به گزارش ایسنا، تقریبا هفت ماه از جنگ بی‌امان رژیم صهیونیستی می‌گذرد و این جنایات تلفات وحشتناکی در این باریکه بر جای گذاشته است. مقامات وزارت بهداشت غزه تاکنون تعداد شهیدان را بیش از ۳۴ هزار نفر اعلام کرده و این رقم حدودا ۱.۵ درصد از جمعیت کل غزه پیش از جنگ است اما معلوم نیست چه تعداد از آنها نظامی بوده‌اند.
روزنامه وال استریت ژورنال در گزارشی می‌نویسد: «مقیاس و آمار کشته‌شده‌های فلسطینی که در ابتدای جنگ برخی نسبت به آن شک داشتند، اکنون به طور گسترده‌ای توسط کارشناسان سازمان ملل، مقامات آمریکایی و برخی مقامات ارتش اسرائیل پذیرفته می‌شود. اما مقامات فلسطینی می‌گویند این ارقام در ماه‌های اخیر به دلیل دشواری در جمع‌آوری داده‌ها، از دقت کمتری برخوردار است.»
«مدحت عباس» یکی از مسئولان وزارت بهداشت غزه گفت: «در ابتدا ما سیستم‌ها و بیمارستان‌هایی داشتیم. تیم‌های دفاع غیرنظامی ما می‌توانستند مردم را از زیر آوار بیرون بکشند اما تمام این سیستم فروپاشیده است.»
وی افزود: برای تخمین تعداد تلفات، وزارت بهداشت اکنون شدیدا به منابع اطلاعاتی دیگر مانند اطلاعیه بستگان شهیدان، ویدئو از پیامدهای حملات و گزارش‌های سازمان‌های رسانه‌ای متکی است.
به گفته مقامات وزارت بهداشت، شاهدان عینی و سازمان ملل، تصویر واقعی تلفات انسانی جنگ زمان زیادی طول خواهد کشید تا خود را نشان دهد زیرا تخمین زده می‌شود که هزاران نفر زیر آوار و در گورهای بی نام‌ونشان مدفون باقی مانده‌اند.
وال استریت ژورنال هشدار می‌دهد: «یک عملیات قریب‌الوقوع در شهر جنوبی رفح – جایی که بیش از یک میلیون فلسطینی در آن پناه گرفته‌اند – خطر افزایش کشته‌شده‌ها را به همراه خواهد داشت.»
«ریک پیپرکورن» نماینده سازمان بهداشت جهانی در کرانه باختری و غزه درباره شمار شهیدان در نوار غزه می‌نویسد: «ما فکر می‌کنیم متاسفانه این ارقام ارائه‌شده قابل اعتماد باشند. البته تعجب نمی‌کنم اگر گفته شود این آمار کمتر از حد واقعی تخمین زده شده باشد.»
چنین مقام رسمی سازمان ملل این اظهارات را در حالی عنوان می‌کند که برخی اعضای کابینه «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی مدعی هستند آمار وزارت بهداشت غزه «نامعتبر» است.
بررسی‌هایی که در ماه ژانویه برای «موسسه سیاست خاور نزدیک» مستقر در واشنگتن دی‌سی انجام شده، نشان می‌دهد که آمار و ارقام ثبت شده درخصوص مردان شهید غزه کمتر است و احتمالا باید بیشتر از اینها باشد.
وال استریت ژورنال به نقل از مقامات صهیونیستی و جنبش حماس می‌نویسد: «مقامات ارتش اسرائیل تعداد کشته‌های نیروهای حماس را بین ۱۱ هزار الی ۱۳ هزار نفر تخمین می‌زند درحالیکه خود حماس تعداد کشته‌های نیروهایش را بین ۶۰۰۰ الی ۸۰۰۰ اعلام کرده است. مقامات اطلاعاتی آمریکایی و مصری گمان می‌کنند که تعداد واقعی کشته شده‌ها میان آن چیزی باشد که حماس و اسرائیل می‌گویند.»
«مصطفی حمدان» شهروند ۳۸ ساله در نوار غزه که پنج تن از اعضای خانواده‌اش را در جنگ از دست داده و هیچکدام از آنها رسما به عنوان افراد کشته‌شده ثبت نشده‌اند، می‌گوید: «من از برگه معرفی شده توسط وزارت بهداشت آگاهم، اما سرعت اینترنت مناسبی برای اضافه کردن اعضای خانواده‌ام ندارم.»
او با اشاره به سختی‌ها و دشواری‌هایی که به فلسطینیان تحمیل شده است، می‌افزاید: «ماشین‌آلات سنگین کافی برای پاک‌سازی آوارها و سوخت کافی برای راه‌اندازی این ماشین‌آلات وجود ندارد. امدادگران اغلب مجبورند با دست خود یا ابزارهای اولیه مانند تبر و بیل برای بیرون آوردن افراد استفاده کنند. وقتی هیچ شانسی برای نجات کسی وجود نداشته باشد، اجساد معمولا دست‌نخورده زیر آوار باقی می‌مانند.»
بر اساس تجزیه و تحلیل داده‌های ماهواره‌ای که توسط کارشناسانی در دانشگاه شهری نیویورک و دانشگاه ایالتی اورگن بررسی شده‌اند، حدود ۵۷ درصد از ساختمان‌های غزه از آغاز جنگ آسیب دیده یا ویران شده‌اند.
وال استریت ژورنال به نقل از سازمان ملل می‌نویسد: «سطح ویرانی به خصوص در شمال غزه بسیار بالا است. هم‌چنین سالهای زیادی طول خواهد کشید و به صدها میلیون دلار بودجه نیاز است تا آوارهایی که تاکنون روی هم انباشته‌شده را جابه‌جا کنند.»
حدود ۱۰ هزار نفر از افرادی که در آمار رسمی شهیدان وزارت بهداشت غزه ثبت شده‌اند هنوز شناسایی نشده‌اند. مقامات وزارت بهداشت غزه غزه چند روز پیش اعلام کردند از میان افرادی که شناسایی شده‌اند، حدود ۴۰ درصد مردان بزرگسال، ۲۰ درصد زنان بزرگسال و ۳۲ درصد کودکان هستند. بقیه آمار به مردان و زنان مسن تعلق دارد.
«ظاهر سهلول» پزشک مراقبت‌های ویژه در شیکاگو، طی ماه ژانویه دو هفته را در بیمارستان ناصر در شهر جنوبی خان یونس گذراند؛ جایی که رژیم صهیونیستی اوج حمله و جنایت خود را نشان داد.
این پزشک از تجربیات خود چنین می‌گوید: «زمانی که در خان یونس درگیری شدید بود، مردم تقلا می‌کردند خود را از لابه‌لای آوار بیرون بکشند. هیچ ماشینی نبود و مکان برای آنان که قصد داشتند آوار را کنار بزنند، امن نبود. اولویت با درمان و مداوای افراد زخمی بود؛ اینکه اطمینان حاصل شود آنها فرصتی برای زنده‌ماندن دارند و خارج‌سازی افراد کشته‌شده اولویت آخر بود.»
انتهای پیام