به گزارش ایسنا، همشهری نوشت: اگرچه این روزها تقریبا همه چهره‌ها و جریان‌های سیاسی بر اصل «رعایت اخلاق انتخاباتی» تأکید دارند، اما زیر ذره‌بین بردن عملکرد هواداران، یکی از محوری‌ترین سنجه‌ها برای بررسی میزان پایبندی کمپین‌های انتخاباتی نسبت به رعایت اصول اخلاقی است. اهمیت چنین شاخصی، در فهم این نکته محوری نهفته است که میزان کنترل کاندیداها بر رفتار و عملکرد انتخاباتی حامیان و هواداران‌شان، نشان‌دهنده میزان تسلط آنان بر جریان‌های پیرامونی است؛ موضوعی که می‌تواند گویای میزان توانمندی آنها برای اداره مناسب امور در دولت آینده باشد.
میزان کنترل کاندیداها بر رفتارها و فعالیت‌های طرفداران در شرایطی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین معیارهای انتخاب «رئیس‌جمهور صالح» مطرح می‌شود که جامعه به این نکته محوری واقف است که کسی که توانایی کنترل رفتارهای انتخاباتی غیراخلاقی حامیان و هواداران خود را نداشته باشد، به‌طورقطع در برقراری حداکثری «انسجام اجتماعی» نیز ناکام خواهد بود.
کاندیداها از زاویه‌دید هواداران
عملکرد حامیان و جمعیت هواداران کاندیداها در رقابت‌های انتخاباتی را می‌توان نمودی از ویژگی‌های کاندیدا به‌حساب آورد؛ گزاره‌ای که رأی‌دهندگان را به مسیر صحیح انتخاب هدایت خواهد کرد. در چنین شرایطی عدم‌کنترل کاندیداها بر کمپین‌های هواداریشان، پیام‌های روشنی به جامعه مخابره می‌کند که در ادامه به بررسی آنها می‌پردازیم.
بی‌توجهی به انسجام اجتماعی: کاندیدایی که توانایی کافی برای کنترل هواداران خود در مسیر رعایت الزام‌های یک رقابت انتخاباتی اخلاقی را ندارد، این پیام روشن را به جامعه مخابره می‌کند که «انسجام اجتماعی» در دولت او مورد تهدید جدی قرار خواهد گرفت.
امید بستن به حاشیه‌سازی‌ها: رعایت‌نشدن اخلاق انتخاباتی از سوی کاندیدا و عدم‌تأثیرگذاری او بر چنین جریانی، به‌روشنی گویای این واقعیت است که او پیش از آنکه از برنامه‌ها و نقشه‌راه مدونی برای قانع‌کردن افکارعمومی برخوردار باشد، به حاشیه‌سازی‌ها امید بسته است.
فرافکنی در دولت آینده: زمانی که رویکردهای تخریبی حامیان یک کاندیصدا از سوی او مذموم شمرده نمی‌شود و کاندیدا کنترلی بر کمپین‌های انتخاباتی خود ندارد، این پیام روشن به جامعه مخابره می‌شود که دست دولت آینده از ابزارهای کارگشا خالی است.
سهم‌خواهی‌های پیش‌رو: یکی دیگر از مهم‌ترین پیام‌های عدم‌تسلط کاندیدا بر فعالیت‌های تخریبی هواداران و جریان‌های حامی، می‌تواند معطوف به این نکته باشد که باید در دولت آینده در انتظار سهم‌خواهی‌های گسترده‌ای بود و دولت آینده باید پاسخگوی افراد و جریان‌های مختلف باشد.
عدم‌تسلط بر کابینه: کاندیدایی که از توانایی کافی برای جمع‌وجورکردن حواشی تبلیغاتی پیرامون کمپین‌های انتخاباتی خود برخوردار نباشد، این پیام را به جامعه ارسال می‌کند که مردم باید در انتظار دولتی باشند که به‌دلیل عدم‌تسلط رئیس‌جمهور، از داخل آن صدای سازهای ناکوک بسیاری به گوش می‌رسد و از هماهنگی لازم برخوردار نیست.
انتهای پیام