«حسین مسرّت» در گفت‌وگو با ایسنا، راجع به وضعت امروز قصه‌گویی، می‌گوید: تسلّط و جذابیت رادیو و تلویزیون باعث شده که کودک از دنیای قصه و قصه‌گویی دور شوند و به تلویزیون و تصاویری که جلوی چشم‌هایش هست، گرایش بیشتری داشته باشد؛ از طرفی نباید فراموش کرد که مشکلات اقتصادی، بسیاری از مادران را مجبور کرده تا همپای همسران خود بیرون از خانه کار کنند و همین نقش قصه‌گویی مادران ما را کم‌رنگ کرده و به همین دلیل نیز عملاً امروز تلویزیون جای قصه‌گویان دوست‌داشتنی‌ای مانند مادران را گرفته است.
وی با بیان این که امروز ارتباط عاطفی که به واسطه‌ی قصه‌گویی برقرار می‌شد به ویژه در مورد مادر نسبت به فرزندش کم شده است، اظهار می‌کند: در گذشته‌های دور در شب‌چره‌ها (شب‌نشینی‌ها)، خانواده‌ها دور هم جمع می‌شدند و قصّه‌گویی، نقل مجلس می‌شد اما امروزه با وجود تلویزیون، جمع‌های خانوادگی، گرم و گیرایی آن زمانها را ندارد چون ممکن است، یک سریال همه را سرگرم کند و وقت شب‌نشینی هم بگذرد.
این نویسنده یزدی با اشاره برگزاری بیست و پنجمین جشنواره بین المللی قصه‌گویی به میزبانی یزد و نقش آن در فرهنگ‌سازی و ماندگاری قصّه و قصّه‌گویی، خاطرنشان می‌کند: در جشنواره‌های قصه‌گویی باید فراتر از برگزاری مسابقه قصه‌گویی اقدام و برنامه‌هایی برای گوشزد کردن ضرورت قصه‌گویی به مخاطبان که عموم مردم هستند، تدارک دیده شود؛ البته درک این ضرورت قبل از همه متوجه خود قصه‌گوهاست.
وی تاکید می‌کند: قصه‌گویی باید به عنوان یک ضرورت اجتماعی مطرح شود زیرا که قصه‌ها می‌توانند فرهنگ و ادب، مثل‌ها و متل‌ها، نکته‌های تربیتی، تعلیمی و اخلاقی ما را به مخاطب امروز و مخاطب فردا منتقل کنند لذا کانون پرورش فکری و متولیان فرهنگی که علاقمند به ماندگاری فرهنگ قصه‌گویی هستند باید مدنظر داشته باشند که قصه‌گویی را تنها به عنوان یک هنر و فن مطرح نکنند.
مسرت در این رابطه پیشنهاد می‌کند: در کنار جشنواره‌ی قصه‌گویی، برگزاری کارگاه‌هایی با همکاری صدا و سیما و با محتوای شیوه‌های ارتباط با کودکان، روش‌های قصه‌گویی، نقش قصه‌گویی در رشد و پرورش افراد به ویژه کودکان برگزار شود زیرا که این حرکت فرهنگی در ماندگاری فرهنگ قصه‌گویی مؤثر خواهد بود.
به گفته این محقق فرهنگی استان، امروز تنها مادربزرگ‌ها هستند که فرهنگ کهن قصه‌گویی را در کوله بار تجربه های خود دارند و مادران امروز کمتر قصه‌های کهن را می‌شناسند و در بهترین حالت می‌توانند یک قصه‌خوان خوب باشند که این می‌تواند زنگ خطری برای وضعیت قصه و قصه‌گویی در فرهنگ ما باشد.
انتهای پیام