به گزارش ایسنا، نظام جمهوری اسلامی ایران از همان ابتدای شکل گیری در سال ۵۷، بنای خود را بر روی نظر و رای مردم نهاد. کما اینکه امام خمینی جمله معروفی در این زمینه داشت؛ «میزان رای ملت است». بنابراین ۴۵ سال است که جمهوری اسلامی نه تنها بر روی مشارکت سیاسی افراد جامعه حساب باز کرده بلکه پیشبرد مسیر انقلاب را تنها از این طریق معنا کرده است.
از سوی دیگر لازمه زندگی جمعی در یک اجتماع رسیدن به یک وحدت نظر در تصمیم گیری‌ها و قانون گذاری‌های خرد و کلان در حیطه‌های مختلف اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی است که آن هم نیازمند وجود ساختاری قانونگذار متشکل از نمایندگان منتخب همین مردم است تا نهایتا بتوان زندگی جمعی در اجتماع را سازماندهی کرد.
بنابراین ساز و کار انتخابات و رای دهی ملت برای تعیین نمایندگانی که بتوانند تصمیم درستی برای سرنوشت مشترک اعضا جامعه و یکایک ملت بگیرند، تنها راهی است که با ایجاد یک موقعیت برابر برای همه افراد بستر انتخابی آزادانه را فراهم می‌کند.
درواقع به نوعی باید گفت تغییرات نظام قدرت در حاکمیت مستقیما در گرو برگه رایی است که آحاد جامعه در صندوق رای انداخته و اینگونه برای آینده کشور تصمیم می‌گیرند. بزنگاهی که تنها از طریق کانال انتخابات فراهم می‌شود و می‌توان گفت اساسا اهمیت مشارکت ملت در انتخابات همین به کرسی نشاندن افراد اصلحی است که سرنوشت یک ملت را برای مدتی مشخص که شاید اثرات آن چندین برابر زمان انتصابشان باشد را در مشت خود دارند.
باید گفت کارکرد برگزاری انتخابات برای تعیین سردمداران ارکان نظام جمهوری اسلامی، پیشبرد نظام سیاسی برای سازماندهی زندگی جمعی ملت است و نکته اساسی در این میان آن است که مشارکت آحاد ملت در تعیین اینکه کرسی‌های مجالس نصیب چه کسانی شود، باید به صورت تمام و کمال محقق شده و یا حداقل به آن نزدیک شود.
از طرفی این جلب مشارکت مردم از هر طیف و سلیقه سیاسی نیازمند تعلق خاطر ملت به نظام است؛ به طوری که نظام جمهوری اسلامی را جدای از خود ندیده، خود را متعلق به این نظام بدانند و اشتراکات خود با آن را حس کنند. همچنین وجود و درک احساس امید به پیشرفت، امید به تغییر و امید به اصلاح مسائل نیز از دیگر مولفه‌های اصلی برای جلب مشارکت مردم در انتخابات است؛ از این رو باید گفت انتخابات استاندارد برای ما مسیری را ترسیم می‌کند که در آن با طیف‌های مختلف سیاسی، عقیدتی، بینشی و... مواجه‌ایم که همگی با اتکا به یک نقطه مشترک و آن استقلال، آزادی، پیشرفت و حفظ امنیت کشور پای کار آمده و بت رای دهی انتخاب می کنند کرسی‌های تصمیم گیر و تصمیم ساز کشور را به دست چه افرادی بسپارند.
درواقع رقابت کاندیداها برای رسیدن به منصب نمایندگی و وکالت مردم در امور تصمیم گیری و نیز مشارکت مردم برای انتخاب نمایندگان اصلح از میان خییل عظیم کاندیداها، دو مولفه اصلی برگزاری یک انتخابات محسوب می‌شود. در این بین یکایک مردم از حقی برابر برای رای دهی برخوردارند و تحریم خود از شرکت در انتخابات تنها حق رایی را از آنها می‌گیرد که شاید تنها برگ برنده برای ایجاد تغییرات خرد و کلان در مدیریت کشور بوده است. توزیع قدرت در کشور با تحقق مردم سالاری و دخالت مردم در امر انتخابات شکل می‌گیرد و به نطر می‌رسد نباید به راحتی از این حق گذر کرد.
در چنین شرایطی باید گفت گذر از حق رای و قهر با مشارکت سیاسی نه تنها دردی را دوا نمی‌کند؛ بلکه فقط شانس به کرسی نشستن کاندیدای اصلح یا کاندیدای قابل اعتمادتر و کاراتر از نطر مردن را کمتر می‌کند. هرچند نمی‌توان از ناکارآمدی برخی تصمیمات نمایندگان پیشین مجالس چشم پوشید؛ اما باید این امر را نیز پذیرفت که همان نمایندگان نیز زمانی انتخاب خود مردم بودند و با رای ملت بر کرسی نشستند. از این رو فرصت حق رای فرصت مغتنمی است که نباید به سادگی از آن عبور کرد.
انتهای پیام