به گزارش ایسنا، یکی از اهداف مهم در هر نظام اقتصادی، دستیابی به نرخ رشد پایدار و کاهش تورم است. تورم به‌عنوان یکی از مشکلات بزرگ اقتصادی، هزینه‌های زیادی را بر جامعه تحمیل می‌کند و بسیاری از مطالعات اقتصادی به بررسی اثرات حجم پول بر تورم پرداخته‌اند. اما اکثر این مطالعات به بررسی شکست‌های ساختاری و تغییرات در پارامترهای اقتصادی توجه کافی نداشته‌اند. شکست ساختاری به معنای تغییرات ناگهانی در روند اقتصادی است که می‌تواند نتایج مدل‌های پیش‌بینی را تحت تأثیر قرار دهد.
در ایران، عواملی مانند جنگ، شوک‌های نفتی، تغییرات سیاست‌های تجاری و ارزی، و تحریم‌های اقتصادی، می‌توانند منجر به تغییرات ساختاری در اقتصاد شوند. این تغییرات باعث می‌شوند که پارامترهای مدل‌های اقتصادی در طول زمان ثابت نمانند. اگر این تغییرات نادیده گرفته شوند، تحلیل‌های اقتصادی می‌تواند به نتایج نادرست منجر شود. بنابراین، بررسی دقیق‌تر اثرات حجم نقدینگی بر تورم در طول زمان، می‌تواند به سیاست‌گذاران اقتصادی کمک کند تا تصمیمات بهتری بگیرند و از هزینه‌های بالای تورم جلوگیری کنند.
در مطالعه ای در همین خصوص، سید قربان علی زاده کلاگر، استادیار گروه اقتصاد دانشگاه پیام نور تهران، به همراه دو همکار هم دانشگاهی خود، تأثیر حجم نقدینگی بر تورم در ایران را بررسی نموده اند. این تحقیق با استفاده از مدل‌های پارامتر متغیر در طول زمان، به بررسی چگونگی تغییرات تأثیر نقدینگی بر تورم در دوره‌های مختلف پرداخته است.
در این تحقیق، پژوهشگران از روشی استفاده کرده‌اند که می‌تواند تغییرات در اثرگذاری عوامل مختلف بر تورم را در طول زمان نشان دهد. این روش به آن‌ها امکان می‌دهد تا ببینند چگونه نرخ تورم به عواملی مانند تورم در گذشته، پیش‌بینی‌های تورمی، تورم وارداتی، تفاوت تولید و به ویژه میزان نقدینگی واکنش نشان می‌دهد. این روش جدید، نتایج دقیق‌تری نسبت به روش‌های قبلی ارائه می‌دهد
نتایج این بررسی ها نشان می‌دهند که در بسیاری از سال‌ها، نرخ رشد نقدینگی تأثیر مثبتی بر نرخ تورم در دوره بعد داشته است. اما در برخی سال‌ها، علیرغم افزایش نرخ رشد نقدینگی، نرخ تورم کاهش یافته است و بالعکس. این موضوع نشان می‌دهد که در کوتاه مدت، تورم در ایران تنها یک پدیده پولی نیست و عوامل دیگری نیز می‌توانند بر آن تأثیر بگذارند.
همچنین، بررسی تغییرات نرخ رشد نقدینگی، نرخ تورم و نرخ رشد تولید ناخالص داخلی نشان می‌دهد که تغییرات نرخ رشد نقدینگی در ایران همواره با تغییرات نرخ تورم و نرخ رشد اقتصادی هم‌خوانی نداشته است. این نشان می‌دهد که سیاست‌گذاری‌های پولی در ایران در برخی موارد نادرست بوده و نیاز به بازنگری دارد.
مقایسه نتایج تحقیقات گذشته و این تحقیق نشان می‌دهد که پارامترهای مدل در طول زمان تغییر می‌کنند. به عبارت دیگر، تغییرات اقتصادی و سیاسی در ایران باعث تغییرات در روابط بین متغیرهای اقتصادی می‌شود و این تغییرات باید در مدل‌سازی‌های اقتصادی مورد توجه قرار گیرند.
قابل ذکر است این نتایج علمی پژوهشی در فصلنامه «اقتصاد نظری و اقتصاد کاربردی» وابسته به دانشگاه شهید چمران اهواز منتشر شده اند. این نشریه به انتشار تحقیقات علمی و کاربردی در زمینه اقتصاد می‌پردازد و وابسته به یکی از معتبرترین دانشگاه‌های کشور است.
انتهای پیام