به گزارش ایسنا، "با قاطعیت می‌گویم این نسل بهترین نسل تاریخ (فوتبال) ماست؛" پس از چند بار عذرخواهی به‌جا، علیرضا بیرانوند این جمله را بدون اینکه لبخندی روی لبش نقش بببند، در جمع خبرنگارانی گفت که به استقبال تیم ملی ناکام ایران در جام ملت‌های آسیا رفته بودند.
دروازه‌بانی که طی ۶ بازی در جام ملت‌ها ۷ گل دریافت کرد و تنها مقابل هنگ‌کنگ دروازه‌اش را بسته نگه داشت، بدون هیچ دلیل محکمه پسندی برای اهالی فوتبال، خود و همبازیانش را بهترین نسل تاریخ فوتبال می‌داند. به محض شنیدن این جمله بیرانوند این سوال مطرح می‌شود که تیم ملی فعلی فوتبال ایران چه دستاوردی داشته که خودش را خاص و تکرار نشدنی می‌داند؟ جواب بسیار کوتاه است: هیچ!
بهترین نسلی که این دروازه‌بان ۳۱ ساله درباره آن صحبت می‌کند، طی دو دوره جام جهانی (۲۰۱۸ و ۲۰۲۲) از مرحله گروهی به دور بعدی راه پیدا نکرده و طی دو دوره جام ملت‌ها (۲۰۱۹ و ۲۰۲۳) حسرت فینالیست شدن را به دل طرفداران تیم ملی گذاشته است.
از نظر دستاورد که مشخصا تیم فعلی ایران بهترین نسل تاریخ فوتبال نیست. شاید منظور بیرانوند حضور برخی از بازیکنان در خارج از کشور باشد که از این نظر هم نادرست است. به غیر از مهدی طارمی در پورتو و سردار آزمون در رم و سامان قدوس در برنتفورد، کدام‌یک از دیگر بازیکنان در سطح ۵ لیگ معتبر اروپا فعالیت دارد؟ بله، درست است، هیچکدام!
شاید منظور بیرانوند از نظر عملکرد فردی خودش در تیم ملی باشد که از این نظر هم صحبت‌های او نادرست است. برای یادآوری بیرانوند و دیگر بازیکنان تیم ملی و همچنین برخی مخاطبان فوتبال که شاید حضور ذهن نداشته باشند، تا به اینجا، بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران همان بازیکنانی بودند که برای ۳ دوره متوالی قهرمان آسیا شدند اما هرگز چنین ادعایی را به زبان نیاوردند.
تیم ملی فوتبال ایران با هدایت محمود بیاتی، محمد رنجبر و حشمت مهاجرانی طی سه دوره در سال‌های ۱۹۶۸، ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ به عنوان قهرمانی آسیا دست پیدا کرد اما هیچکدام از بازیکنان آن تیم هرگز حتی پس از این هت‌تریک قهرمانی، خود را دست نیافتنی خطاب نکردند. آمار ایران در آخرین قهرمانی آسیا به اندازه‌ای درخشان بود که منصور رشیدی موفق شد بدون دریافت حتی یک گل ایران را به کسب عنوان قهرمانی نزدیک کند؛ شاید اگر بیرانوند به چنین آماری دست پیدا می‌کرد خودش را بهترین دروازه‌بان جهان می‌دانست.
ایران در ادوار رقابت‌های جام ملت‌های آسیا البته ناکامی هم کم نداشته اما نکته اینجاست که اگر برای مثال به تیم سال ۲۰۰۴ که در آن سید مهدی رحمتی، جواد نکونام، یحیی گل محمدی، علی دایی، علی کریمی، آرش برهانی و ... حضور داشتند، نگاه کنیم، می‌گوییم آنها بهترین نسل بودند و از گفته خود مسروریم یا اینکه ناکامیشان در ضربات پنالتی و کسب عنوان سومی آسیا بیشتر قابل توجه است؟
از نسلی که با افتخار تکرار نشدنی برای سه دوره متوالی قهرمان آسیا شدند این روزها چندان یاد نمی‌شود ولی بیرانوند و همبازیانش انتظار دارند که به عنوان نسل طلایی در یادها بمانند؟ لقبی که خودشان به آن باور دارند آن هم در حالی که حتی یک مدال کسب نکرده‌اند؟
بازی با قطر گذشت، همانطور که شکست مقابل آمریکا گذشت، همانطور که شکست سخت به ژاپن گذشت یا حتی حسرت شوت طارمی که وارد دروازه پرتغال نشد؛ بهتر است که به جای مطرح کردن ادعاهایی مانند بهترین نسل تاریخ، چهره‌ای از خود به جا بگذارید که روی تلاش‌های بی‌شمار برای موفقیت تیم ملی و کشور ایران سایه نیندازد. شاید پس از مدت کوتاهی که بازیکنان تیم ملی متوجه از دست رفتن یکی از ممکن‌ترین جام‌های تاریخ فوتبال ایران شدند، باید یک عذرخواهی پسندیده از نسلی داشته باشند که پس از ۴۸ سال هنوز دست نیافته باقی مانده‌اند و البته این روزها کمتر کسی از آنها سراغی می‌گیرد.
انتهای پیام