مهدی شیرمحمدی در گفت وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: فرزندانی که در یک خانواده و در کنار هم رشد می‌کنند و بزرگ می‌شوند، با یکدیگر همدل بوده و حامی و پشتیبان هم هستند.
وی افزود: طبق تعریف سازمان جهانی بهداشت، اگر فاصله سنی دو فرزند با یکدیگر بیشتر از ۳ یا ۳.۵ سال باشد، هر یک به عنوان تک‌فرزند محسوب می‌شوند و همدلی و تعامل و همکاری مطلوبی بین آنان ایجاد نمی‌شود چرا که دنیای مطلوب آنان با یکدیگر متفاوت است.
این روانشناس به زوجین جوانی که تصمیم به فرزندآوری دارند توصیه کرد فرزندان خود را با فاصله سنی کم و حداکثر ۳ سال به دنیا بیاورند تا فرزندان در کنار یکدیگر رشد کنند و با هم تعامل سازنده داشته باشند.
وی خودکارآمدی را شادی‌آفرین دانست و خاطرنشان کرد: ثروت و دارایی و شانس ممکن است موقعیت‌آفرین باشند ولی شادی‌آفرین نیستند و آنچه که به نشاط درون خانواده کمک می‌کند، احساس خودکارآمدی ناشی از همکاری و تعامل بین اعضای خانواده است.
شیرمحمدی با بیان اینکه آلبرت بندورا از بزرگان معاصر علم روانشناسی، عزت نفس را میوه‌ی درخت خودکارآمدی عنوان کرده است، افزود: والدین تک‌فرزندها، معمولا والدینی حمایتگر، هلی‌کوپتری و برف‌روب هستند بدین معنا که مانند هلی‌کوپتر دائما بالای سر فرزندشان هستند تا آسیبی به او نرسد و همچون برف‌روب، مدام جاده را برای فرزندشان صاف می‌کنند و همه‌ی اینها به خودکارآمدی و در نهایت عزت نفس فرزندشان آسیب می‌زند.
وی اظهار کرد: والدین تک‌فرزندها، همواره دچار نگرانی، کمال‌گرایی و آرمان‌خواهی هستند و این باعث فشار والدین بر فرزندان و مخدوش شدن اعتماد به نفس آنان می‌شود.
این روانشناس، خانواده را یک سیستم عنوان کرد که مانند هر سیستم دیگری باید شارژ شود و گفت: دورهمی‌ها، لطیفه‌گویی‌ها، سربه‌سر گذاشتن‌ها، گفت‌وگوها، شوخی‌ها و خنده‌های بین اعضای خانواده، این سیستم را شارژ می‌کند.
انتهای پیام