ورزشگاه پارس شیراز که دقیقا ۳۰ سال پیش کلنگ‌زنی شد، هنوز قابلیت بهره‌برداری ندارد. این ورزشگاه یک بار هم در سال ۹۶ به طور رسمی افتتاح شد و در سال‌های گذشته به شکل ناقص، از برخی مسابقات فوتبال نیز میزبانی کرد اما هنوز نتوانسته به شرایط مطلوب و کامل دست پیدا کند.
سالن ۶ هزار نفری شهید سلیمانی نیز پس از نزدیک به دو سال از افتتاح رسمی، هنوز از شرایط لازم برای بهره‌برداری برخوردار نیست! وضعیت سایر اماکن ورزشی شیراز هم چندان جالب نیست و این شهر از لحاظ سرانه ورزشی، کمترین سهم را در بین تمام شهرهای استان فارس دارد.
ابراهیم عزیزی، نماینده شیراز در مجلس شورای اسلامی در پاسخ به سوال خبرنگار ایسنا در خصوص وضعیت زیرساخت‌ها و به‌طور کلی شرایط ورزش استان، صحبت‌هایی مطرح کرده‌است که در ادامه می‌خوانید.
* ایسنا – در حالی‌که ورزشگاه پارس شیراز همچنان در بلاتکلیفی به سر می‌برد و شرایطش مشخص نیست، اطلاع دارید که ساخت یک ورزشگاه بین‌المللی و عظیم در شهر تهران مصوب شده و قرار است عملیاتی شود. به نظر شما آیا این یک ظلم آشکار به شهر بزرگی مثل شیراز نیست؟
- بله. قبول داریم که در حوزه کار بزرگ و برجسته‌ای برای استان فارس و مرکز استان انجام نداده‌ایم. متاسفانه مدیرانی که در عرصه ورزش بر سر کار آمدند هم مدیران قوی و در تراز استان بزرگی مثل فارس نبودند.
* ایسنا – البته آن‌ها فرصت چندانی هم برای عرض اندام نداشتند و خیلی زود کنار رفته‌اند.
- چون ضعیف بودند نتوانستند خودشان را حفظ کنند. وقتی مدیر ضعیف سر کار بیاید که قدرت اداره دفتر کارش را هم ندارد، چطور می‌خواهد در وزارتخانه مشکل ورزشگاه پارس را حل کند؟ البته ما در وزارتخانه هم مدیر قدرتمندی نداشتیم. مجلس به اعتبار ورزشی بودن، نصرالله سجادی را تایید کرد. چون مطالبه اهالی ورزش این بود که یک نفر از جنس ورزش برای ورزش انتخاب شود. اما ایشان عملکرد خوبی نداشت. ما هم اعتقاد داریم شخصی که می‌خواهد وزیر شود، ابتدا باید مدیر خوبی باشد و اگر ورزشی هم بود، چه بهتر.
* ایسنا –حالا برای زیرساخت‌های ضعیف ورزش شیراز چه برنامه‌ای دارید؟
- حتما باید این زیرساخت‌ها، مثل ورزشگاه پارس، شش هزار نفری و حافظیه را درست کنیم. ابتدای صحبت‌ها هم اعتراف کردم که کارنامه خوب و موفقی در ورزش نداشته‌ایم و باید جواب را دریافت کرده باشید. اما اصرار دارم جامعه ورزش باید در آینده از این مظلومیت و عقب‌ماندگی خارج شود.
* ایسنا – اما این مظلومیت شامل همه اهالی ورزش هم نمی‌شود. شاهد هستیم که برخی فوتبالیست‌ها درآمد ۲۰ میلیاردی دارند، بدون اینکه بازدهی چندانی داشته باشند، در حالی‌که بخش دیگری از اهالی ورزش از حداقل زیرساخت‌ها محروم هستند.
- آن جایی که به ورزشکار ۲۰ میلیارد می‌دهد، باشگاهی است که به صنعتی بزرگ وصل است. یعنی با سرمایه‌ای چندصدمیلیاردی حمایت می‌شود. سپاهان، ذوب‌آهن، گل‌گهر، فولاد خوزستان یا حتی همین چادرملو که امتیاز قشقاییِ ما را خرید. واحدهای بزرگ فولادی وارد ورزش شده‌اند و در آینده هم باید پیوند بین صنعت و ورزش بیشتر شود. این کار درست است. دیگر نمی‌توان با بودجه دولتی یا کمک خیرین در ورزش حرفهای تیم‌داری کرد. ورزش باید به ظرفیت صنعت متصل شود. در یک جاهایی این مساله به خوبی انجام شده است اما مثلا از تیم‌های شهر شیراز، پشتیبانی خوبی صورت نگرفته است.
* ایسنا – قبول ندارید که در برخی باشگاه‌های متمول، پولشویی هم اتفاق می‌افتد؟
- نه، این‌ها هم حرفهای چندان درست و دقیقی نیست. همه باشگاه‌ها چارچوب مشخص و مصوب دارند. هیئت مدیره و مدیرعامل دارند. حتی قانوان می‌گوید که باید درصدی را در ورزش هزینه کنند.
* ایسنا – یعنی اعتقاد دارید پرداخت بیش از ۱۰۰ میلیارد تومان به یک بازیکن فوتبال، طبیعی و درست است؟
- نه من به آن مقدار هزینه هم اعتقاد ندارم و نمی‌گویم درست است. اظهارنظری در این باره نمی‌کنم. اما تیم‌ها باید به یک فرصت‌های درآمدی مطلوب وصل شوند. صنایع بزرگ هم باید سهمشان را از آلایندگی‌ها بدهند. صنعتی که باعث آلودگی می‌شود و ممکن است در مشکلات تنفسی مردم سهیم باشد، از همین آسیب‌هایی که وارد می‌کند، به ورزش مدیون می‌شود و باید سهمش را بپردازد.
* ایسنا – چندین سال است در این خصوص صحبت می‌شود اما به خصوص در استان فارس، هرگز عملی نشده است.
- عملی نشده، چون ما صنعت بزرگی در استان نداریم. واحد صنعتی ما چیست؟
* ایسنا – اگر همین صنایع کوچک سهمشان را بپردازند، بسیاری از مشکلات زیرساختی ورزش حل می‌شود.
- نه، نمی‌شود. ما نمی‌توانیم همه صنایع را پای کار بیاوریم. من معتقدم که باید به تیم حرفهای کمک کرد، به ورزش پایه کمک کرد، زیرساخت‌ها را درست کرد و به‌طور کلی باید نگاه متعادل و درستی داشته باشیم. نه این‌طور باشد که به قول شما پولشویی اتفاق بیفتد و مفسده ایجاد شود، نه اینکه به طور کلی رها شود و صنایع بگویند مسئولیتی نداریم. وقتی یک شرکت معدنی نزدیک به یک روستا، جاده آسفالت را خراب می‌کند و آلودگی برای مردم ایجاد می‌کند، باید سهمش را هم بدهد. اما به یک واحد صنعتی کوچک که در پول آب و برق و کارگرش مانده، نمی‌توانیم بگوییم بیا در ورزش هزینه کن. اما برای صنایع بزرگ مثل کارخانه‌های فولاد، هزینه‌ای که در ورزش می‌شود مثل پول خرد است.
انتهای پیام