به گزارش ایسنا، در دنیای پیچیده امروز، توجه به ابعاد مختلف زندگی انسان، از جمله سلامت روان و رفاه اجتماعی، بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا کرده است. این امر به خصوص در مورد کارگران که بخش قابل توجهی از جامعه را تشکیل می دهند، از اهمیت بیشتری برخوردار است. کار در محیط های صنعتی می تواند با چالش های متعددی مانند فشار کاری بالا، شرایط محیطی نامناسب، و روابط بین فردی چالش برانگیز همراه باشد. این چالش ها می توانند منجر به مشکلات متعددی از جمله استرس، اضطراب، افسردگی و حتی مشکلات جسمی شوند.
در چنین شرایطی، مددکاران اجتماعی می توانند با ارائه خدمات حمایتی و مشاوره ای به کارگران، به ارتقای سلامت روان و رفاه اجتماعی آن ها کمک کنند. مددکاران اجتماعی می توانند به کارگران در حل مشکلات شخصی و خانوادگی آن ها، مقابله با استرس و اضطراب، و ارتقای مهارت های زندگی آنها یاری برسانند. با این حال، متاسفانه جایگاه مددکاری اجتماعی در صنعت به طور کامل شناخته شده نیست و این موضوع چالش های متعددی را برای این رشته به وجود آورده است.
در پژوهشی که توسط احمد کلاته ساداتی و همکارانش در دانشگاه یزد انجام شده است، به بررسی موانع و چالش های مددکاری اجتماعی صنعتی در ایران پرداخته شده است.
در این پژوهش، از روش کیفی و مصاحبه نیمه ساختاریافته با ۱۰ نفر از مددکاران اجتماعی صاحب نظر استفاده شده است و داده ها به روش نظریه ی زمینه ای مورد تحلیل قرار گرفته اند.
نتایج پژوهش فوق که در فصلنامه «برنامه ریزی رفاه و توسعه اجتماعی» وابسته به دانشگاه علامه طباطبایی منتشر شده اند، نشان می دهند که مددکاران اجتماعی صنعتی با چالش های متعددی از جمله موانع ساختاری، جایگاه شغلی مبهم و بعضا بی‌دانشی و خام‌دستی روبرو هستند.
طبق این یافته ها، موانع ساختاری متعددی مانند عدم وجود قوانین و مقررات حمایتی از مددکاران اجتماعی صنعتی، عدم وجود ساختار سازمانی مناسب برای فعالیت مددکاران اجتماعی در صنعت، و عدم آگاهی مدیران و کارفرمایان از نقش و وظایف مددکاران اجتماعی، پیش روی این رشته وجود دارد.
علاوه بر این، مددکاران اجتماعی صنعتی جایگاه شغلی مشخصی در سازمان ها ندارند و وظایف و اختیارات آن ها به طور واضح تعریف نشده است. این امر باعث می شود که مددکاران فوق در انجام وظایف خود با چالش های متعددی روبرو شوند.
همچنین، برخی از مددکاران اجتماعی از دانش و مهارت های لازم برای فعالیت در صنعت برخوردار نیستند. این امر نیز موجب می شود که کارایی و اثربخشی مددکاران اجتماعی در صنعت کاهش یابد.
بر اساس این تحقیق، برای توسعه مددکاری اجتماعی صنعتی در ایران، لازم است اقدامات مختلفی انجام شود. این اقدامات شامل مواردی مانند ایجاد قوانین و مقررات حمایتی از مددکاران اجتماعی صنعتی، ایجاد ساختار سازمانی مناسب برای فعالیت مددکاران اجتماعی در صنعت، افزایش آگاهی مدیران و کارفرمایان از نقش و وظایف مددکاران اجتماعی، ارائه آموزش های تخصصی به مددکاران اجتماعی صنعتی، و مطالبه گری مددکاران اجتماعی صنعتی برای احقاق حقوق خود و توسعه این رشته در ایران هستند.
انتهای پیام