مهدی حاضری محقق در گفت‌وگو با ایسنا در آستانه رحلت امام خمینی(ره) عنوان کرد: امام خمینی عنایت ویژه‌ای نسبت به مردم قم داشتند با وجود اینکه اصالت ایشان به خمین برمی‌گشت خود را قمی می‌دانستند و درباره نقش قمی‌ها در به وقوع پیوستن انقلاب می‌گویند؛ «من از قمی‌ها شرمنده هستم؛ خدا خیرشان دهد این‌ها زیاد در این انقلاب سهیم هستند و کمک کردند»، به همین جهت رابطه امام و مردم قم ارتباط وثیقی بوده است، از بدو انقلاب نظرات خود را با مردم به اشتراک می‌گذاشتند و معتقد بودند اگر مردم آگاه شوند در صحنه وارد می‌شوند.
کارشناس و محقق آثار امام خمینی(ره) ادامه داد: امام بعد از سال ۱۳۴۱ که انجمن‌های ایالتی و ولایتی توسط علما رد شد؛ توصیه کردند تلگراف‌هایی که در مخالفت با این لایحه به دربار فرستاده شده به صورت علنی میان مردم منتشر شود و این انتشار باعث همراهی عمومی مردم شد و در نتیجه باعث عقب‌نشینی دولت اسدالله علم شد و در جریان انقلاب سفید هم همین اتفاق تکرار شد و امام به مردم تکیه کردند.
حاضری محقق یادآور شد: بعد از حمله عوامل رژیم پهلوی به مدرسه فیضیه در دوم فروردین ۱۳۴۲ که جو رعب و وحشت در جامعه شکل می‌گیرد، امام سعی می‌کنند در ایام سوگواری محرم فضای جامعه را به سمت آگاهی از جنایت‌های پهلوی هدایت کنند.
وی افزود: امام برای آگاهی جامعه به طلاب و روحانیون توصیه می‌کنند از ایام محرم برای آگاهی مردم استفاده کنند و اگر چه قرار بود در عصر عاشورای ۱۳۴۲ که با سیزدهم خرداد مصادف بود در مدرسه فیضیه صحبت کنند اما قبل از این سخنرانی در جلسه‌های دیگر حاضر می‌شدند و همین باعث همراهی جمعیت از مردم از خانه امام تا مدرسه فیضیه برای سخنرانی عصر عاشورای ۱۳۴۲ شد.
حاضری محقق بیان کرد: امام خمینی(ره) با قمی‌ها و توده مردم ارتباط بسیار عمیقی داشت و بعد از تبعید امام از ترکیه به نجف در ملاقاتی که با مرحوم آیت‌الله حکیم داشتند؛ مرحوم حکیم به همراهی نکردن مردم اشاره می‌کند اما امام(ره) با سابقه‌ای که از مردم قم داشتند در جواب می‌گویند «ما در این قیام از مردم چیزی به جزء همراهی، همکاری و احترام ندیدیم».
این کارشناس بیان کرد: امام شهر قم را اینگونه توصیف می‌کنند؛ «قم حرم اهل‌بیت است، مرکز علم و تقوا است، مرکز شهادت و شهامت است، از قم علم به همه‌جهان صادر شده و می‌شود» و این نوع نگاه امام به قم و توده مردم بود که آن همراهی را رقم زد.
حاضری محقق در پایان گفت: باید توجه داشت که امام خمینی(ره) هرگز راضی به ترک شهر قم نبود؛ بعد از بازگشت از پاریس به قم آمدند و در سال ۱۳۵۸ که به دلیل بیماری به تهران هجرت کردند در طول ده سال سکونت در تهران حاضر به ماندن همیشگی در تهران نبودند و همین نشان‌دهنده علاقه امام به قم و مردم آن بوده است.
انتهای پیام