به گزارش ایسنا، به نقل از جهان نیوز، «چرا مردم رئیسی را دوست داشتند؟» قطعا هرکسی در ذهن خود برای پاسخ به این سوال دلیل یا دلایل شخصی خودش را دارد اما اگر بخواهیم همه این موارد را تا حد امکان و در حد توان در حد عناوین جمع کنیم باید به این موارد توجه کرد:

یک: رئیسی دلسوز مردم بود. اصلا همین که رئیسی علی رغم میل باطنی از آستان قدس رضوی اصطلاحا دل کند و به قوه قضائیه و پس از آن به ریاست جمهوری آمد ناشی از همین دلسوزی برای مردم بود. برای آنکه گره ای از مشکلات کشور باز کند و قدمی‌برای اجرای عدالت بردارد.

دو: رئیسی نگران سلامت مردم بود. دولت را با ۷۰۰ کشته کرونا تحویل گرفت. سلامت مردم به خطر افتاده بود. همه نگران سلامت عزیزانشان بودند. ماجرای واردات میلیونی واکسن بعد از تغییر دولت و با همت رئیسی حل شد و کرونا از ایران ریشه کن شد.

سه: رئیسی نگران خانه مردم بود. در دولت قبل می‌گفتند به ما ربطی ندارد؛ یک خانه هم نساختیم. رئیسی آمد و نهضت ساخت مسکن راه انداخت. حتی گفته بود اگر وعده انتخاباتی من نبود باز هم این کار انجام می‌دادم چون نیاز کشور و البته قانون است. طبق آخرین آمار وزیر شهرسازی همین امروز ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار واحد مسکن در حال ساخت هستند. در همه این مدت هم پیگیر زمین برای ساخت و وام به مردم برای ساخت خانه‌ها بود.

چهار: رئیسی نگران سفره مردم بود. به اعتراف دولتمردان شبانه روز از وزرا پیگیر معیشت مردم بود. حتی وزرا که آمار کلان می‌دادند از تاثیر آن بر زندگی و معیشت مردم می‌پرسید. دائما هم این موضوع را رصد می‌کرد.  

پنج: رئیسی نگران معیشت مردم بود. تورم را با ۶۰ درصد تحویل گرفت؛ به زیر ۴۰ درصد رساند. بلای رشد نقدینگی را به طور جدی کاهش داد.

شش: رئیسی نگران شغل و کار مردم بود. در دولت قبل هر روز خبر تعطیلی کارخانه‌ها به گوش می‌رسید؛ در ۳۳ ماه دولت سیزدهم هر روز بحث احیای کارخانه‌ها و برگشت به کار کارگران شنیده می‌شد. اسم دولتش دولت احیا شده بود.

هفت: رئیسی بین مردم می‌رفت؛ از آنها فرار نمی‌کرد. پای درددل آنها می‌نشست. با مردم صمیمی‌بود.

هشت: رئیسی سفر استانی می‌رفت. از نزدیک با درد مردم آشنا می‌شد و لمس می‌کرد. صرفا در دفترش نمی‌ماند و گزارش بخواند.

نه: رئیسی اهل تنش نبود. مردم آرامش کشور را دوست دارند. رئیسی گلایه‌ها و اختلاف قوا را به سطح رسانه نمی‌آورد. 

ده: رئیسی اخلاق مدار بود. مناظرات ۹۶ و ۱۴۰۰ را همه به یاد دارند که در مقابل تهمت و اهانت جواب نمی‌داد، توصیه به تقوا می‌کرد. حتی مخالفان جدی‌اش این روزها به صفات خوب او معترف شده اند.

یازده: رئیسی مطیع رهبرانقلاب بود. مردم تبعیت مسئولان و حرکت پشت سررهبری را جهت درست مسئولان برای پیشرفت کشور می‌دانند. رئیسی تابع رهبر انقلاب بود. تحقق فرمایشات رهبری را از وزرا می‌خواست.

دوازده: رئیسی پای اعتقادات مردم ایستاد. شجاعانه از حاج قاسم صحبت می‌کرد؛ تصویر او را در سازمان ملل و خفقان رسانه ای غرب بالا آورد. سال بعد قرآن را سر دست گرفت. شجاعانه در هرجایی از جمله محافل بین المللی که بود از غزه و فلسطین حمایت می‌کرد.  

سیزده: رئیسی پای استقلال و عزت کشور ایستاد. قبلی‌ها می‌گفتند چرا روی موشک شعار نوشتید! رئیسی با وجود اینکه رئیس دولت بود و بیشترین فشار بر دولت او تحمیل می‌شد؛ علمدار دفاع و تبیین «وعده صادق» بود. عزت کشور را به برجام و اخم و لبخند اروپا و آمریکایی‌ها گره نمی‌زد.

چهارده: رئیسی شبانه روزی کار می‌کرد. خستگی نمی‌شناخت. پنجشنبه و جمعه نداشت. تعطیلات رسمی‌و نوروز نداشت. ساعت کار نداشت.

پانزده: رئیسی اخلاص داشت. برای رضا خدا کار می‌کرد. به فرموده رهبرانقلاب به رضایت خدا و صلاح مردم فکر می‌کرد. دنبال انتخابات بعدی و حرف و کار رای آور نبود. در نتیجه اخلاص با مردم صداقت داشت.

شانزده: رئیسی مومن و اصطلاحا اهل بیتی بود. مردم ایران عاشق ائمه هستند. با رئیسی عاشق اهل بیت و خادم الرضا و اهل روضه و هیئت ارتباط حسی خوبی برقرار می‌کردند.

قطعا به این موارد می‌توان ده‌ها مورد دیگر اضافه کرد...
افسوس که نعمت بزرگی از ملت ایران سلب شد و خدمتگزار صمیمی، مخلص و با ارزشی را از دست دادیم.

انتهای پیام