به گزارش ایسنا، به نقل از فرارو، یک منطقه دریایی در اقیانوس اطلس شمالی که بین فلوریدا، پورتوریکو و برمودا قرار دارد، در اواسط قرن بیستم پس از انتشار مقالاتی که از ناپدید شدن مرموز قایق‌ها و هواپیماها در آنجا حکایت داشتند، جایگاهی افسانه‌ای پیدا کرد.
یکی از مشهورترین حوادث در سال ۱۹۴۵ میلادی روی داده بود؛ یعنی زمانی که گروهی متشکل از پنج بمب‌افکن نیروی دریایی ایالات متحده در یک ماموریت آموزشی در این منطقه ناپدید شد.
پس از آن برای دهه‌ها، دلیل غرق شدن هر کشتی و سقوط هر هواپیمایی در این منطقه، نیروهای مخرب مثلث برمودا دانسته شد.
تا اینکه در سال ۱۹۷۵ میلادی یک نویسنده آمریکایی به نام «لری کوشه» کتابی را منتشر کرد و در آن توضیح داد که گزارش‌های مربوط به مثلث برمودا، نادرست و اغراق‌آمیز یا تأیید نشده هستند.
او همچنین نوشت تعداد حوادث دریایی که در این منطقه از اقیانوس اطلس روی می‌دهد، نسبت حوادث روی داده در دیگر بخش‌های اقیانوس، خیلی بیشتر نیست.
با این وجود، استناد به دلایل طبیعی و ماوراء طبیعی برای شرح حوادث این منطقه همچنان برای سال‌ها ادامه یافت.
در برخی از استدلال‌ها سراغ اتلانتیس رفتند و نیروی باقی مانده‌های این جزیره افسانه‌ای را در وقوع این حوادث مقصر دانستند و در برخی دیگر ادعا کردند که در این مثلث، نوعی پدیده فضا-زمان حاکم است و اجسام را به درون یک جهان موازی می‌مکد.
در این مثلث، نوعی پدیده فضا-زمان حاکم است و اجسام را به درون یک جهان موازی می‌مکد.
یکی از عجیب‌ترین توضیح‌های طبیعی درباره این منطقه نیز این بوده که حباب‌های متان آزاد شده از بستر دریا، کشتی‌ها را واژگون می‌کند. با این حال، در جریان مطالعات سازمان زمین شناسی ایالات متحده، هیچ نشانی از انتشار قابل توجه متان در ۱۵ هزار سال گذشته در این منطقه یافت نشد.
به نظر می‌رسد یکی از دلایل سقوط هواپیماها و واژگونی کشتی‌ها در گذشته در این منطقه، وقوع طوفان‌های زیاد بوده است؛ آنهم در دورانی که هنوز خلبانان و کاپیتان‌های کشتی‌ها ابزارهای دقیقی برای پیش‌بینی آب و هوای بد نداشتند.
نتایج یک مطالعه جدید نیز نشان داد طوفان‌های همگرایی که در این منطقه روی می‌دهد، گاه امواج سرکشی به ارتفاع ۳۰ متر ایجاد می‌کند که می‌تواند حتی شناورهای بزرگ را غرق کند.
شبیه‌سازی‌های آزمایشگاهی نیز تأیید کرد که چنین امواجی پتانسیل غرق شدن کشتی‌ها را دارند، با این وجود هیچ مدرکی وجود ندارد که آن‌ها واقعاً در مثلث برمودا روی می‌دهند.
برخی ادعا می‌کنند که ناهنجاری‌های مغناطیسی باعث می‌شده که در گذشته ملوانان و خلبانانی که با قطب‌نما حرکت می‌کردند، از مسیر خارج شوند.
اگرچه تا کنون چنین ناهنجاری‌هایی شناسایی نشده، اما گمان می‌رود در اوایل قرن بیستم، شمال جغرافیایی واقعی و شمال مغناطیسی در مثلث برمودا همسو شدند که می‌توانسته منجر به خطاهای ناوبری شود.
گارد ساحلی ایالات متحده نیز هیچ خطر خاصی را در مثلث برمودا شناسایی نکرده است. همچنین یک مطالعه در سال ۲۰۱۳ میلادی که خطرناک‌ترین آب‌ها برای کشتیرانی را فهرست کرده بود، این منطقه را در فهرست خود قرار نداده است.
آمارها نیز نشان می‌دهد که با وجود حجم بالای ترافیک هوایی و دریایی همچنین طوفان‌های مکرر، از مثلث برمودا تعداد غیرعادی از تصادف و خرابی گزارش نشده است.
شاید دلیل واقعی جلب شدن توجه‌ها به این منطقه، این باشد که مردم بطور طبیعی به سمت رمز و راز کشیده می‌شوند و به همین دلیل گزارش‌ها از ناپدید شدن‌ها، توجهات زیادی را به خود جلب می‌کرده است.
از قدرت این باورهای اسرارآمیز در سال‌های اخیر کاسته شده است؛ شاید به این دلیل که فناوری‌های مدرن به ما اجازه می‌دهد ترافیک‌های هوایی و دریایی را با دقت بیشتری ردیابی کنیم.
انتهای پیام