حضرت خدیجه (س) یک الگوی نمونه برای زنان و مردان جامعه است؛ چراکه در وجود ایشان ارزش‌ها و کمالات انسانی فراوان بوده و تمام ثروت، امکانات اقتصادی و هستی خویش را در راه رضای حق بخشید و نیز با حمایت‌های روحی، روانی و اجتماعی از پیامبر(ص) در ترویج اسلام و پیشبرد اهداف آن نقش بسزایی داشت و با این کار نام خویش را به عنوان الگوی واقعی و راستین تاریخ آفرینش نیز ثبت کرد.
حضرت خدیجه(س) به عنوان اولین بانوی مسلمان در ترویج فرهنگ اسلامی و الگوی یک زن مسلمان نقش والای خود را ایفا کرده است و بانوان بسیاری از تربیت عملی وی درس‌ها آموخته‌اند. امام صادق (ع) فرمودند «وقتی خدیجه (س) پیامبر اکرم (ص) را به همسری برگزید، زنان مکه به دلیل دشمنی با آن حضرت، از او دور شدند، آنان نه تنها به خدیجه (س) سلام نمی‌کردند، حتی از رفت و آمد زنان دیگر هم جلوگیری می‌کردند. به این ترتیب وحشتی عجیب بر وجود خدیجه مستولی شد؛ البته او بیشتر از این می‌ترسید که به پیامبر (ص) آسیبی برسانند.
نجابت محمد بن عبدالله که از اصیل‌ترین قبایل عرب «بنی هاشم» بود و استعداد و لیاقت و شخصیت ممتاز و شهرتی که در امانت داری داشت، او را زبانزد خاص و عام کرده بود. به طوری که «محمد امین» خوانده می‌شد.
این اخبار و گزارش‌ها باعث شد که حضرت خدیجه (س) شیفته حسب و نسب، لیاقت، شخصیت پسندیده او شود. همین جهات نیز موجب شد که حضرت خدیجه(س) زنی به نام «نفیسه» دختر «علیه» را واسطه قرار دهد تا آمادگی او را برای ازدواج با حضرت محمد(ص) به اطلاع وی برساند.
بعضی از مورخان معتقدند که حضرت خدیجه(س) خود موضوع را با «محمد امین» در میان گذاشت و به گفته «ابن هشام» مورخ مشهور به وی گفت «عموزاده من به واسطه خویشاوندی که میان من و تو وجود دارد و عظمت و احترامی که در نزد قوم خود داری و امانت و خوی نیکو و راستگویی که در تو وجود دارد، می‌خواهم صریحا به تو بگویم که مایلم به همسری تو درآیم».
پیغمبر(ص) موضوع را با ابوطالب عمویش در میان گذاشت و ابوطالب نظر موافق خود را اعلام کرد «نفیسه» بانوی واسطه نیز آمادگی «محمد امین» را به حضرت خدیجه(س) خبر داد و به دنبال آن مجلس عقد باشکوهی در خانه حضرت خدیجه (س) تشکیل شد.
حضرت خدیجه(س) در دوران جاهلیت دارای کمالات معنوی بوده است
مطالعه تاریخ زندگی حضرت خدیجه(س) نشان می‌دهد که او هم در دوران جاهلیت و هم بعد از بعثت خاتم الانبیاء(ص) دارای فضائل اخلاقی و کمالات معنوی بوده است. او در جامعه خود به عنوان یک الگوی زن برتر، تاثیر بسزایی در گسترش صفات نیک انسانی داشته است. سخاوت، کرامت، ایثار و فداکاری، عفت و پاکدامنی، دوراندیشی و درایت و توجه به مستمندان، عطوفت و مهربانی و صبر و استقامت از جمله فضیلت‌های پسندیده‌ای است که صفحات تاریخ این زن نمونه را نشان می‌دهد.
وفاداری این بانوی آسمانی در راه رسیدن به اهداف والای همسر خویش مورد توجه سیره نویسان و محققان قرار گرفته است. او از اولین لحظات بعثت، به رسول خدا (ص) ایمان آورد و تا آخرین لحظات بر ایمان خود پای فشرد و لحظه‌ای شک و تردید به دل راه نداد.
گذشته از فضائل اخلاقی، او از کمالات علمی نیز برخوردار بود. تاریخ گواهی می‌دهد که حضرت خدیجه(س) در مورد دانش عصر خود اطلاعات فراوانی داشت و از کتاب‌های آسمانی آگاه و از نظر عقل و درایت و زیرکی بر تمام زنان حتی بسیاری از مردان معاصر برتری داشت. بنابراین او دارای تمام کمالات و امتیازهایی بود که یک زن می‌تواند داشته باشد.
خدمات حضرت خدیجه(س) به اسلام
حضرت خدیجه(س) در ۲۴ سال زندگی مشترک با پیامبر گرامی اسلام (ص)، خدمات بسیاری برای آن بزرگوار و دین اسلام انجام داد. حمایت‌های مالی، روحی، عاطفی از حضرت محمد(ص)، تصدیق و تایید پیامبر در روزگاری که هیچ کس تاییدش نمی‌کرد و یاری ایشان در برابر آزار مشرکان، گوشه‌هایی از این خدمات ارزشمند است.
حضرت خدیجه (ع) پس از ازدواج با پیامبر(ص)، دارایی‌اش را به ایشان بخشید تا آن را هرگونه می‌خواهد مصرف کند. رسول گرامی اسلام در این زمینه می‌فرمایند «هیچ ثروتی به اندازه ثروت خدیجه(س) برای من سودمند نبود». حضرت خدیجه(س)، این بانوی بزرگوار نه تنها از عمق جان به رسالت پیامبر (ص) ایمان آورد، بلکه او را در برابر سختی‌ها و تکذیب مشرکان و بدخواهان یاری داد و تا زنده بود، اجازه نداد آزار و شکنجه مشرکان بر رسول خدا(ص) سخت آید.
هنگامی که رسول الله(ص) با باری از مصیبت و اندوه به خانه می‌آمد، خدیجه او را دلداری می‌داد و نگرانی را از ذهن و خاطرش می‌زدود. اموال حضرت خدیجه(س) به عنوان ابزاری مناسب از همان ابتدا در خدمت اسلام و پیشرفت آن قرار گرفت. جالب اینکه آخرین بخش از دارایی خدیجه توسط امیرمومنان علی(ع) در سفر هجرت به مدینه صرف شد. سفر اکثر مسلمانان با اموال حضرت خدیجه(س) ممکن شد. آخرین آن‌ها هم قافله‌ای بود که امیرالمومنین علی(ع) آن را سرپرستی کرد.
حضرت خدیجه(س) در سن ۶۵ سالگی و در روز دهم ماه رمضان سال دهم بعثت؛ ۳ سال قبل از هجرت و کمی بعدتر از وفات ابوطالب چشم از جان فرو بست. به همین علت این سال را سال عامُ الحُزْن به معنای سال غم و اندوه نامیدند، چراکه پیامبر(ص) در این سال بزرگترین حامیان خود را از دست داد.
انتهای پیام