او را با کدام نام می‌شناسی؟ چگونه هربار صدایش می‌کنی؟ او که چون خدای مهربان، هزار نام دارد و هر هزارنام دل می‌برد از شنونده..‌.

مشهورترینش رضاست، مگر می‌شود بگویی مولا رضا و یاد گنبد طلایی ،سقاخانه اسماعیل طلا ،پنجره فولاد و ایوان طلایش نیافتی ،اصلا اسم رضا که می‌آید پنجره دل رو به مشهد باز می‌شود ،حتی از تصورش نیز غرق در رضایتی منحصربه فرد می‌شوی‌. اقتضاء نام رضاست ، چنان که علامه جوادی آملی می‌گوید «هیچ موجودی از هیچ موجود دیگری راضی نمی‌شود ،مگر به وساطت مقام امام هشتم ؛ هیچ انسانی به هیچ توفیقی دست نمی‌یابد و خوشحال نمی‌شود ،مگر به وساطت مقام رضوان رضا(ع) ؛هیچ نفس مطمئنه‌ای به مقام راضی و مَرضی بار نمی‌یابد ،مگر به وساطت مقام امام رضا(ع)، او نه چون به مقام رضا رسیده، به این لقب ملقّب شده است بلکه چون دیگران را به این مقام می‌رساند، ملقّب به رضا شد». در نهایت امام رضا (ع) می‌خواهد که شما رضا می‌شوید به هر چه هست.

شاید او را غریب‌الغربا صدا بزنی، آخر غریب، غریب نوازی را بهتر می‌داند، او را که به اجبار و تهدید فرسنگ‌ها از دیار و خانواده خویش دور کردند و قسمت بود بشود ملجاء برای غریبانی که از سرتا سر دنیا پناه به پنجره فولادش می‌آوردند تا غم راه سبک کنند. خودشان فرموده‌اند «مرا در بلاد غربت به خاک می‌سپارند. همانا هرکس مرا در این غربت زیارت کند به‌طور قطع من او را در روز قیامت زیارت می‌کنم» اما به راستی انسان در کدام گوشه غربت به اندازه حرم امنش، احساس آرامش و نزدیکی می‌کند؟ 

 زیاد شنیده‌ام به او می‌گویند ضامن آهو،‌ روایت آهو را همه شنیده‌اید که چه خوش سعادت بود آهو و شکارچی که ندانسته هردو شکار ضامن آهو شدند و دل در گرو ایشان دادند، میان غلغله حرم که باشی بسیار می‌شنوی می‌گویند « ضامن آهو شدی، ضامن ما هم شو» کاش ما نیاز آهوی صید حرمت باشیم.

می‌گویند در هرجای دنیا، صدای بزنی یا انیس‌النفوس با شدت به تو توجه می‌کند زیرا انیس النفوس به کسی گفته می‌شود که وقتی با او صحبت می‌کنی با جان و دل به تو گوش می‌دهد، لذا در زیارتنامه تمام اهل بیت (ع) آمده که چون به زیارت رفتی بایست و بخوان...

اما در زیارتنامه علی بن موسی الرضـا(ع) آمده که بالای سر حضرت بنشین و بخـوان، چرا که ایشــــان انیـس‌النفوس‌اند و با جـــان و دل به حرفهایت گوش می‌دهند...
پس همان است که حرمت در سرما ‌و گرما خالی از زائر نمی‌شود، شما گوش شنوای یک دنیا هستید و چه شنوای رازدار و صدیقی که نه تنها درد را می‌شنوی بلکه درمان هم هستی‌.

ولی اگر در اوج غم و بی‌کسی صدایش کنی «رئوف» چنان دست پرمهر پدرانه بر سرت می‌کشد که به قول شهریار «چون نامش را بردی نه غمی ماند و نه همی» چون رئوف به معنای بسیار مهربان بوده و کسی که در مهربانی سرآمد است، دلسوز است، یعنی فرد دلسوز نمی‌تواند ببیند به کسی رنج و سختی برسد و از درد دیگران ناراحت می‌شود و حتی ممکن است ایثار کند و دیگری را بر خود ترجیح دهد که این‌ها همه در صفت رأفت نهفته است.

در مورد مهربانی و رأفت امام هشتم (ع) برخی عرفا می‌گویند، رأفت امام (ع) حسی است، یعنی وقتی انسان وارد حرم ایشان می‌شود، خودش این مهربانی و رأفت را حس می‌کند که چقدر مورد توجه حضرت قرار گرفته است.

به راستی با کدام نامش بیشتر مأنوس هستی؟ تمام آن نام‌هایی که در صلوات خاصه‌اش می‌خوای؟ «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضَا الْمُرْتَضَی الْإِمَامِ التَّقِیِّ النَّقِیِ‏
وَ حُجَّتِکَ عَلَی مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ الثَّرَی الصِّدِّیقِ الشَّهِیدِ» یا دیگر القابشان همچون رضا، عالِمِ آلِ محمّد، صابِر، فاضِل، رَضیّ، زَکیّ، وَلیّ، وَفیّ، صِدّیق، سِراجُ‌الله، قُرَّةُ عَیْنُ الْمُؤْمِنین، مَکیدَةُالْمُلْحِدین، ثامِنُ الْاَئِمّه، ضامنِ آهو، امامِ غریب، سُلطان، غریبُ الغرباء، رِئابُ التَّدبیر، رَبُّ السَّریر، کافِی الْخَلق، کُفْوُ الْمَلِک، نورُ الْهُدی، وَفیّ، شمس الشموس، انیس النفوس، معین الضعفاء.

شاید هم به نام اصلیشان او را صدا میزنی همان نام که نام خداست و محبوب دل خدا و اولیاء خدا «علی» و چه زیباست نام علی، که تمام گوهره عشق شیعه به اهل بیت در این نام خلاصه شده است.

در آخر نمی‌دانم او را چگونه صدا می‌زنی اما می‌دانم به هر نامی صدایش کنی جوابت را می‌دهد، رسم پدر، پدری کردن است و تو اصلاً او را بابا رضا صدا کن، قول می‌دهم می‌گوید جان بابا، مگر نه اینکه ایشان پدر ایران است و فخر ایرانیان.

پدر عاشق فرزندانش است و به هرنامی او را صدا کنی، جوابت می‌دهد، اصلا او منتظر است تو صدایش بزنی تا عاشقانه پاسخت بدهد.

انتهای پیام