ایران غازی، در گفت‌وگو با ایسنا و با اشاره به اثرات فرهنگیِ فقدان آب در زاینده‌رود و اینکه این مسئله عمق بسیاری دارد، اظهار کرد: من به‌صورت مداوم از آمار بارش باران و برف و ارتفاع آن در سرچشمه‌های آن و کوه‌های غرب اصفهان که منشاء تغذیه زاینده‌رود هستند، اطلاع دارم. بنابراین کمبود آب وجود ندارد و موضوع، سوء مصرف است.
او با تأکید بر اینکه به لحاظ تاریخی هویت اصفهان ارتباط تنگاتنگی با زایندرود دارد، افزود: اولین اثر خشکی زاینده‌رود این است که روحیۀ مردم اصفهان، از بین می‌رود. حتماً توجه دارید که وقتی اندکی آب به رودخانه و مادی‌ها وارد می‌شود چقدر روحیۀ مردم تغییر می‌کند! آن‌هم مردمی که بسیاری از آن‌ها در قفس‌هایی به نام آپارتمان زندگی می‌کنند و چندروز از این قفس‌ها به آب پناه خواهند برد.
غازی گفت: من حدود ۹ سال پیش از پل‌کله تا محل سد را پیاده طی کردم و فقط در همین فاصله، ۶۰۰ پمپ غول‌پیکر روی رودخانه نصب بود که آب را حدود ۳۰ متر به ارتفاعات می‌کشید. پرسیدم که این آب کجا می‌رود؟ گفتند که زمین‌های بالا را گرفته و باغ ساخته‌اند و آب را برای آبیاری می‌برند. گفتم تکلیف محیط زیست چه می‌شود؟ تکلیف مردم چه می‌شود؟ تکلیف تالاب بین‌المللی چه می‌شود که ثبت جهانی دارد؟ تکلیف ۳۰۰ هزار خانوادۀ پایین‌دست اصفهان و زارعین اصفهان چه می‌شود که یکی از مهم‌ترین و بهترین زارعین ایران هستند؟ خانواده‌های آن‌ها چه می‌شوند؟اما پاسخی نداشتند!
مدرس اسبق دانشگاه اصفهان افزود: در دوره‌ای که آب اصفهان را بررسی می‌کردم به‌خوبی با یاد دارم که عمق آب زیرزمینی در منطقه برخوار به‌عنوان یکی از مناطق خشک اصفهان است ۲۰ متر بود یعنی آب را از عمق ۲۰ متری برداشت می‌کردند و همۀ مزارع پربار بود؛ این درحالی‌است که براساس گزارش‌های یک یا دوسال پیش از همین منطقه، آب را از عمق ۳۰۰ متری بیرون می‌کشند و نتیجه این است که زیر پوستۀ زمین‌شناسیِ اصفهان خالی شد که قطعاً به آثار تاریخی اصفهان ضربه وارد خواهدکرد، تَرَک‌های پایه‌های مسجد جامع عباسی مبین این موضوع است. از من پرسیدند که دلیل این موضوع چیست و چه کسی مقصر است؟ گفتم براساس داده‌هایی که ما اطلاع داریم طبیعت ابداً مقصر نیست، بلکه آدم‌ها مقصر هستند.
غازی خطاب به همۀ افرادی که هنوز به تأثیر زاینده‌رود بر هویت خود واقف نیستند، گفت: من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم، تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال.
انتهای پیام