به گزارش ایسنا، امروزه سرطان پستان تقریباً ۱۲ درصد از کل مـوارد سـرطان در سراسـر جهـان را بـه خـود اختصـاص می دهد. بر اساس گزارش سازمان جهانی سلامت، سرطان پستان شایع ترین سرطان در بین زنان در ۱۵۸ کشور از ۱۸۳ کشور و اولـین یـا دومین علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان زنان در اکثر نقاط جهان است. این بیماری در حال حاضر از سرطان ریه به عنوان عامل اصلی بروز سرطان جهانی در سال ۲۰۲۰ پیشی گرفته است و پنجمین علت اصلی مرگ و میر ناشی از ســرطان محسوب می شود. در کشور ما ایران نیز پیش بینی می شود که تعـداد مـوارد جدیـد سـرطان در ایـران از ۱۱۲ هزار مـورد ثبـت شـده در سال ۲۰۱۶ به ۱۶۰ هزار مورد در سـال ۲۰۲۵ افـزایش یابـد کـه نزدیک به ۴۳ درصد افزایش خواهد بود.

هدف سازمان جهانی سلامت در طرح ابتکار جهانی سرطان پسـتان یا به اختصار GBCI، کاهش مرگ و میر جهانی سرطان فوق به میزان ۲.۵ درصد در سال و در نتیجه جلوگیری از ۲.۵ میلیون مرگ ناشی از این بیماری در جهان بـین سـال هـای ۲۰۲۰ تا ۲۰۴۰ است. از نگاه سازمان جهانی سلامت، سه رکن مهم برای دستیابی به این هدف عبارتنـد از ارتقاء سلامت برای شناسایی به موقع، تشخیص به هنگام و مدیریت جامع سرطان پستان. بر اساس تحقیقات، ثابـت شـده اسـت کـه تشخیص به هنگام سرطان پستان از طریق غربالگری، کلید اصلی کاهش مرگ و میـر و عـوارض ناشی از این بیماری است. از این رو انجام تحقیقات بیشتر برای شناسایی درک زنان از سرطان پستان به منظـور شناسـایی مولفه های موثر بر تشخیص زودهنگام سرطان پستان بسیار حائز اهمیت خواهد بود.

در این خصوص، پژوهشگرانی از دانشگاه خوارزمی اقدام به انجام یک مطالعه پژوهشی پدیدارشناسانه کرده اند که در آن، دیدگاه زنان ایرانی در مورد سرطان پستان مورد بررسی علمی واقع شده است.

آن ها داده های مورد نیاز خود برای انجام این تحقیق را از طریق مصاحبه‌های نیمه ساختار یافته با ۳۹ زن ۲۰ تا ۴۰ ساله که به شیوه هدفمند انتخاب شده بودند، به دست آورده و سپس این داده ها را با روش های آماری، تجزیه و تحلیل نموده اند.

نتایج این تحقیق نشان می دهند که زنان ایرانی، ماهیت سرطان پستان را یک بیماری ترسناک، علامت دار، شرم‌آور و پیش رونده دانسته و احتمال ابتلاء ادراک‌شده سرطان پستان در مورد خودشان را به دلیل باورهای سبب‌شناسی‌شان از این بیماری، بسیار اندک ارزیابی می‌نمایند!

در این باره، جعفر حسنی، استاد و پژوهشگر گروه روانشناسی بالینی دانشگاه خوارزمی و همکارانش می گویند: «زنان سرطان پستان را یک بیماری علامت دار تصور کرده و بر وجود علایم قابل لمس مانند تـوده و همچنین مشاهده خونریزی و ترشح و بدشکلی و یا احساس درد اشاره دارند. آن ها تنها زمانی نیاز به مراجعه به پزشـک یـا انجـام غربـالگری را لازم مـی داننـد کـه ایـن علایـم را در خـود دیده باشند».

این محققان می افزایند: «زنان در بیان علّت بروز بیماری فوق، بیش از هر چیز به وجود زمینه هـای ارثـی توجـه داشـته و سرطان پستان را یک بیماری وراثتی ارزیابی می نمایند و در صورت نداشتن آن در میان خانواده نزدیک، خود را از ابتلای به سرطان پستان مصون می داننـد».

همچنین طبق این تحقیق، زنان جوان، فراوانی بروز سرطان در سنین بالاتر را یکی دیگر از دلایل مصونیت و آسیب ناپذیری خود به بیماری سرطان پستان قلمداد می کنند. این در حالی است که بر خلاف باور فوق، سرطان پستان در زنان ایرانی با سن متوسط در تشخیص ۴۹.۴ سال، در مقایسه با سن ۶۲ سال در ایالات متحده، رفتار متفاوتی دارد.

به گفته حسنی و همکارانش، «در باور زنان مشارکت کننده در این پژوهش، یکی دیگر از عوامل مهم ابتلاء به سرطان، عوامل روانشـناختی اسـت. زنـان دو مسیر برای تأثیر عوامل روانشناختی متصور هستند. نخست آن که تجربه حالات عاطفی و هیجانی ناخوشایند مانند استرس و اضطراب را در بروز سرطان، مهم ارزیابی کرده و دوم آن که فکر کردن به وجوه منفی زندگی و از جمله خود بیماری را باعث به وجود آمدن بیمـاری سـرطان پسـتان ارزیابی کرده اند. آن ها فکر کردن به سرطان و صحبت از آن را به نوعی فراخوان بیماری دانسته و ترجیح می دهند به بیماری سرطان پستان فکر نکنند».

به اعتقاد مجریان این پژوهش، «نتـایج مطالعه فوق کمـک ارزشـمندی بـه شـناخت ادراک زنـان ایرانـی از بیمـاری سرطان پستان داشته و می تواند تلویحات سودمندی ماننـد ضـرورت توجـه بـه بـاور نیرومنـد مصون پنداری حاصل از نداشتن زمینه های وراثتـی و پرهیـز از اندیشـیدن بـه سـرطان پسـتان، ترسـناکی و شـرم آور تلقـی کـردن بیماری فوق و اجتنـاب از رفتارهـای غربـالگری بـرای عدم مواجهه با بیماری در میان زنان و باور ایشان به علامت دار دانستن سرطان پستان که مـانعی برای غربالگری های پیشگیرانه است، داشته باشد».

گفتنی است، یافته های این پژوهش که می توانند در مـداخلات معطوف به افزایش آگاهی و ارتقاء رفتارهای پیشگیرانه اثـربخش تـر در میـان زنـان ایرانـی و درنهایت کاهش مرگ های ناشی از تشخیص دیرهنگام این بیماری نقش موثری داشته باشند، در «پژوهشنامه زنان» که فصلنامه ای متعلق به پژوهشگاه علوم‌انسانی و مطالعات‌فرهنگی است، منتشر شده اند.

انتهای پیام