این هنرمند در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت کنونی ارکستر سمفونیک تهران می‌گوید: ارکستر سمفونیک تهران در حال از بین رفتن است و وضع چندان جالبی ندارد. طی سالهای گذشته تلاش‌های زیادی برای این ارکستر کرده‌ایم که خودمان را ثابت کنیم بلکه ما را به رسمیت بشناسند ولی آخر تا کی؟ سال‌ها است که هنوز ثابت نشده‌ایم. چرا وضع مهم‌ترین ارکستر سمفونیک کشور باید این باشد، با وجود آنکه می‌توانیم سه ارکستر سمفونیک حرفه‌ای در خود تهران داشته باشیم؟
او ادامه می‌دهد: با توجه به تجربه چندین سالهای که دارم، بعید می‌دانم متولیان موسیقی اصلا قصدی برای بهبود وضع ارکستر داشته باشند. خودمان را با پررویی تحمیل کرده‌ایم، گرچه که ما را نمی‌خواهند. در نهایت ترجیح می‌دهیم بگوییم که همه چیز در موسیقی خوب است و این‌گونه خودمان را آزار ندهیم. موسیقی در این کشور از سمت برخی جدی گرفته نمی‌شود و اگر این روند هم ادامه داشته باشد، تغییری در روند بهبودی حاصل نخواهد شد. حتی از نظر عده‌ای هنوز تدریس موسیقی در دانشگاه پذیرفته نیست.
کامکار تصریح می‌کند: اتفاقاتی مانند جشنواره‌های موسیقی نیز با تلاش علاقه‌مندان به موسیقی و فرهنگ صورت می‌گیرد. به هر حال چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی افراد دلسوزی هستند، اگرچه که این تلاش‌ها بیشتر از سمت افرادی در بخش خصوصی صورت می‌گیرد که تسلیم هم نمی‌شوند و فعالیت خود را ادامه می‌دهند.
این هنرمند درباره سرنوشت احتمالی نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران می‌گوید: سرنوشت اغلب نوازندگان خوب ارکستر یا مهاجرت است یا تغییر شغل! چون اغلب افقی برای آینده کاری خود نمی‌بینند. البته من خودم آدم امیدواری هستم که وضع بهتر می‌شود و این‌گونه باقی نخواهد ماند.
از این نوازنده ویلن همچنین درباره حضور نوازندگان زن در کنسرت‌ها که در برخی از شهرها محل اختلاف نظر شده است، می‌پرسیم که بیان می‌کند: هنوز مشکل برخی نوازنده زن است، اگرچه که این حرف آنقدر عجیب است که اصلا نمی‌دانم باید چه بگویم. این تفکرها قدیمی و عجیب است، آن هم در شرایطی که بخش زیادی از برنامه‌های رادیو و تلویزیون موسیقی دارد. موسیقی را هم که حذف کنند، رادیو و تلویزیون بیشتر برنامه‌هایش حذف خواهد شد و عمده مخاطبان خود را از دست خواهد داد.
کامکار ادامه می‌دهد: مشخصا قانونی نداریم که خانم‌ها نتوانند روی صحنه ساز بنوازند ولی عده‌ای خودسر مخالف این نوع فعالیت بانوان در موسیقی هستند. با وجود اینکه نمی‌توان روی این زورگویی‌ها چشم بست اما کاری هم از دست ما برنمی‌آید، مگر خود آنها که دستندر کار هستند، برخورد کنند.
انتهای پیام