این پیرغلام حسینی متولد ۲۹ اردیبهشت ۱۳۳۵ در کرمان است و بیش از ۶۰ سال برای سیدالشهدا نوحه و روضه می‌خواند.
حاج عیسی مولایی می‌گوید: خدارا شاکرم وقتی صحبت از نوکری امام حسین (علیه السلام) می‌شود، اسم من هم در طومار نوکران ابی‌عبدالله علیه السلام است و از این بابت به خودم می‌بالم و واقعاً از صمیم قلب خدا را شاکرم.
مولایی ادامه می‌دهد: همان‌طور که از بزرگانمان یاد گرفته‌ایم، ما مداحی را صنف نمی‌شناسیم، بلکه مداحی را عشق می‌دانیم، مداحی را کار نمی‌دانیم بلکه وظیفه می‌شناسیم.
این پیرغلام حسینی با اشاره به اینکه در دوران قدیم که دسترسی به نوحه‌های جدید به این راحتی نبود، می‌گوید: سال‌های سال به حرم امام رضا (علیه السلام) می‌رفتم و نوحه‌های هیئت‌های استان‌های دیگر را می‌نوشتم و به کرمان می‌آوردم و می‌خواندم.
مولایی با اشاره به اینکه نوحه‌خوانی برای امام حسین (علیه السلام) را از پنج سالگی و در مکتب‌خانه مادرم آغاز کردم، گفت: اولین سالی که در صفه عزاخانه کرمان خواندم، صدای من از رادیوی ایران پخش شد.
وی ادامه می‌دهد: پدر و مادرم نقش اصلی را در مداحی و نوحه‌خوان شدنم داشتند و مادرم خیلی دلش می‌خواست که من نوحه بخوانم و وقتی اولین نوحه‌ام را خواندم، برایم پیراهن مشکی دوخت.
این پیرغلام حسینی می‌گوید: سال ۵۴ در رشته فقه و مبانی حقوق اسلامی وارد دانشگاه مشهد شدم و تا مقطع لیسانس ادامه دادم.
مولایی افزود: ما در گذشته نوحه‌خوانی را به سبک قدیم کرمان می‌خواندیم که امروزه به نوحه‌های یزدی معروف است، اما در واقع این نوحه‌ها برگرفته از سبک‌های قدیمی مداحی در کرمان است.
وی عنوان می‌کند: بیش از ۶۰ سال نوحه می‌خوانم، اما هنوز نتوانسته‌ام روضه حضرت ابوالفضل، حضرت علی‌اکبر و حضرت زینب (علیهم السلام) را به طور کامل بخوانم و همیشه گریه‌ام گرفته و روضه‌ام نیمه‌تمام رها شده است.
حاج‌آقا مولایی بنیانگذار هیئت گدای حسین (علیه السلام) کرمان هم است، آن هم هیئتی که با حضور ۱۶ عزادار حسینی شکل گرفت و با پای برهنه در مجالس آقا سیدالشهدا به عزاداری می‌پرداختند.
وی از پیرغلامانی مانند مرحوم حجت‌الاسلام خوشرو تولیت خانه سادات خوشرو و زنده‌یاد حاج‌آقا ماشاء‌الله لطفی بنیانگذار تکیه فاطمیه کرمان به نیکی یاد می‌کند و می‌گوید: این پیرغلامان از نوحه‌خوانان جوان حمایت می‌کردند و همیشه مشوق ما بودند.
مولایی تصریح کرد: در همه این سال‌ها هیچ‌جا دست‌مان را دراز نکردیم مگر در خانه امام حسین (علیه السلام) و این وصیت پدرم بود که هر چه نیاز داشتم را از خدا و آقا بخواهم.
انتهای پیام