به گزارش ایسنا، تقی دژاکام در یادداشتی با این عنوان در روزنامه جوان نوشت:
۱. از حب دنیا کمی وجود داشت؛ ۲. ذکر خیلی کم بود؛ ۳. توجه به نفس کم بود؛ ۴. قرآن اصلاً نخواندم؛ ۵. مراقبت در بعضی موارد از دست رفت؛ ۶. کنترل زبان در مواردی از دست رفت؛ ۷. نماز را با حضور قلب نخواندم و تعجیل در اتمام آن داشتم؛ ۸. یاد مرگ کم بود؛ ۹. چند مورد بزرگ کردن خود وجود داشت و ۱۰. حب جاه و مقام در بین مردم بر نفس تسلط دارد و بیماری ریشه‌داری است.
سه‌شنبه ۱۷/۲/۶۴ – علی بلورچی
نمی‌دانم تا چه حد با دستنوشته‌های شخصی شهیدان دفاع مقدس آشنا هستید. خیلی از آن‌ها با عمل به دستورالعمل معصومین علیهم‌السلام، در پایان هر شبانه‌روز به محاسبه اعمال و رفتار خود در آن مدت می‌پرداختند. آن‌ها مانند شهید بلورچی که محاسبۀ فقط یک روز او را خواندید، این کار را از علما و معلمان اخلاق فرا گرفته بودند که انسان، بخصوص انسان مؤمن، «محاسبه» داشته باشد و در پایان یک دوره (مثلاً شبانه‌روز) بنشیند و با قاضی کردن کلاه خودش نگاه کند که در این مدت چه کارهای خوبی کرده، چه اعمال ناشایستی داشته، چه موقعیت‌هایی برای کمک به خلق خدا را از دست داده یا از آن‌ها استفاده کرده، از چه فرصت‌هایی برای یک بندۀ خوب خدا بودن بی‌اعتنا گذشته و مواردی از این‌دست.
کم‌کم به پایان سال نزدیک می‌شویم و خوب است هر کدام از ما در کنار رسیدگی به حساب و کتاب سال جاری خود و جمع‌وتفریق کردن برای اینکه ببینیم در کسب‌وکار خود چقدر سود یا ضرر کرده‌ایم، به حساب نفس خودمان هم برسیم و ببینیم در این‌مدت چه سرکشی‌ها وطغیان‌هایی داشته و چه توفیق‌هایی را نصیب خود کرده‌ایم؛ چه موقعیت‌هایی برای انسان‌بودن، مؤمن‌بودن و انقلابی‌بودن داشتیم و آن‌ها را از دست دادیم و از چه فرصت‌هایی به‌خوبی استفاده کردیم و چقدر حسرت یا شادمانی نصیبمان شده است.
این‌کار هم برای زندگی شخصی ما لازم و ضروری است و هم برای زیست اجتماعی و حتی تشکیلاتی ما؛ در محیط کار و کنش سیاسی و حب و بغض‌ها و حرف زدن‌ها و سکوت کردن‌ها و بی‌پروایی‌ها و رعایت‌کردن‌ها.
فرقی هم نمی‌کند که یک مغازه‌دار باشیم یا آهنگساز یا فعال فضای مجازی یا وزیر یا نماینده جدید مجلس، فرقی نمی‌کند دانشجو باشیم یا طلبه، مدیرکل باشیم یا کارمند ساده، سردبیر یک خبرگزاری باشیم یا مثل من ستون‌نویس یک روزنامه، همه و همه باید به حساب امسال خود برسیم و ببینیم با زبان و قلم و قدم خود چه تفرقه‌ها که در خانه و فامیل و اداره و فضای سیاسی کشور که ایجاد نکردیم و چقدر تحکیم وحدت داشتیم، چقدر امید دادیم و چقدر یأس و ناامیدی تزریق کردیم، آیا به فکر ستمدیدگان و مغضوبین زمین یا حتی اطراف خود بودیم و برایشان دل سوزاندیم؟
نگاه کنیم ببینیم آیا به عنوان یک عنصر سیاسی آیا از هفتم اکتبر و شروع نسل‌کشی مسلمانان فلسطینی، و بخصوص ده‌ها هزار زن و کودک مظلوم و بی‌پناه آن توسط دژخیمان اسرائیلی، یک کلمه، یک جمله، یک واکنش و حتی - به‌قول معروف- یک عطسه داشته‌ایم یا نه؛ با جان و مال و فریاد و اِقدام و اَقدام و راهپیمایی و شعار و عمل از آن‌ها حمایت و دفاع کرده‌ایم. در سیل و زلزله به یاری مردم زندگی از دست داده شتافتیم یا سرمان به خورد و خواب و تزئین بیشتر چرب و شیرین زندگی خودمان گرم بود، در عرصه‌های معنوی چقدر به خودسازی و پاکسازی باطن خود پرداختیم و چقدر وجود خودمان را نورانی کردیم یا به کدورت‌های آن افزودیم و در تنور شهوت و غضب دمیدیم. این‌ها و ده‌ها سوژه و مصداق دیگر، از مواردی است که می‌توانیم همین الان و همین امشب در خلوتی که برای خود می‌سازیم به آن‌ها برسیم و به خودمان نمره بدهیم و ببینیم که در این آزمون‌ها قبول شده‌ایم یا رد؟ و نمره معدل ما چند است.
اینکه می‌گویم همین امشب، چون علاوه بر اینکه در آستانه پایان سال و بهار طبیعت هستیم، از فردا ماه مبارک رمضان و بهار قرآن و معنویت و هنگامۀ شست‌وشوی سالانۀ روح و روان فرا می‌رسد و چقدر خوب که از همین ساعات و لحظات استفاده کنیم و با «محاسبه» دقیق اعمال و رفتار و گفتار خود، تصمیم بگیریم و باز هم به قول علمای اخلاق به «مشارطه» نفس بنشینیم و با او قرار بگذاریم که از فردا و حتی از همین لحظه، آنچه مورد خشم و سخط الهی است انجام ندهیم و به همه تکالیف انسان‌بودن و همه وظایف بندگی خداوند عمل کنیم؛ و البته باز هم به توصیه علمای اخلاق از بعد از این تصمیم، «مراقبه» داشته باشیم و مواظب باشیم که از مسیر خارج نشویم و اگر خارج شدیم و به مال‌رو افتادیم، سریع برگردیم و خودمان را به بزرگراه و صراط مستقیم برسانیم.
برای همه دوستان و عزیزان و خوانندگان، ماه مبارک خوب و پربار و سالی سرشار از شادی و معنویت و آینده‌ای خورشیدی آرزو می‌کنم. به امید آنکه سال جدید، سال آمدن «ربیع الانام» و بهارآفرین قرن‌ها خزان همه بشریت باشد؛ عجل الله تعالی فرجه الشریف.
انتهای پیام