ واگذار کرد. بنابراین، با گذشت یک سال دیگر از ٦ آگوست، لازم است آمریکایی‌ها -و واقعا جهان- پیش از اینکه دوباره چنین فجایعی رخ دهد، به داستان‌های معدود انسان‌هایی که هنوز می‌توانند درباره وحشت سلاح‌های هسته‌ای صحبت کنند، گوش دهند.»
بمب اتمی یک سلاح ساده نیست
خانم شیکاگی موری هنگام بمباران اتمی هیروشیما ٣ ساله بود: «مردم هنوز آن را درک نمی‌کنند. بمب اتمی یک سلاح ساده نیست. من به عنوان کسی که تا به امروز رنج می‌برد صحبت می‌کنم: جهان باید از وقوع مجدد جنگ هسته‌ای جلوگیری کند. اما وقتی اخبار را روشن می‌کنم، می‌بینم که سیاستمداران درباره استقرار سلاح‌ها و تانک‌های بیشتر صحبت می‌کنند. چگونه می‌توانند؟ آرزو می‌کنم روزی برسد که این کار را متوقف کنند.»
آمریکا و٢ تریلیون دلار هزینه برای ساخت کلاهک‌های هسته‌ای جدید
به نوشته «نیویورک‌تایمز»،امروزه مکانیسم‌های صلح به سرعت ماشین‌های جنگی حرکت نمی‌کنند. آمریکا اکنون در حال آماده‌سازی برای ساخت کلاهک‌های هسته‌ای جدید برای اولین‌بار از سال ١٩٩١ است، بخشی از یک برنامه چنددهه‌ای برای تجدید قوای هسته‌ای خود که تخمین زده می‌شود تا ٢ تریلیون دلار هزینه داشته باشد. زمینه کلی این طرح در سال ٢٠١٠ ترسیم شد، در فضای امنیتی بسیار متفاوت از آنچه امروز کشور با آن مواجه است. این دولت، یا دولت بعدی، می‌تواند این سیاست را اجرا کند که در پاسخ به گسترش و مدرن‌سازی زرادخانه‌های دیگر کشورها، به‌ویژه روسیه و چین، سلاح‌های بیشتری باید ساخته شود.
اکنون ژاپن خود بخشی از مشکل هسته‌ای جهان است!
روزنامه «ژاپن‌تایمز» در گزارشی به مناسبت سالگرد حمله اتمی آمریکا به ژاپن آورده است: «در اجلاس گروه هفت در هیروشیما در ماه می سال گذشته، سران در بیانیه مشترکی تاکید کردند که جنگ هسته‌ای برنده ندارد و هرگز نباید رخ دهد. کیچی فوجی‌وارا، استاد دانشگاه جونتندو در توکیو، معتقد است: «کشورهای دارای سلاح هسته‌ای زرادخانه‌های خود را از نظر کمی و کیفی تقویت می‌کنند و بازگشت به آزمایش‌های هسته‌ای نیز ممکن است. ژاپن نیز بخشی از این مشکل است. تا زمانی که کشورها برای امنیت خود به «بازدارندگی هسته‌ای» و «بازدارندگی گسترده» (تعهد یک اَبَرقدرت به دفاع از هم‌پیمانانش در برابر حمله احتمالی دشمن) وابسته‌اند، در واقع نمی‌توانیم حذف سلاح‌های هسته‌ای را در آینده پیش‌بینی کنیم.» ژاپن به دلیل تلاش‌نکردن برای خلاصی جهان از سلاح‌های هسته‌ای با انتقادهایی مواجه است. منتقدان می‌گویند ژاپن در ابتکارات بلندپروازانه‌تر از جمله معاهده منع تسلیحات هسته‌ای شرکت نکرده و از سال ٢٠١٨، به‌طور مداوم به قطعنامه سالانه مجمع عمومی سازمان ملل که از تصویب این معاهده حمایت می‌کند معاهده ای که توسعه، آزمایش، تولید، انباشت، استقرار، انتقال، استفاده و تهدید به استفاده از تسلیحات هسته‌ای را ممنوع می‌کند- به دلیل اتکا به آمریکا برای بازدارندگی هسته‌ای، رأی منفی داده است. کونیهیکو ساکوما، ٧٩ ساله، یکی از جوان‌ترین بازماندگان هیروشیما، ابراز نگرانی کرد: «در حالی که توکیو و واشنگتن هر دو مدعی‌اند که در پی کنترل تسلیحات هسته‌ای هستند، اقدامات آنها -یعنی اتکای ژاپن به بازدارندگی گسترده آمریکا- با این موضع مغایرت دارد. ساکوما، مدیر گروه حمایت از بازماندگان بمب اتمی هیروشیما، گفت: «این مساله ثابت می‌کند که آنها واقعا متعهد به دستیابی به خلع سلاح هسته‌ای نیستند.»
وقتی اسرائیل به مراسم یادبود ناکازاکی دعوت نمی‌شود
به گزارش «آسوشیتدپرس»، دیروز مراسم هفتادونهمین سالگرد بمباران اتمی ناکازاکی تحت‌الشعاع غیبت سفیر آمریکا و دیگر نمایندگان غربی در پاسخ به امتناع شهردار از دعوت اسرائیل، قرار گرفت. بیش از ٢٠٠٠ نفر از جمله نمایندگانی از ١٠٠ کشور جهان در مراسم روز جمعه شرکت کردند. اما سفرای آمریکا و پنج کشور دیگر گروه هفت -کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا و بریتانیا- و اتحادیه اروپا غایب بودند. دولت‌های آنها در واکنش به تصمیم شهردار ناکازاکی، شیرو سوزوکی، برای دعوت نکردن از اسرائیل، نمایندگان رده پایین‌تری را فرستادند.
انتهای پیام