عمربن سعد در روز یازدهم محرم سال ۶۱ هجری، یکی دیگر از فجایع و ظلم‌های خود را در تاریخ رقم زد و خانواده امام حسین (ع) و بازماندگان شهدا را به اسارت گرفت و آنها را در نیمروز از کنار قتلگاه شهدای کربلا عبور داده به‌سمت کوفه راهی کرد.
سپردن سر مقدس امام حسین (ع) به خولی ملعون
روز ۱۱ محرم سال ۶۱ هجری بود که عمربن سعد، سر مقدس حضرت سیدالشهدا (ع) را به خولی سپرد تا به قصر عبیدالله‌بن زیاد ببرد.
خولی آن سر مطهر را در خورجین اسب خود قرار داد.
برگی دیگر از فاجعه خونین کربلا
هرچند بعد از شهادت جان‌سوز امام حسین (ع) در ظاهر حوادث عاشورا تمام شده بود، اما این آغازی بر ماجراهای اسارت اهل‌بیت آن حضرت بود.
رویدادهایی مانند غارت لباس‌های حضرت سیدالشهدا (ع)، تاختن اسب بر بدن مطهر شهدا، غارت کردن خیمه‌ها و آتش زدن آنها و فرستادن سر مبارک امام به کوفه از جمله اتفاقات بعد از شهادت امام شهید ماست.
روز یازدهم بیماری امام سجاد (ع) شدت گرفت و حضرت زینب (س) پرستاری آن حضرت و کودکان را به‌عهده داشتند.
زنان و کودکان در آن روز با بدن‌های خسته و لباس‌های خاکی و خون‌آلود در انتظار اسارت بودند.
جداکردن سرهای شهدای کربلا
در همین شرایط بود که عمربن سعد به لشکرش دستور داد سر مبارک شهدا را از بدن‌ها جدا کنند تا به خدمت امیرانش در کوفه و شام بفرستد.
سپس ابن‌سعد دستور داد سرها را بین قبیله‌هایی که در جنگ شرکت کرده بودند، تقسیم کنند تا هر کدام هدیه‌ای برای دریافت پاداش از یزید ملعون داشته باشند.
به‌نظر می‌رسد که میزان شرکت قبیله‌ها در کربلا، معیاری برای سهم آنها می‌شد.
در این میان خولی‌بن یزید جداگانه سر مقدس امام حسین (ع) را به کوفه برده بود و بقیه سرهای شهدای کربلا را جلوتر از کاروان اسرا، شمربن ذی‌الجوشن، قیس‌بن اشعث و عمروبن حجاج به کوفه بردند.
حرکت کاروان اسرای کربلا
ظهر روز ۱۱ محرم کاروان اسیران را آماده حرکت کردند. عمربن سعد دستور داده بود قبل از حرکت، خیمه‌های آنها را به آتش بکشند، به این ترتیب خانواده و باقی‌ماندگان عزیزترین خلق خدا با پاهای برهنه به اسارت برده شدند.
در همان موقع به لشکر عمربن سعد گفتند: «شما را به خدا، ما را از قتلگاه امام حسین علیه السلام عبور بدهید.»، وقتی چشم زنان به پیکر غرقه به خون حضرت سیدالشهدا علیه السلام و یاران آن حضرت افتاد، صدای گریه و شیون در صحرای کربلا پیچید.
در کتاب نورالعین فی مشهد الحسین علیه السلام نوشته شده است: «در روز یازدهم، به‌دستور عمربن سعد، لشکریان او با زور و اجبار زنان را از پیکر امام حسین علیه السلام جدا کردند و آنها را با وجود داشتن بزرگ‌ترین غم، مانند اسیران حرکت دادند».
با وجود این، در تاریخ نوشته شده است که حضرت زینب سلام الله علیها که خود صاحب‌عزای این غم بزرگ بودند، در تمام مسیر به همراهان خود تسلی و دلداری می‌دادند.
انتهای پیام