حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر محمد مهدی تسخیری استاد حوزه و دانشگاه در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: یکی از مهم ترین جنبه‌های نهضت حسینی پرداختن به یاران و اصحاب آن حضرت در این نهضت است؛ البته کتاب‌هایی در این خصوص نوشته شده است اما ما نیازمندیم برای آگاهی از جایگاه آنان و انگیزه این اصحاب برای همراهی امام حسین(ع) از مدینه تا کربلا بررسی‌های بیشتری در این زمینه داشته باشیم.
وی گفت: در طول مسیری که امام حسین(ع) از مدینه تا کربلا طی کردند یاران ایشان با ارعاب، تطمیع، تمسخر کردن و بیهوده شمردن جنبش حضرت توسط دشمنان مواجه شدند و حتی در طول این مدت به بعضی‌ها امان نامه داده شد اما عکس العمل و پاسخ این یاران اعم از خانواده خود حضرت چه برادران و خویشاوندان ایشان و چه اصحاب نه از باب خویشاوندی و قومی بلکه پاسخی برخاسته از ایمان راسخ و شجاعت کم نظیر و باور عمیقی بود که نسبت به رسالتی که بر عهده گرفته بودند داشتند.
تسخیری یادآور شد: باید به ابعاد گوناگون نهضت امام حسین(ع) پرداخت تا بدانیم چرا این نهضت جاودانه شد و چرا در طول تاریخ اسلامی به خصوص تاریخ تشیع هر نهضت حق طلبانه، آزادی خواهانه و هر نهضت اسلامی عموما در دنیا خود را وام‌دار عاشورا می‌داندند.
وی یادآور شد: این امر که امام خمینی(ره) نهضت خود را وام‌دار نهضت عاشورا می‌داند، گزافه نیست؛ زیرا در رهبری، روش و محتوا و هم در چگونگی یاران و پشتیبانان انقلاب، نهضت عاشورای حسینی را الگو قرار داده بودند.
تسخیری تاکید کرد: اگر یارانی چون سعیدی‌ها، غفاری‌ها، بهشتی‌ها، باهنرها و صدوقی‌ها و صدها عالم دیگر که در جبهه‌ها به شهادت رسیدند و یا ترور شدند و نیز انسان‌های وارسته‌ای چون رجایی‌ها، حاج قاسم‌ها و باکری‌ها و صدها انسان مخلص دیگر نبودند مگر می‌شد نزدیک به نیم قرن انقلاب اسلامی ما با یزیدیان عصر در جنگ‌های مختلف همچون هشت سال دفاع مقدس، حصار اقتصادی، تحریم و ترور شخصیت‌ها پیروز شود و دوام پیدا کند.
استاد حوزه و دانشگاه عنوان کرد: امام حسین(ع) یارانی داشت که نسبت به شرایط تاریخی که در آن زندگی می‌کردند بسیار بصیرت داشتند و کاملا آگاه بودند که حسین بن علی(ع) نشان دهنده امتداد طبیعی رسول الله هستند و تنها راه موفقیت این است که در کنارشان بایستند و از حضرت حمایت کنند حتی اگر زندگی آنان به شهادت و قتل فی سبیل الله ختم شود.
تسخیری تصریح کرد: باید توجه داشته باشیم که یاران امام حسین(ع) در آن زمان نماینده نخبگان مسلمانان بود؛ چه در سطح بنی‌هاشم و چه در سطح عموم مسلمان اندک کسانی همانند آن‌ها بودند؛ باید بدانیم که معمولا نظر اکثریت فشار مضاعفی بر روح و روان اقلیت دارد و موجب شک و تردید در انتخاب می‌گردد به ویژه اگر این انتخاب در نهایت منجر به قتل و شهادت شود.
وی تاکید کرد: باید این نکته را مدنظر قرار دهیم که افراد بسیاری در ابتدا با اباعبدالله(ع) ابراز همدردی و همراهی کردند و به کاروان آن حضرت پیوستند اما وقتی فهمیدند که حقیقتا سایه مرگ بر سر این کاروان است و حسین(ع) و یارانش به سوی مرگ می‌روند ترجیح دادند که جان‌های بی ارزش خود را حفظ کنند و به دنیای کوتاه مدت دل ببندند تا که جان خود را فدای حسین و خط مشی ایشان کنند.
معاون امور بین‌الملل دانشگاه ادیان و مذاهب، اظهار کرد: یاران و اصحاب حسین بن علی(ع) در آبیاری درخت اسلام و حفظ ولایت تلاش کردند و آن را به نسل های بعد رساندند و این به روشنی بیانگر مقام عظیمی است که شهدای کربلا به آن دست یافتند.
وی اضافه کرد: یاران امام حسین(ع) از این جهت با دیگران متمایز بودند که یک مجموعه متنوع و ترکیب استثنایی از مردم را تشکیل داده بودند و ماهیت و ارزش واقعی این قهرمانان تا روز دهم محرم نمایان نبود؛ گروهی که شامل پیر و جوان، مرد و زن، هاشمی و غیرهاشمی، ثروتمند و فقیر، تاجر و دانشمند و عرب و عجم بودند و از نظر جایگاه علمی، فکری، عقیدتی و نزدیک و دور بودن به احکام شرعی یکسان نبودند.
تسخیری ادامه داد: رابطه یاران امام حسین(ع) با خدا نیز متفاوت بود بعضی‌ها دارای بصیرت و معرفتی بالایی بودن همچون حضرت قمربنی هاشم و برخی در حد یک سرباز عادی؛ همچنین بنابر بعضی از منابع افرادی همچون وهب بن وهب از شهدای لشکر اباعبدالله تا آخرین روزهای عمر خودش مسیحی بود تا اینکه به زیر لوای پرچم امام حسین(ع) در کربلا به اسلام پیوست.
این استاد حوزه و دانشگاه افزود: یاران امام حسین(ع) از نظر خصوصیات فردی متفاوت بودند اما در روز عاشورا آنان را در صفات و خصوصیات متحد دیدیم و حقیقت واحدی که به آن تعلق داشتند نمود پیدا کرد به گونه‌ای که حسین بن علی(ع) گونه شریف خود را بر گونه جون بن حوی غلام ابوذر می‌گذاشت همانطور که این گونه را بر صورت علی اکبر(ع) که شبیه مردم به رسول خدا بود می‌گذاشتند.
تسخیری اظهار کرد: خصوصیات مشترک یاران امام(ع) ذوب شدن در اباعبدالله(ع) بود که همگی در یک حد واحدی از صبر و بصیرت و فنای در حسین و شوق شهادت به زیر لوای ایشان رسیدند؛ به گونه‌ای که طبری در تاریخ خودش به نقل از محمد بن قیس بن اشعث که یکی از فرماندهان لشکر عمر بن سعد بود نقل می‌کند زمانی که اصحاب امام حسین(ع) دیدند تعداد دشمنان زیاد است و خواهان به شهادت رساندن اباعبدالله هستند بر همدیگر سبقت می‌گرفتند که زودتر به شهادت برسند تا دست ناپاکان به حضرت اباعبدالله(ع) نرسد.
وی یادآور شد: طبری در جای دیگری از کتابش نقل می‌کند وقتی کشتار در لشکر بنی امیه شدت گرفت عمر بن حجاج فریاد می‌زد آیا می‌دانید با چه کسی می‌جنگید اینان پهلوانان و جان بر کفان هستند مواظب باشید تک تک حمله نکنید بلکه دسته جمعی بر آن‌ها بتازید چون شما حریف آن‌ها نیستید.
این استاد حوزه و دانشگاه تاکید کرد: اگر بخواهیم موضع‌گیری قمربنی هاشم، برادرانشان و فرزندان امام حسین(ع) را بررسی کنیم بتوان گفت که در منطق سیاستمداران توجیهی دارد و آن این است که از خویشاوندان حضرت هستند اما چه توجیهی برای مقاومت و ایستادگی زهیر بن قین داریم که آرزوی کشته شدن به جای امام(ع) را داشت حتی اگر هزار بار تکرار شود و این دلیلی جز عشق به ولایت امام حسین(ع) نداشت.
وی با بیان اینکه واقعه عاشورا را نباید به عنوان یک حادثه تاریخی روایی نگاه کرد بلکه باید یک مطالعه تدبری و تحلیل ایمانی و باوری به آن نگاه کرد، گفت: حمایت یاران امام حسین(ع) از حضرت به دلیل برادری یا حمایت نسبی نبوده است بلکه دلیل حقیقی آنان دفاع از دین مبین اسلام و یک باور بوده است، دفاع و حمایت از حقیقت و عدالتی که حسین بن علی(ع) نماینده آن بوده است.
تسخیری بیان کرد: عظمت عاشورا مرهون عظمت قهرمانانش و نیز بلندی مبانی و ارزش‌ها و اصول و میزان استواری بود که از خود در برابر لشکر عظیمی که پست ترین و ظالم ترین مردم را در صف خود قرارداد بود نشان دادند.
معاون امور بین‌الملل دانشگاه ادیان و مذاهب، اظهار کرد: واقعه عاشورا بدون نگاه به نام عباس بن علی، جون بن حوی غلام ابوذر یا حبیب بن مظاهر و زهیر بن قین و بررسی زندگی این بزرگان و آشنا شدن با جایگاه و حماسه سرای آنان در حقیقت ابتر می‌ماند.
وی گفت: بدون شک بدانیم که انقلاب اسلامی ما الگو گرفته از انقلاب امام حسین(ع) است بدون داشتن یاران مخلص وفادار و صبور در همه صحنه‌ها هرگز به ثمر نمی‌رسید آنچه از شکوفایی در صحنه‌های بین المللی و داخلی می‌بینیم نتیجه تلاش‌های بی ریا و خداپرستانه انسان‌های گمنام و بی ادعایی است که نامشان را در قلب ملت ایران هک کردند و یار و یاور امام انقلاب و در حقیقت رهرو واقعی راه حسین بن علی(ع) بودند.
انتهای پیام