قنبری در گفت‌وگو با ایسنا، درباره روند برگزاری کنسرت در ایران و توقف فعالیت برخی از گروه‌های موسیقی، می‌گوید: بر کسی پوشیده نیست که فعالیت‌های فرهنگی بعد از کرونا در سطح جهانی افت شدیدی کردند و کشور ما هم از این موضوع مستثنی نبود. برخی از دوستان مأیوس و سرخورده شدند و کار خاصی انجام نمی‌دهند؛ اگر هم فعالیتی دارند در حد برگزاری کلاس‌ آموزشی است.  

این هنرمند ادامه می‌دهد: همیشه می‌گویم که اگر قرار است تدریس کنیم، باید مانند پدری که فرزند خود را بزرگ می‌کند، برای او امید و آرزو دارد و در این راه کمکش می‌کند، عمل کنیم. کسانی که نزد ما می‌آیند هم امید و آرزو دارند؛ بنابراین تلاش آنها باید نتیجه داشته باشد و چه نتیجه‌ای بهتر از اجرا و کنسرت‌؛ البته که تولید آثار به صورت استودیویی، ضبط موزیک ویدیو، انتشار کتاب برای فردی که کار موسیقی می‌کند، مفید است اما لذت‌بخش‌ترین کار در این مسیر هنری اجرای کنسرت است که شاید بتوان به هنرجویان برای اجرا در مقابل مخاطب کمک کرد.

قنبری اضافه می‌کند: البته فراموش نکنیم که در ایران تعداد سالن‌های کنسرت کم است و آن سالن‌هایی هم که داریم دارای مشکلات آکوستیک و کمبود امکانات هستند اما تنها راهکاری که داریم این است که خودمان را با این شرایط وقف دهیم. به هر حال اکنون چندان امکان اجرای کارهای هنری فاخر در سالن‌های بزرگ را نداریم؛ چون بودجه و ساپورت دولتی برای هیچ‌کدام از این فعالیت‌ها وجود ندارد ولی این امر نباید مانع فعالیت موسیقی هنرمندان شود.

 او درباره راهکاری که می‌توان در این شرایط به آن اکتفا کرد، می‌گوید: می‌توانیم کنسرت‌هایی با مخاطب خاص برگزار کنیم؛ مثلا من آموزشگاهی دارم که سالن آن ظرفیت ۳۰ نفر را دارد، حال از آنجایی که تعداد محدودی می‌توانیم مخاطب داشته باشیم تعداد کنسرت‌ها را بالا برده‌ایم و مخاطب را خودمان دعوت می‌کنیم. البته این نوع از برگزاری کنسرت مزیت‌هایی هم دارد که کنسرت‌های بزرگ ندارند؛ به این صورت که بعد از هر اجرا نظر مخاطبان خود را جویا می‌شویم که این هم بازخورد خوبی به من و هم به نوازندگان گروه می‌دهد.

این نوازنده تنبک تصریح می‌کند: هر شرایط تاریخی در هر دوره‌ای ملزوماتی دارد؛ مانند «انجمن اخوت» که در یک برهه تاریخی به خاطر محدودیت‌هایی که برای فعالیت موسیقی وجود داشت، عده‌ خاصی دور هم جمع می‌شدند و کار موسیقی انجام می‌دادند. بنابراین قطع شدن فعالیت موسیقی راه درستی نیست باید به دنبال راه حل باشیم و سطح توقع و فعالیت خود را به گونه‌ای تنظیم کنیم که امکان فعالیت در این شرایط هم باشد.

او همچنین معتقد است که نهادها و ارگان‌های دولتی در صورتی که متولی برگزاری رویدادی مانند یک جشنواره موسیقی می‌شوند، مهم‌ترین اولویت آنها باید فراهم کردن امکانات برای حضور گروه‌های مختلف باشد که البته به گفته او قطعا در این بخش دچار ضعف هستیم.

قنبری ادامه می‌دهد: عمدتا مشکلاتی که وجود دارد به این دلیل است که مسئول سالن مربوطه درک درستی از شرایط لازم برای برگزاری یک کنسرت را ندارد و همین باعث می‌شود که گاهی از مقوله صدا گرفته تا هزینه اجاره سالن برای هنرمندان مشکل ایجاد می‌شود. شاید اگر در انتصاب مسئولان سالن‌ها و البته مدیران هنری از افرادی استفاده شود که خود دستی بر آتش دارند، هنر را درک کرده‌اند، با روند برگزاری کنسرت آشنا هستند و دلسوز موسیقی هستند، شرایط برای هنرمندان موسیقی بهبود یابد. 

او همچنین درباره سالن‌هایی که از گروه‌ها و هنرمندان مستقل حمایت می‌کنند، گفت: حمایت از برگزاری کنسرت‌های تخصصی صرفا توسط دو سالن ارسباران و رودکی صورت می‌گیرد که هنرمندان مستعد را شناسایی و با آنها همکاری می‌کنند اما این کافی نیست و در مقایسه با کنسرت‌های پاپ اصلا چیزی نیست. علاوه بر این در ایران اصلا روی بخش فرهنگی کار نمی‌شود؛ نه در رسانه‌های عمومی و نه در جای دیگری به صورت تخصصی کاری انجام نمی‌دهیم که مخاطبانی را پرورش دهیم تا از موسیقی‌هایی به غیر از موسیقی عامه‌پسند حمایت کنند و داعیه‌دار فرهنگ و موسیقی اصیل ایرانی باشند. اگرچه که خیلی نباید منتظر مسئولین بود و باید دست به زانو گرفت و کار را شروع کرد. نباید نگران تعداد بود، بلکه تنها نباید اجازه دهیم جریان این جویبار قطع شود. مطمئنم در آینده نتایج خوبی حاصل خواهد شد.

انتهای پیام