به گزارش ایسنا، بلوکات در این یادداشت نوشت: این‌ها همگی قربانیان معاونت فرهنگی هیتلر هستند. شبیه هم نیستند. دو نفر از این عکس فوت شدند دو نفر زنده هستند. یکی دوبلور بود، یکی خواننده است، یکی شدیداً انقلابی است، یکی مقداری، یکی اصلاً در این وادی سیاست نیست؛ آن یکی منتقد است اما همگی زخم‌خورده‌اند. زخم‌خورده از جریان جدیدی که در فرهنگ کشور هم «شرلوک هلمز» است و خیلی دقیق مو را از ماست بیرون می‌کشد و هر کسی فقط مقداری شبیهش فکر نکند را لگدمال می‌کند.

گفتم لگدمال، یادم افتاد اینها اینقدر از جوانمردی دور شدند که به جنازه بی‌جان هنرمند هم لگد می‌زنند. جدیداً البته مد شده؛ قدیم این‌قدری خوی ایرانی هنوز در تنشان بود که وقتی فردی فوت می‌شد حتی گناه کرده‌اش را با جمله «خدا رحمتش کند، دستش از دنیا کوتاست» می‌بخشیدند و ماجرا را باز نمی‌کردند؛ اما جدیداً از وقتی اینجا همه‌چی کیک شده و غیرواقعی، کارمندان معاونت فرهنگی هیتلر از هیچ‌چیزی نمی‌گذرند؛ حتی جسم بی‌جان اموات.

داشتم می‌گفتم اسامی حاضر در این عکس، مشتی نمونه خروار از زخم‌خورده‌های جریانی هستند که به وقتش ریش گذاشتند، به وقتش رأی دادند، به وقتش رأی ندادند، به وقتش با تلویزیون همکاری کردند، به وقتش سبز میرحسینی پوشیدند، به وقتش بنفش روحانی شدند، به وقتش روضه‌خوان مرحوم «مهسا امینی» شدند، به وقتش پول آن‌چنانی از پروژه‌های کثیف و اختلاس مالیده سینما و شبکه خانگی گرفتند، اما اگر چاووشی برای امام علی بخواند می‌شود حاکمیتی و باید در دوگانه دعوای «مهشید» زن اِبی و او، او را لگدمال کردند.

اگر «شهاب حسینی» به دیدار رهبری برود تا سال‌ها می‌شود «شهاب دولتی» و در هر جایی اینقدر باید به او تاخت تا دکمه غلط کردم را بزند؛ خواننده محبوب‌شان «توماج صالحی» هم در شعر خودش به او بتازد و رنگ‌آمیزی‌اش کند.

اگر «پروانه معصومی» فوت شد به جمعیت تشییع‌اش بخندی و بگویی عاقبت حمایت!

از حکومت یا آن سوی آب‌ها در حالی که با پول دستگاه‌های امنیتی برای بازی در سریال‌های امنیتی داری کیف می‌کنی بگویی: «یادتون گرامی نیست.» بله منظورم «حمید فرخ نژاد» است.

یا اگر در مستندهایی که برای همین خاک و بوم ساخته شده، گویندگی بکنی حتی بعد از مرگ یقه‌ات را ول نکنند و بگویند: «ارزشش را داشت؟»

همین آقایان با کلاسی که مدعی هستند بدن هر فرد در اختیار خودش است و به کسی ربطی ندارد چگونه بپوشد به وقتش به کارنامه کاری افراد هم سرک می‌کشند و فضول زیر پتوی ملت می‌شوند.

چه خوشحالیم که این ارتش سری، دستی در اجراییات کشور ندارد وگرنه دادگاه تفتیش عقاید راه می‌انداختند و دست خلخالی از پشت می‌بستند. اینها اموات را هم ول نمی‌کنند، چه برسد به ما زنده‌ها!

انتهای پیام