به گزارش ایسنا، اذان و اقامه به عنوان شناسه اعتقادی و سرود ایمان مسلمانان، فقط ندایی برای اعلام وقت حضور در محضر خدا نیست، بلکه دارای مضامین بلند ایمانی و عرفانی است و آثار عبادی و معنوی بسیاری در آن نهفته است.
به عبارت دیگر، اذان تنها چند واژه ساده عربی نیست، بلکه اذان گفتن، شهادت دادن در پیشگاه خداوند است و به زبان آوردن آن، مسئولیت بزرگی به همراه دارد.
همزمان با تشریع اذان در سال دوم هجری، بلال افتخار مؤذّنی رسول خدا (ص) را یافت و نخستین کسی بود که برای آن پیامبر (ص) اذان گفت و تا پایان عمر ایشان، همواره در مدینه یا بیرون آن مؤذن پیامبر (ص) بود.
هنگامی که پیامبر گرامی (ص) به بلال حبشی فرمود، برای اعلام وقت نماز اذان بگوید، او بر دیوار جنوب غربی مسجدالنبی اذان گفت و زمانی که پیامبر (ص) به توسعه مسجد پرداخت، این مکان درون مسجد قرار گرفت. بعدها به یاد بلال حبشی، مأذنه‌یی از سنگ مرمر سفید به ارتفاع دو متر ساختند که هم‌اکنون در اوقات پنج‌گانه بر آن اذان می‌گویند.
این بخش برای بانوان در دو نوبت صبح و عصر و در ساعت‌های که امکان حضور در روضه مسجدالنبی را دارند، قابل دیدن است.
برای حضور در روضه باید در اپلیکیشن «نوسک» ثبت‌نام کرد. هر زائر در سال یک‌بار می‌تواند قدم به این بخش از حرم پیامبر (ص) بگذارد. ثبت‌نام ایرانی‌ها در اپلیکیشن توسط ستاد حج در مدینه و شرکتی که کارهای زائران ایرانی را انجام می‌دهد، صورت می‌گیرد.
اولین اذانی که در زمین به صورت رسمی گفته شد، مدینه بود. این اذان در خانه‌ای نزدیک مسجد النبی (ص) بود. شخصی به نام نوار ام زید بن ثابت گوید: «خانه من طولانی‌ترین خانه‌ها بود که پیرامون مسجد قرار داشت. پس بلال می‌آمد و روی آن اذان می‌گفت». این اذان گفتن که از آغاز در همان جا بود، تا آن‌گاه که رسول خدا (ص) مسجدش را بنا نهاد که پس از آن در پشت بام مسجد اذان می‌گفتند.
انتهای پیام