ایسنا

خورجین‌بافی هنر دستان اهالی کویر

زادگاه «خورجین‌بافی ایران» را می‌توان حسن‌آباد جرقویه، شهری در ۱۱۰ کیلومتری استان اصفهان نامید، شهر کوچک و کویری که در بسیاری از خانه‌های آن کارگاه‌های کوچک خورجین‌بافی هنوز فعال است. صنعت خورجین‌بافی، امروزه به دست‌بافته‌ای بدون گره گفته می‌شود که به‌صورت ذهنی و معمولا با نقوش هندسی مختلف و حتی زاویه‌دار بافته می‌شود و به‌طور معمول عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر دارد که بافت آن در حالت قواره‌ای است و در چهارنوع موتوری، هوندایی، چرخی و الاغی تهیه می‌شود. این بافته در قدیم برای جابه‌جایی بارها روی چهارپایان استفاده می‌شده و در واقع نوعی بالاپوش برای حیوانات بوده که به آن «پالان» هم می‌گفتند، اما بعدها برای موتور و دوچرخه نیز استفاده می‌شد، ضمن این‌که تا مدتی نیز در جهیزیۀ عروس هم استفاده می‌شده است.

«خورجین‌بافی» یکی از مهمترین مشاغل مردم شهر حسن آباد جرقویه از گذشته تا امروز بوده است، صنعت دستی که در کارگاه‌های کوچک خانگی و توسط ساکنان آن‌ها تولید می‌شدند.
صنعت خورجین‌بافی را دست‌بافته‌ای بدون گره می‌نامند که به‌صورت ذهنی بافته می‌شود و به xورمعمول دارای عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر است که به شکل قواره‌ای بافته می‌شود.
یکی از مهمترین مشاغل مردم روستای حسن‌آباد جرقویه از گذشته تا امروز خورجین بافی در کارگاه‌های کوچک خانگی بوده است.
«پنجه» یا «دفتین» یکی از ابزار خورجین‌بافی است که رای کوبیدن پودها استفاده می‌شود و حالت شانه‌مانند دارد، ضمن این که چوبی به نام «پهنا» که در دوطرفش سوزن وجود دارد برای خورجین‌بافی موردنیاز است که در هنگام بافته شدن خورجین و برای جلوگیری از لوله شدن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود و درواقع پهنای خورجین را حفظ می‌کند.
خورجین، دست‌بافته‌ای بدون گره است که به‌صورت ذهنی بافته می‌شود و به‌طورمعمول دارای عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر است که به شکل قواره‌ای بافته می‌شود.
حسن‌آباد شهری است با دو بافت سنتی و مدرن که البته اغلب مردم بافت زندگی و روستایی خود را حفظ کرده‌اند و اکثر آن‌ها هنرمندانی هستند بافنده. به‌طوری‌که در منازل آن‌ها کارگاه‌هایی برای بافتن قالی، زیلو، گلیم، حوله، سفره، گاله و خورجین برپاست
یکی از مهمترین مشاغل مردم شهرحسن آباد جرقویه از گذشته تا امروز خورجین بافی در کارگاه‌های کوچک خانگی بوده است. می‌توان گفت مردم حسن‌آباد قرن‌هاست که خورجین‌بافند.
در همه خانه‌های حسن‌آباد جرقویه کارگاه‌های کوچک خورجین بافی همچنان دایر و مشغول به کارند.
پس از پایین آوردن خورجین از دار یا دستگاه، دو طرف خورجین را برای ایجاد کیسه‌های دوطرف در اندازه موردنظر تا زده و می‌دوزند تا شکل خورجین به خود بگیرد و درنهایت از نخ‌های رنگی برای دوختن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود که به این مرحله، «شیرازه‌دوزی» گفته می‌شود.
حسن‌آباد شهری است با دو بافت سنتی و مدرن که البته اغلب مردم بافت زندگی و روستایی خود را حفظ کرده‌اند و اکثرا آن‌ها هنرمندانی هستند بافنده؛ به‌طوری‌که در منازل آن‌ها کارگاه‌هایی برای بافتن قالی، زیلو، گلیم، حوله، سفره، گاله و خورجین برپاست.
یکی از مهمترین مشاغل مردمان حسن آباد جرقویه از گذشته تا به امروز خورجین بافی در کارگاه‌های کوچک خانگی بوده است.
پس از پایین آوردن خورجین از دار یا دستگاه، دو طرف خورجین را برای ایجاد کیسه‌های دوطرف در اندازه موردنظر تا زده و دوخته می‌شود تا شکل خورجین به خود بگیرد و درنهایت از نخ‌های رنگی برای دوختن لبه‌های خورجین استفاده می‌کنند که به این مرحله، «شیرازه‌دوزی» گفته می‌شود.
خورجین، دست‌بافته‌ای بدون گره است که به‌صورت ذهنی بافته می‌شود و به‌طورمعمول عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر دارد که حالت قواره‌ای بافته می‌شود.
خورجین از کناره‌های پارچه، ضایعات نمد، تور و کاغذ بافته می‌شود. در قدیم خورجین‌ها را از نخ‌های پنبه‌ای می‌بافتند که در حسن آباد پرورش و سپس ریسیده می‌شد. البته جوامع عشایری برای بافت خورجین از موی بز و پشم‌های رنگی نیز استفاده می‌کردند.
علاوه بر ضایعات و دورریختنی‌های پارچه، از نخ «فیلامنت»، نخ «پ پ» یا «پلی پروپیلن»، «سیف» و پنبه نیز برای نخ تار در خورجین‌بافی استفاده می‌شود.
«پنجه» یا «دفتین» یکی از ابزار خورجین‌بافی است که رای کوبیدن پودها استفاده می‌شود و حالت شانه‌مانند دارد، ضمن این که چوبی به نام «پهنا» که در دوطرفش سوزن وجود دارد برای خورجین‌بافی موردنیاز است که در هنگام بافته شدن خورجین و برای جلوگیری از لوله شدن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود و درواقع پهنای خورجین را حفظ می‌کند.
در بیشتر خانه‌های حسن‌اباد جرقویه کارگاه‌های کوچک خورجین بافی همچنان دایر است و بیشتر مدم این شهر مشغول به کارند.
پس از پایین آوردن خورجین از دار یا دستگاه، دو طرف خورجین را برای ایجاد کیسه‌های دوطرف در اندازه موردنظر تا زده و دوخته می‌شود تا شکل خورجین به خود بگیرد و درنهایت از نخ‌های رنگی برای دوختن لبه‌های خورجین استفاده می‌کنند که به این مرحله، «شیرازه‌دوزی» گفته می‌شود.
حسن‌آباد شهری است با دو بافت سنتی و مدرن که البته اغلب مردم بافت زندگی و روستایی خود را حفظ کرده‌اند و اکثرا آن‌ها هنرمندانی هستند بافنده؛ به‌طوری‌که در منازل آن‌ها کارگاه‌هایی برای بافتن قالی، زیلو، گلیم، حوله، سفره، گاله و خورجین برپاست.
بافتن خورجین‌ها به دو صورت است؛ یا روی دار افقی یا عمودی بافته می‌شود درست مثل قالی‌بافی که این دار دو حالت ثابت و گردان دارد و یا برای بافتن آن از دستگاه ریسندگی استفاده می‌شود. به این نکته هم باید اشاره شود که هم دار و هم دستگاه ریسندگی، از چوب ساخته شده‌اند.
حسن‌آباد شهری است با دو بافت سنتی و مدرن که البته اغلب مردم بافت زندگی و روستایی خود را حفظ کرده‌اند و اکثرا آن‌ها هنرمندانی بافنده هستند؛ به‌طوری‌که در منازل آن‌ها کارگاه‌هایی برای بافتن قالی، زیلو، گلیم، حوله، سفره، گاله و خورجین برپاست و می‌توان گفت که مردمان حسن آباد قرن‌هاست که خورجین‌باف‌اند و در این زمینه فعالیت می‌کنند.
در همه خانه‌ها حسن‌آباد جرقویه کارگاه‌های کوچک خورجین بافی همچنان دایر و مشغول به کار است، در واقع می‌توان گفت که مردمان حسن آباد قرن‌هاست که خورجین‌باف‌اند و در این زمینه فعالیت می‌کنند.
بافتن خورجین‌ها به دو صورت است؛ یا روی دار افقی یا عمودی بافته می‌شود درست مثل قالی‌بافی که این دار دو حالت ثابت و گردان دارد و یا برای بافتن آن از دستگاه ریسندگی استفاده می‌شود. هم دار و هم دستگاه ریسندگی، از چوب ساخته می‌شوند.
«پنجه» یا «دفتین» یکی از ابزار خورجین‌بافی است که رای کوبیدن پودها استفاده می‌شود و حالت شانه‌مانند دارد، ضمن این که چوبی به نام «پهنا» که در دوطرفش سوزن وجود دارد برای خورجین‌بافی موردنیاز است که در هنگام بافته شدن خورجین و برای جلوگیری از لوله شدن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود و درواقع پهنای خورجین را حفظ می‌کند.
حسن‌آباد شهری است با دو بافت سنتی و مدرن که البته اغلب مردم بافت زندگی و روستایی خود را حفظ کرده‌اند و اکثرا آن‌ها هنرمندانی هستند بافنده؛ به‌طوری‌که در منازل آن‌ها کارگاه‌هایی برای بافتن قالی، زیلو، گلیم، حوله، سفره، گاله و خورجین برپاست.
بعضی از محصولات خورجین بافی مانند پالان یا گاله به صورت کیلویی فروخته می‌شود.
یکی از مهمترین مشاغل مردمان حسن آباد جرقویه از گذشته تا به امروز خورجین بافی در کارگاه‌های کوچک خانگی بوده است.
یکی از مهمترین مشاغل مردمان حسن آباد جرقویه از گذشته تا به امروز خورجین بافی در کارگاه‌های کوچک خانگی بوده است.
بافتن خورجین‌ها به دو صورت است؛ یا روی دار افقی یا عمودی بافته می‌شود درست مثل قالی‌بافی که این دار دو حالت ثابت و گردان دارد و یا برای بافتن آن از دستگاه ریسندگی استفاده می‌شود. به این نکته هم باید اشاره کرد که هم دار و هم دستگاه ریسندگی، از چوب ساخته می‌شوند.
«پنجه» یا «دفتین» یکی از ابزار خورجین‌بافی است که رای کوبیدن پودها استفاده می‌شود و حالت شانه‌مانند دارد، ضمن این که چوبی به نام «پهنا» که در دوطرفش سوزن وجود دارد برای خورجین‌بافی موردنیاز است که در هنگام بافته شدن خورجین و برای جلوگیری از لوله شدن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود و درواقع پهنای خورجین را حفظ می‌کند.
یکی از مهمترین مشاغل مردمان حسن آباد جرقویه از گذشته تا به امروز خورجین بافی در کارگاه‌های کوچک خانگی بوده است.
«پنجه» یا «دفتین» یکی از ابزار خورجین‌بافی است که رای کوبیدن پودها استفاده می‌شود و حالت شانه‌مانند دارد، ضمن این که چوبی به نام «پهنا» که در دوطرفش سوزن وجود دارد برای خورجین‌بافی موردنیاز است که در هنگام بافته شدن خورجین و برای جلوگیری از لوله شدن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود و درواقع پهنای خورجین را حفظ می‌کند.
خورجین، دست‌بافته‌ای بدون گره است که به‌صورت ذهنی بافته می‌شود و به‌طور معمول دارای عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر است که به شکل قواره‌ای بافته می‌شود.
خورجین معمولاً دارای نقوش هندسی و زاویه‌دار است و در قدیم برای جابه‌جایی بار روی چهارپایان استفاده می‌شد و درواقع نوعی بالاپوش برای حیوانات بود که به آن «پالان» هم می‌گفتند؛ اما بعدها برای موتور و دوچرخه نیز مورد استفاده قرار گرفت، این صنعت دست از گذشته جزئی از جهیزیۀ عروس نیز به‌شمار می‌رفت.
«پنجه» یا «دفتین» یکی از ابزار خورجین‌بافی است که رای کوبیدن پودها استفاده می‌شود و حالت شانه‌مانند دارد، ضمن این که چوبی به نام «پهنا» که در دوطرفش سوزن وجود دارد برای خورجین‌بافی موردنیاز است که در هنگام بافته شدن خورجین و برای جلوگیری از لوله شدن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود و درواقع پهنای خورجین را حفظ می‌کند.
در همه خانه‌ها حسن‌آباد جرقویه کارگاه‌های کوچک خورجین بافی همچنان دایر و مشغول به کاراند.
بافتن خورجین‌ها به دو صورت است؛ یا روی دار افقی یا عمودی بافته می‌شود درست مثل قالی‌بافی که این دار دو حالت ثابت و گردان دارد و یا برای بافتن آن از دستگاه ریسندگی استفاده می‌شود. هم دار و هم دستگاه ریسندگی، از چوب ساخته می‌شوند.
«پنجه» یا «دفتین» یکی از ابزار خورجین‌بافی است که رای کوبیدن پودها استفاده می‌شود و حالت شانه‌مانند دارد، ضمن این که چوبی به نام «پهنا» که در دوطرفش سوزن وجود دارد برای خورجین‌بافی موردنیاز است که در هنگام بافته شدن خورجین و برای جلوگیری از لوله شدن لبه‌های خورجین استفاده می‌شود و درواقع پهنای خورجین را حفظ می‌کند.
  • دوشنبه/ ۴ دی ۱۴۰۲ / ۱۰:۵۹
  • دسته‌بندی: مستند
  • کد خبر: 1402100402096
  • خبرنگار : 30170

برچسب‌ها