سیّد امید ساداتی متولد ۱۰ آذرماه ۱۳۵۹ در خانواده فرهنگی از پدر و مادری معلم در شهرستان تنکابن چشم به جهان هستی گشود. وی دانشجوی دکترای رشته «مدیریّت رسانه» در دانشگاه ادیان و مذاهب استان قم(مرحله ارائه تز) بود که در حین تهیه یک گزارش خبری بعلت سقوط از ارتفاع و شکستگی سرانجام در ۱۲ اسفندماه ۱۴۰۲ چشم از جهان فرو بست.
از دیگر مدارج تحصیلی سید امید ساداتی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: دیپلم تجربی، فارغ‌التحصیل کارشناسی رشته «مهندسی منابع طبیعی گرایش صنایع چوب و کاغذ» دانشگاه آزاد چالوس، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد رشته «تولید سیما» در دانشگاه صداوسیمای مرکز قم، فارغ‌التحصیل رشته «کارگردانی» انجمن سینمای جوان ایران و همچنین گذراندن دوره‌های «روزنامه‌نگاری» در دانشگاه علامه طباطبایی.
در کارنامه سید امید، بیش از ۴۰ عنوان فعالیت تولیدی در حوزه‌های تئاتر، سینما و تلویزیون وجود دارد که عمدتا به فعالیت پشت صحنه و تولید مرتبط است. وی از کارگردانی و تهیه کنندگی گرفته تا دستیار و منشی و البته فیلمبرداری در آثاری مختلف شهرستانی، استانی، منطقه‌ای و ملی حضور داشت. از وی چندین اثر مستند و مسابقه و چندین برنامه گفتگومحور تلویزیونی و تعدادی فیلنامه آماده انتشار برجای مانده است.
بخش از فعالیت‌هایی که ساداتی در آنها حضور داشت به قرار زیر است:
مدیر تولید مجموعه ۱۰ قسمتی «دسترنج» پیرامون روحانیون فعال در عرصه کسب و کار، مدیر تولید ویژه برنامه زنده ماه رمضان «رزق حلال» از شبکه ایران کالا، مدیر تولید ویژه برنامه نوروز «نقش اول» از شبکه ایران کالا، مدیر تولید برنامه «فریم به فریم» بررسی و تحلیل مستندهای شاخص جهان از شبکه اینترنتی جوانان، مدیر تولید برنامه «آزادراه» مناظره در موضوعات اجتماعی از شبکه اینترنتی جوانان، مدیر تولید و تصویربردار مستند «جمع و جمعه» پیرامون زندگی‌نامه امام جمعه شهرستان نجف‌آباد، مدیرتولید مستند «مردی با سلاح کلمات» زندگی نامه رهبر شیعیان عربستان شیخ نمر باقرالنمر، مدیر تولید مستند «ره افسانه» پیرامون نقد عقاید انحرافی پیرامون مهدویت. وی همچنین در مسابقه تلویزیونی «اقراء» ویژه‌برنامه ماه مبارک رمضان از شبکه جهانی هدهد، از عوامل پشت صحنه و در سمت دستیاری حضور داشت.
اما همین حضور او در میان هنرمندان عرصه‌های مختلف چون بازیگری، کارگردانی، نقاشی، موسیقی، شعر و ادبیات و گروه‌های نخبگانی فرهنگی و علمی و نیز ایجاد ارتباط با لایه‌های متعدد جوامع شهری و روستایی و آشنایی با محدودیت و مشکلات پیش روی مردم به تدریج سمت و سوی نگاه او را به افقی بلندتر جلب کرد؛ رسانه! افقی که در لوای آن می‌توانست با شناسایی مشکلات، معضلات و مسائل محلی در ابعاد مختلف و تبیین و تفهیم آن به جریان سازی در مسیر تصحیح انحرافات اقدام کند.
بر این اساس وی از سال ۱۳۹۰ به سبب علاقه به امور تحقیقی و پژوهشی وارد عرصه رسانه شد و کار خود را ابتدا با نشریه «شمیم شمال» در زادگاهش تنکابن به عنوان خبرنگار آغاز کرد و پس از چندسال فعالیت حرفه‌ای در عرصه خبر و همکاری با چندین نشریه، پایگاه خبری و خبرگزاری، در سال ۱۳۹۵ «نشریه شالیزار» را با هدف تاسیس یک رسانه مستقل، شفاف، تراز، استاندارد و مردمی بنیان نهاد و با کسب امتیاز آن، سِمَت مدیرمسئول و سردبیری نشریه را برعهده گرفت. این نشریه با ضریب توزیع شهرستان تنکابن توانست بلافاصله پس از اولین شماره در ۱۷ مهرماه ۱۳۹۵ محبوبیت خارق‌العاده ای را به دست آورد.گفتنی است وی از سال ۱۴۰۰ به عنوان نماینده خانه مطبوعات شهرستان تنکابن مشغول به فعالیت بود.
محبوبیت شالیزار به سبب آشنایی مردم با جریان فکری سید امید بود چرا که وی مخالف سرسخت رویکرد حاکم بر نشریات محلی، استانی و ملی بود که عمده فعالیتشان را صرف اخذ گزارش‌آگهی و تبلیغات کرده و بیشتر به بنگاه دلالی و تجارتخانه خبری تبدیل شده‌اند. وی معتقد بود دریچه انتقاد هرگز نباید در نشریه‌اش بسته شود و پیوسته منتقد وضعیت نابسامان کنونی بود.
با آغاز به کار نشریه شالیزار تلاش شد تا برای اولین بار در تاریخ پر فراز و نشیب شهرستان تنکابن ابعاد مختلف و پیدا و پنهان شهری و روستایی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، عمران و آبادانی، تاریخی و سیاسی شهر که تا آن زمان و در غیاب یک رسانه حرفه‌ای اختصاصی مورد غفلت واقع شده بود با تکیه و بکارگیری جامعه پر ظرفیت نخبگانی شهرستان مورد پرداخت و نقد و بررسی قرار گیرد و با جریان‌سازی رسانه‌ای بی غرض و بی طرفانه و مستقل با ریل گذاری اصولی و توسعه محور بسترهای بالقوه شهرستانی برجسته شوند.
تبیین رسالت حقیقی خبر و دقّت وی در ویرایش مطالب و اجرای درست جزئیات روزنامه‌نگاری و حتی رعایت متد بین‌المللی و مدرن حوزه روزنامه نگاری در نشریه‌اش و نیز اولویت قراردادن مردم و مشکلات و چالش‌های اجتماعی آنان سبب محبوبیت او و نشریه شالیزار در شهرستان گردید. مجموع مقالات او در ستون «مدیرمسئول» نشریه شالیزار و مطالب کنایهآمیزی تحت عنوان «درگوشی شهر کناری» یکی از پرمخاطب‌ترین بخش‌های هر شماره نشریه شالیزار بود.
بر مبنای همین تلاشهای بی‌وقفه که با نیرویی جوان، نخبه و با انگیزه تحت مدیریت یک مدیرمسئول حرفه‌ای قرار گرفت و به دلیل تولید محتوایی شاخص، شالیزار به سرعت مورد توجه اصحاب رسانه استان و به ویژه داوران جشنواره های متعدد مطبوعاتی در سطح ملی، منطقه‌ای و استانی قرار گرفت به گونه‌ای که نخستین بار در هفتمین جشنواره مطبوعات استان مازندران در سال ۱۳۹۷ شمسی با کسب ۴ جایزه، اولین جوایز مطبوعاتی شالیزار حاصل آمد و نه تنها شالیزار را از شهرستانی گمنام در میان اصحاب رسانه استان مازندران بر سر زبانها انداخت بلکه با کسب اولین جوایز حرفه‌ای مطبوعاتی در تاریخ پرفراز و نشیب و عقبه‌ای پر طمطراق شهرستان تنکابن، در تاریخ این شهرستان نام خود را ماندگار کرد.
۷ سال پس از تاسیس نشریه تا تاریخ بهمن ماه ۱۴۰۲ پیش از فوت مدیرمسئول آن ۷۰ شماره نشریه منتشر شد. این نشریه خصوصی توانست تحت مدیریت حرفه‌ای سید امید و به واسطه نیروهای جوان و نخبه خود بیش از ۳۰ عنوان جوایز متعدد مطبوعاتی در سطح ملی و منطقه‌ای و استانی را به طور مکرر از آن خود کرده و به اذعان کارشناسان و داروان متعدد به نقطه عطف شگفت آوری در عرصه رسانه‌داری حرفه‌ای خصوصی مبدل شود.
به عنوان مثال این نشریه توانست از سال ۱۳۹۸ شمسی در جشنواره ملی و تلویزیونی مستند برگزار شده از سوی شبکه مستند تلویزیون در کنار روزنامه های کشوری و کثیرالنتشاری چون جام‌جم، فرهیختگان و غیره و یا خبرگزاری‌های دولتی چون ایرنا، ایسنا و فارس و غیره که هر کدام از ظرفیت‌ها و بودجه و توان عِده و عُده بسیار برخوردار بودند به رقابتی شانه به شانه پرداخته و ۵ سال پیاپی به عنوان رکورد دار بخش مستندنگاری با کسب ۶ عنوان برتر بین برگزیدگان نهایی این جشنواره ملی قرار بگیرد.
به اذعان داوران جشنواره این نشان از سطح مدیریت و تولیدات حرفه‌ای مطبوعاتی یک نشریه محلی و خصوصی است که توانسته با واکاوری کارشناسانه و همه جانبه و قلمی نو به سوژه های محلی ضریبی ملی داده و در مسیر توسعه محلی و ملی به عنوان یکی از وظایف خطیر رسانه داری حرفه ای گام بردارد. علاوه بر این کسب عناوین برتر در استان مازندران که دارای بالاترین تعداد نشریات و رسانه‌ها بعد از استان تهران قرار دارد امری سخت و مشکل می نماید. نشریه شالیزار از سال ۱۳۹۷ تا ۱۴۰۲ هر سال و به شکل متمادی توانست جوایز مختلفی را در میادین ژورنالیستی استانی، منطقه‌ای و ملی بدست آورد و رکوردی دست‌نیافتنی از خود باقی گذارد.
کسب ۸ جایزه ملّی نشریه شالیزار به عنوان تنها نماینده استان مازندران در میادین ژورنالیستی کشور(جشنواره مستند سیما) و دریافت بیش از ۳۰ مقام و رتبه از جشنواره های مختلف استانی، منطقه‌ای و ملّی، رکوردی دست‌نیافتنی از «سیّد امید» به یادگار گذاشته و نام او را برای همیشه و تا ابد در تاریخ تنکابن، مازندران و ایران جاودانه کرده است.
از دیگر عناوین برتر این نشریه می توان به این موارد اشاره کرد: رتبه برتر در جشنواره ملی مطبوعات دینی قم، رتبه برتر در جشنواره ملی معلولان استان اصفهان، رتبه برتر در جشنواره ملی مطبوعاتی رسا، عنوان برتر در مرحله ملی جشنواره ابوذر، ۲ عنوان اول در دو دوره متوالی جشنواره ملی خزر، نامزدی در جشنواره ملی رسانه های ایران، ۲ عنوان اول در جشنواره منطقه ای شمال کشور(استانهای مازندران، گیلان، گلستان)، عناوین برتر متوالی در جشنواره مطبوعات استان مازندران از سال ۱۳۹۷ تاکنون، عناوین متعدد متوالی در جشنواره استانی ابوذر و بسیاری دیگر بخشی از دستاوردهای سید امید و نشریه شالیزار است.
سید امید ساداتی پژوهشگر، مؤلف، کُنشگر مدنی، فعّال سیاسی و روزنامه‌نگار مستقل و منتقدی بود که هیچگاه زیر بیرق نهاد و گروه و حزب و جناحی قرار نگرفت و همواره و به شکل مستمر و جدی پیگیر مطالبات مردم و احقاق حق آنان بود. بویژه در زمینه محیط زیست با ارائه چندین و چند بخش از نشریه به این موضوع نشان داد که تا چه اندازه دغدغه ملی و میهنی داشته و محیط زیست و منابع طبیعی برای او مهم است. وی همچنین در زمینه حراست و حفاظت از آثار فرهنگی و میراث کهن سرزمین مادری خویش و تاریخ پر غصه شهرستان تنکابن همواره کوشید.
انتقادات بجا و درست او نسبت به رویکرد و عملکرد مسئولان شهری و شهرستانی و نیز انتقاداتش به نحوه برنامه‌ریزی و فعل تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران کشوری، پای ثابت مقالات او و خبرنگارانش در نشریه شالیزار بود و به سبب همین نکته سنجی و دقت نظر و صراحت بیان، نشریه شالیزار زبانزد منطقه گردید.
نشریه شالیزار علیرغم کسب موفقیت‌های بسیار که نام آن را در استان مازندران و استانهای همجوار و نیز سطح ملی پرآوازه کرده بود و بسیاری از فرهنگ‌دوستان و مردم به نام آن افتخار می‌کردند اما در شهرستان و زادگاه انتشارش به شدت مهجور بود به گونه‌ای که به عنوان تنها رسانه مکتوب و منتقد حرفه‌ای شهرستان تنکابن بارها مورد بی‌مهری مسئولان و مدیران متعدد قرار گرفت، مدیرانی که در برابر نقد حرفه‌ای و به حق رسانه، تاب آوری نداشتند.
رضای خدا و خلق خدا برای سید امید در اولویت قرار داشت و هرگز به دنبال تایید مسئولان و مدیران نبود. هرگز قلمش به زر و زور نچرخید و به سبب همین استقلال رای و آزادگی و آزادی‌خواهی و آزاد اندیشی بارها مورد اتهام از سوی مسئولان وقت قرار گرفت اما هربار با ارائه مستندات متقن و معتبر، با صدور حکم برائت، از محاکم قضایی سربلند بیرون آمد.
علاوه بر این، خبرنگاران شالیزار نیز بارها از سوی مسئولان و برخی همکاران رسانه‌ای شهرستانی به خبرنگاران پشت میزنویس و غیرمیدانی متهم شدند و بارها اسامی آنان از حضور در مراسم تقدیر از خبرنگاران در روز خبرنگار تعمداً و یا سهواً جا ماند در حالی که گزارشات متعدد خبرنگاران این نشریه که حائز رتبه‌های برتر نیز می شدند گواه از حضور میدانی خبرنگاران آن در ناپیداترین و دورافتاده‌ترین نقاط با بکرترین سوژه‌ها از منظر فرهنگی و اجتماعی و جغرافیایی شهرستان تنکابن بود، حال آنکه تعریف مسئولان از «میدان» حضور در جلسات اداری بی انتها و اخذ و انتشار چند عکس از افراد مایل به نمایش بود؛ تصویری اشتباه از یک رسانه که منطبق بر سالها حضور غیرحرفه ای اصحاب رسانه در اذهان برخی مسئولان و مخاطبان عام ایجاد و تثبیت شده بود.
سید امید ساداتی به شجاعت و جسارت مثال‌زدنی و قدرت تحلیل، پژوهش، سخنوری و قلم بی‌نظیرش شهرت داشت و در عین حال در محافل عمومی بسیار متواضع، مردمی و شوخ‌طبع بود. فعالیت مخلصانه و صادقانه در عین فروتنی مثال‌زدنی سید امید ساداتی در قامت صاحب امتیاز و مدیر مسئول نشریه شالیزار و در کنار فعالیت حرفه‌ای، دامنه اعتماد مخاطبان بسیاری را برای نشریه شالیزار فراهم کرد به طوریکه در میان مسئولان و مخاطبان عام و خاص نشریه در بسیاری از موارد و موضوعات، چشم امید به حل و فصل مسائل متعدد شهری، روستایی و حتی شخصی با دستان امید میسر میشد. وی به معنای حقیقی تفسیر واژه گره‌گشایی و مشکل‌گشایی بود و این به اذعان خیل کثیری از جامعه تنکابن اعم از مردم و مسئولان در هر قشر و سمت است.
وی به سبب برخورداری از هوش فراوان و احاطه بر حوزه‌های مختلف دانشی و پژوهشی و نیز به سبب اخلاص و تقوا و پاکدستی، در بسیاری از محافل و گروه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و هنری شهرستان تنکابن و استان مازندران و دیگر شهرستانهای محل حضورش از جمله قم عضویت فعال داشت.
اینگونه بود که سید امید ساداتی به عنوان صاحب امتیاز و مدیرمسئول نشریه شالیزار رسالات سنگینی را به دوش می‌کشید. وی از سویی می‌کوشید تا در عین خشوع و فروتنی به مدعیان دروغین خبرنگاری و رسانه‌داری، خط مشی حقیقی و حرفه‌ای رسانه را گوشزد کند و از سویی دیگر تلاش می کرد تا سوژه های محلی را در قالب تولیدات صحیح و استاندارد خبر و گزارش و مقاله و مصاحبه، طنز و ... حتی به زبان و گویش محلی، ارزش‌ها و هویت فرهنگی و جغرافیای بومی را بازیابی کند و مخاطب محلی را به حفظ و حراست از میراث سوق داده و در بازیابی و تثبیت هویت محلی آن هم در یکی از آسیب‌پذیرترین نقاط فرهنگی در غرب استان مازندران به دلیل گردشگری افسارگسیخته و به دور از زیرساخت‌ها و روساخت‌های فرهنگی تاثیر گذار باشد.
وی تلاش داشت تا معضلات و مشکلات و مسائل پیدا و نهان و کوچک و بزرگ و شاید بی‌انتهای مبتلابه یک شهرستان کوچک را واکاوی و کارشناسی کرده و با آشکارسازی چالش‌های متعدد شهرستانی از عادی انگاری نابودی سرمایه های محلی جلوگیری کرده و مسئولان را به اقدام درست تشویق ترغیب و یا تقبیح کند و در فرصت‌هایی مقتضی چون نشست‌های خبری یا مراسم روز خبرنگار و یا گفت‌وگوهای چهره‌به‌چهره با انتقاد حرفه‌ای به افزایش سطح سواد رسانه‌ای غالب مسئولان شهرستانی کمک کرده و تاثیرگذار و شاخص باشد.
راه روشن سید امید ساداتی که در شالیزار بنا نهاده شد توانست سطح مدیریت حرفه‌ای رسانه و نیز بنیان یک رسانه محلی و ضریب اثر خبرنگاری را در سطح شهرستان استان و حتی کشور تغییر دهد و شاید اگر دست اجل مهلت میداد می‌توانست با پختگی و کسب دانشی بیشتر که همیشه سرلوحه او و تیم‌اش قرار داشت به خلق یک افسانه در شالیزار مبدل شود. تلاشهای او تا کنون در ۷۰ شماره نشریه با نگاهی همه‌جانبه و همه‌سویه در قالب صدها گزارش، مقاله، مصاحبه به طور حتم به عنوان برگ‌هایی از تاریخ شهرستان ۱۷۰ هزار نفری شهرستان تنکابن، مستندسازی و مستندنگاری شده و برای سالها می تواند چراغ راه دلسوزان و کارشناسان و مستندسازان و مستندنگاران علاقه‌مند قرار گیرد.
سید امید هرگز اهل خودنمایی نبود و توصیه‌اش به هیات تحریریه شالیزار و خبرنگراانش این بود: «ما مکلف به انجام وظیفه‌ایم و شاید وقوع و حصول نتیجه سالها طول بکشد و به عمر ما قد ندهد، نباید ناامید شد».
او هرگز اسیر طعنه حسودان و معاندان و مغلوب تطمیع و تهدیدها نشد و علیرغم همه ناملایمات و سختی‌ها و محنت‌ها همواره و در همه صحنه‌ها سمت مردم ایستاد. بسیاری از همشهریان تا پس از مرگش نمی‌دانستند آن جوان که نشریه شالیزار را با کوله‌ای سنگین بر پشت و زیر بغل میزد و سوار بر دوچرخه در سرما و گرما زیر باران و آفتاب، مغازه به مغازه و خانه به خانه می برد و نشریه را با دستان خودش به کسبه و اهالی میداد همان صاحب امتیاز و مدیرمسئول و سردبیر نشریه شالیزار باشد.
بسیاری که عادت داشتند تا هر ماه شالیزار را از دستان او به رایگان بگیرند و سر هر مسئله کوچک و بزرگ شهری و شخصی ساعت‌ها کنارش سفره دل باز کنند و او صبورانه گوش کند و یا اهالی آن روستاهای دورافتاده که سید امید برای شنیدن مشکلاتشان ساعت‌ها در کور راه‌ها پیاده‌روی می‌کرد، نام و سمتش را نمی دانستند! تنها در ذهنشان بین او و شالیزار قرابتی ساخته بودند و او را «آقای شالیزار» خطاب می کردند.
«آقای شالیزار» در حال تحصیل در مقطع دکتری رشته مدیریت رسانه بود که در حین عکاسی خبری دچار سانحه شد و پس از چند روز بستری در ببیمارستان شهید رجایی تنکابن در ۱۲ اسفندماه ۱۴۰۲ در اثر عوارض ناشی از صدمات حادثه در بهت و ناباوری همگان در ۴۳ سالگی به طور ناگهانی دارفانی را وداع گفت.
سید امید مصداق عینی عبارت «ز گهواره تا گور دانش بجوی» بود چراکه همواره و در همه روز ساعاتی را به مطالعه در زمینه‌های مختلف چه تخصصی و چه عمومی اختصاص میداد و روزی بر سید امید نمیگذشت که در آن اندوخته‌ای بر معلومات و دانش و مطالعاتش اضافه نشود.
در پایان لازم به یادآوری است که نشریه شالیزارِ سید امید ساداتی، در قالب یک رسانه شهرستانی کاملاً مستقل در تمامی ابعاد اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی در طی مدت بیش از ۷ سال فعالیت و تألیف و پژوهش فراوان و تولید محتوای به غایت حرفه‌ای، توانست آثاری ماندگار و تاثیرگذار در تاریخ تنکابن ثبت کند. سید امید همسان نام بلندش انسانی شاد، پرتلاش، پرامید و تکیه‌گاه اطرافیانش بود و خلاء حضورش برای خبرنگاران، دوستداران، هواداران و حتی منتقدانش حسرتی بی‌پایان بر جای گذاشت.
یادش گرامی و نامش جاودان باد
انتهای پیام