جنایت‌ها و تجاوزات رژیم صهیونیستی علیه مردم غزه و کشتار بی‌رحمانه مردم فلسطین در نوار غزه و خصوصا رفح باعث شد چند روز پیش «سیمون هریس» نخست‌وزیر ایرلند اعلام کند که سه کشور اروپایی نروژ، ایرلند و اسپانیا استقلال فلسطین را به رسمیت می‌شناسند و از سایر کشورها تقاضا دارند که به آنها بپیوندند.
در سال ۱۹۴۸ اسرائیل اعلام استقلال کرد و کشورها یکی پس از دیگری آن را به رسمیت شناختند. اکنون ۱۶۵ کشور اسرائیل را به رسمیت می‌شناسند و یکی از اعضای سازمان ملل متحد است. اما از همان سال‌های ابتدایی ورود اشغالگران صهیونیست به سرزمین‌های فلسطین، بحث تشکیل کشور مستقل فلسطین در سازمان ملل مطرح شد و همچنان پرونده آن بسته نشده است.
طی این سال‌ها چندین مرتبه جنگ‌های طاقت‌فرسا، طولانی و پرهزینه درگرفته، تا جایی که در سال ۱۹۹۳ یاسر عرفات راضی شد تا جنگ را کنار بگذارد و اولین گام‌ها را به سمت تعامل با رژیم صهیونیستی برداشت؛ به سازمان ملل رفت، در مجمع عمومی اعلام کرد تمایلی ندارد که حتی یک قطره از خون اعراب یا یهود بر زمین ریخته شود و در نهایت گفت «امروز من آمده‌ام با یک شاخه زیتون در یک دست و تفنگ رزمنده راه آزادی در دست دیگر، کاری نکنید که شاخه زیتون از دست من رها شود.»
نتیجه تلاش‌های یاسر عرفات مذاکرات او با «اسحاق رابین» ۲ پیمان اسلو بود که به خاطر بدعهدی‌های اسرائیل عملا هر ۲ ناکام ماند و سر دراز جنگ اعراب و اسرائیل به حمله ۷ اکتبر ۲۰۲۳ رسید.
تاکنون نه جنگ و نه صلح، هیچ یک برای به رسمیت شناخته شدن فلسطین به عنوان کشور مستقل و احقاق حقوق مردم آن جواب نداده است، اما اکنون برخی از تحلیلگران معتقدند اگر در گذشته عوامل مختلفی مانع از شناسایی کشور مستقل فلسطین می‌شد، الآن یک سری عوامل در کنار هم قرار گرفته‌اند تا فلسطین به عنوان کشوری مستقل شناخته شود.
حسین اصغری‌ثانی، تحلیلگر مسائل بین‌الملل در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به راه پر پیچ و خم به رسمیت شناختن فلسطین و عضویت آن در سازمان ملل متحد، اظهار کرد: عضویت به عنوان کشوری مستقل در سازمان ملل متحد ۲ مرحله دارد؛ یکی تایید اکثریت مجمع عمومی و دیگری تایید شورای امنیت به طوری‌که مانند سایر مصوبات شورا، از ۱۵ عضو دائم و غیردائم حداقل ۹ عضو به آن رای مثبت داده باشند و هیچ عضو دائم هم رای منفی نداده باشد. فلسطین سال‌ها عضو ناظر سازمان ملل بوده است تا اینکه در رای‌گیری امسال اکثریت اعضای مجمع عمومی به تشکیل کشور مستقل فلسطین رای دادند، اما هنوز هم برخی از اعضای شورای امنیت مخالف این امر هستند و از تایید نهایی آن اجتناب می‌کنند.
وی با اشاره به چند رویداد مثبتی که احتمال به رسمیت شناختن فلسطین را بالا برده، اضافه کرد: همزمان با اتفاقاتی که در سازمان ملل در حال رخ دادن است، موجی از افکار عمومی بین‌المللی تحت تاثیر تحولات کنونی فلسطین قرار دارد و نسل‌کشی اسرائیل در غزه به راهپیمایی‌ها در سراسر آمریکا، آسیا و بسیاری از کشورهای اروپایی منجر شد. مقامات این کشورها از سوی افکار عمومی داخلی خود به شدت تحت تاثیر قرار گرفته‌اند، به خصوص با راهپیمایی‌هایی که در سطح دانشگاه‌های آمریکا اتفاق افتاد، شاهد یک جنبش مدنی به نفع فلسطین در این کشور بودیم. اما نکته قابل توجه دیگر، اقدام یکی از دادستان‌های دادگاه لاهه مبنی بر اعلام احتمال صدور حکم در رابطه با نتانیاهو و شناختن وی به عنوان جنایتکار جنگی و دستگیری نخست‌وزیر اسرائیل است. از سوی دیگر برخی از کشورها مانند نروژ، ایرلند و اسپانیا اعلام کردند فلسطین را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت می‌شناسند.
این تحلیلگر مسائل بین الملل با اشاره به نقش برجسته نروژ در سرنوشت فلسطین ادامه داد: کشورهای نوردیک در شمال اروپا، کشورهایی صلح‌طلب هستند، به خصوص کشور نروژ که با ابتکار عمل آن اولین قرارداد میان جنبش آزادی‌بخش فلسطین و اسرائیل منعقد و به صلح اسلو معروف شد. در واقع دیپلماسی صلح برند نروژی‌هاست. نروژی‌ها با اینکه طی چند ماه گذشته دربرابر نسل‌کشی در غزه سکوت کردند و موضعی مطابق با برند خود در پیش نگرفتند، اما اکنون شاهدیم فلسطین را به عنوان کشوری مستقل به رسمیت شناختند.
جهان؛ ناگزیر به پذیرش فلسطین
اصغری‌ثانی افزود: دلیل اصلی اینکه تا پیش از این کشورها از به رسمیت شناختن فلسطین خودداری می‌کردند، لابی صهیونیستی و تعهد آمریکا نسبت به تامین امنیت و منافع اسرائیل بود، اما به نظر من با توجه به شرایط پیش‌آمده، سایر کشورهای حوزه اسکاندیناوی مانند دانمارک و ایسلند هم به دنبال این اقدام نروژ، فلسطین را به رسمیت خواهند شناخت. زمانی که این روند گسترش پیدا کند، اعضای شورای امنیت سازمان ملل هم برای به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطین تحت فشار قرار خواهند گرفت و ناگزیر به پذیرش آن می‌شوند.
وی با اشاره به مخالفت‌های آمریکا نسبت به پذیرش کشور فلسطین، گفت: آمریکایی‌ها مدعی اشاعه دموکراسی در جهان هستند و ادعا می‌کنند از یک نظام دموکراتیک برخوردار و تابع افکار عمومی اند بنابراین اگر تعداد کشورهایی که فلسطین را به عنوان کشور به رسمیت می‌شناسند، افزایش یابد، آمریکایی‌ها هم ناچارا با تشکیل کشور فلسطین موافقت خواهند کرد، به خصوص که اگر دیگر اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل یعنی فرانسه، انگلیس، روسیه و چین و کشورهای قدرتمندی مانند آلمان، ایتالیا، کره جنوبی، آرژانتین و هند هم به سمت به رسمیت شناختن فلسطین حرکت کنند.
این تحلیلگر مسائل بین‌الملل با بیان اینکه تا پیش از این موانع بیشتری بر سر راه ایجاد فلسطین مستقل و به رسمیت شناخته شدن آن وجود داشت، عنوان کرد: اول اینکه در این سال‌ها تمام کشورهای عربی و مسلمان در رابطه با این موضوع اجماع نظر نداشتند. حتی قبل از حمله ۷ اکتبر بسیاری از کشورهای عربی مانند قطر و عربستان سعودی در حال عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی بودند. لذا فلسطین حمایت لازم را حتی از سوی جهان اسلام نداشت. دوما در داخل خود فلسطین نیز بین گروه‌های مختلف سیاسی و نظامی همدلی و وحدت وجود نداشت و برخی از آنها متمایل به همکاری با رژیم صهیونیستی بودند و برخی چون حماس معتقد به مقاومت.
اصغری ثانی ادامه داد: نبود انسجام داخلی در فلسطین، نداشتن هیچ راهبرد مشخصی برای تشکیل کشور مستقل و عدم حمایت لازم حتی از سمت کشورهای مسلمان، مجموعه عواملی بود که مانع از به رسمیت شناخته شدن فلسطین و تشکیل کشور مستقل فلسطینی می‌شد. اما الان وضعیت متفاوت است؛ اتحاد و همدلی فلسطینی‌ها بیشتر شده، در پی حمله هفتم اکتبر و تعداد بالای شهدای غزه و هزینه‌های سنگینی که به بار آورده، همدلی و وحدت میان کشورهای مسلمان نسبت به فلسطین افزایش یافته و مسلما این همدلی با فلسطین از سطح کشورهای مسلمان نیز فراتر رفته و تمام اروپا و آمریکا را دربرگرفته است.
وی افزود: البته باید یادآور شد جنگ عامل اصلی این تغییر رویکردها نیست. جنبش مقاومت فلسطین و مقاومت‌های نظامی در برابر رژیم صهیونیستی از همان سال‌های ابتدایی اشغال و حتی پیش از ۱۹۴۵ وجود داشته است. اینکه الآن مسئله فلسطین به صدر اخبار دنیا و یک دغدغه عمومی و بین‌المللی تبدیل شده، مرهون انقلاب اطلاعات و ارتباطات و شبکه‌های اجتماعی است. اگر خبرنگاران مستقلی که مسائل فلسطین را پوشش می‌دهند، جنایات و نسل‌کشی اسرائیل را به دنیا نشان نمی‌دادند و اخبار غزه منتشر نمی‌شد، هیچ تحول خاصی هم در این زمینه صورت نمی‌گرفت. به نظر من اگر رسانه‌ها از همان ابتدای منازعه فلسطین و اسرائیل وجود داشتند و نسل‌کشی‌ها، کشتار شتیلا و صبرا و دیگر کشتارهایی که اوایل ورود صهیونیست‌ها به فلسطین انجام می‌شد را پوشش و افکار عمومی را تحت تاثیر قرار می‌دادند، شاید مردم جهان زودتر با خوی وحشی رژیم صهیونیستی آشنا و کشورها و نهادها به طرفداری از فلسطین راضی می‌شدند.
انتهای پیام