به گزارش ایسنا، فیلیپ لازارینی، که از سال ۲۰۲۰ به عنوان کمیسر کل آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد برای آوارگان فلسطینی در خاور نزدیک(آنروا) خدمت می‌کند، در جلسه عمومی مجمع جهانی پناهندگان در نروژ به شرکت کنندگان گفت: مستقیم از غزه آمدم. برای سومین بار از زمان شروع جنگ ویرانگر. باید بگویم این یک جهنم زنده است.

او افزود: اکثر جمعیت غزه به اجبار آواره شده‌اند، عمدتاً به بخش جنوبی. رفح اکنون میزبان بیش از یک میلیون نفر است. قبلاً ۲۸۰۰۰۰ نفر در آن زندگی می‌کردند. این کشور فاقد زیرساخت‌ها و منابع لازم برای حمایت از چنین جمعیتی است. در داخل انبارهای خودمان، خانواده‌ها در فضاهای کوچکی زندگی می‌کنند که با پتوهایی که روی سازه‌های چوبی نازک آویزان شده از هم جدا شده‌اند. در فضای باز، سرپناه‌های سستی در همه جا پدید آمده‌اند. رفح تبدیل به یک جامعه چادر زده شده است.

لازارینی گفت: فضاهای اطراف ساختمان‌های آنروا مملو از پناهگاه‌ها و افراد مستاصل و گرسنه است. کمک‌ها دیگر نمی‌تواند به کسانی برسد که نمی‌توانند به جنوب حرکت کنند. دیگر غذایی برای خرید وجود ندارد، حتی برای کسانی که می‌توانند پرداخت کنند. در مغازه‌ها قفسه‌ها خالی است. مشاهده یک کامیون حامل کمک‌های بشردوستانه اکنون هرج و مرج درست می‌کند. مردم گرسنه هستند. کامیون را متوقف می‌کنند و غذا می‌خواهند، آن را در خیابان می‌خورند. من در غروب دوشنبه هنگام ورود به غزه شاهد این صحنه بودم. غیرانسانی خواندن چنین صحنه‌هایی دست کم گرفتن است.

کمیسر کل آنروا تصریح کرد: نظم مدنی در حال فروپاشی است. مردم غزه اکنون در کمتر از یک سوم قلمرو اصلی در نزدیکی مرز مصر قرار دارند. هفته گذشته به رئیس مجمع عمومی نامه نوشتم و هشدار دادم که توانایی آنروا برای انجام مأموریت در غزه به شدت محدود است. کل پاسخ بشردوستانه به شدت به ظرفیت آنروا متکی است که اکنون در آستانه فروپاشی است. آنروا هنوز ۸ مرکز بهداشتی از ۲۲ مرکز را در اختیار دارد. ما بیش از یک میلیون نفر را در مدارس و سایر امکانات خود پناه داده‌ایم. مددکاران اجتماعی ما به بهترین نحو از افراد آسیب دیده حمایت می کنند. ما همچنان هر غذایی را که می‌توانیم بیاوریم توزیع می‌کنیم، اما این مقدار معمولاً به اندازه یک بطری آب و یک قوطی ماهی تن در روز، برای هر خانواده، که اغلب تعداد آنها ۶ یا ۷ نفر است، کم است. این عملیات پایدار نیست. نه برای جمعیت و نه برای آژانس.

او تاکید کرد: کشته شدن بیش از ۱۳۰ کارمند آنروا تایید شده است. بسیاری از کارکنان ما، که خود آواره هستند، فرزندان خود را با خود به کار می‌برند تا اطمینان حاصل کنند که با هم ایمن هستند یا با هم می‌میرند. از یکی از همکاران پرسیدم که چگونه توانسته در یک پناهگاه خونسرد بماند و به دیگران کمک کند. او به من گفت که در ساختمان به دنبال گوشه‌ای خلوت می‌گردد تا روزی ۱۰ بار گریه کند. در غزه جایی برای احساس امنیت وجود ندارد. زیرساخت‌های غیرنظامی و تأسیسات سازمان ملل از این گلوله‌ها در امان نمانده‌اند. من دیروز از منفجر شدن یک مدرسه آنروا در شمال غزه وحشت کردم.

لازارینی گفت: مردم غزه در حال اتمام زمان و گزینه‌های خود هستند، زیرا در فضایی که همیشه در حال کوچک شدن است با بمباران، محرومیت و بیماری مواجه هستند. آنها با تاریک‌ترین فصل تاریخ خود از سال ۱۹۴۸ روبرو هستند و تاریخ دردناکی بوده است. حوادث غزه در پس زمینه ۷۵ سال آوارگی در حال وقوع است. ۷۵ سال ناکامی در یافتن راه حل عادلانه و پایدار برای مصیبت آوارگان فلسطینی. در این مدت آنها از حقوق اولیه انسانی و حق تعیین سرنوشت خود محروم شده‌اند. در سرتاسر منطقه، بسیاری از نسل به نسل همچنان در کمپ‌های پرجمعیت پناهندگان با شرایط زندگی نامتعادل زندگی می کنند.

او افزود: در ۷۵ سال گذشته، جهان از آنروا خواسته است تا از حقوق آوارگان فلسطینی حمایت کند. و ما این کار را با موفقیت انجام داده‌ایم. اما آوارگان فلسطینی به یک راه حل عادلانه نیاز دارند، نه فقط کمک. امروز آنها احساس می کنند که توسط جامعه بین المللی رها شده‌اند. آنها احساس می‌کنند که به آنها خیانت شده است زیرا جهان در مواجهه با یکی از بدترین فجایع بشردوستانه زمان ما در غزه ناتوان است. آنها اکنون معتقدند که زندگی انسان ها برابر نیست و حقوق بشر جهانی نیست. این پیام خطرناکی است و عواقب جدی در پی خواهد داشت.

به گفته لازارینی، مجمع جهانی پناهندگان نشان دهنده اراده سیاسی جامعه بین‌المللی برای تأیید حقوق بشر همه افرادی است که از جنگ و سایر بحران‌ها فرار می‌کنند. چه سوری‌ها، سومالیایی‌ها، افغان‌ها یا فلسطینی‌ها، رسیدگی به وضعیت اسفبار پناهندگان و حمایت از حقوق آنها مستلزم اراده سیاسی برای مقابله با ریشه‌های آوارگی آنها است. پناهندگان اغلب برای مدت طولانی در آن وضعیت می مانند. این تنها مختص آوارگان فلسطینی نیست. همه پناهندگان تا زمانی که وضعیت خود را تغییر دهند، تابعیت خود را دریافت کنند یا به کشورهای مبدا خود بازگردند، پناهنده می مانند.کمیساریای عالی پناهندگان و آنروا ( UNHCR و UNRWA ) هر دو بیانگر مسئولیت جمعی کشورهای عضو سازمان ملل متحد در قبال پناهندگان هستند. مردم غزه مانند همه مردم در آرزوی امنیت، ثبات و تحقق هستند.

کمیسر عالی آنروا گفت: باید در مورد از بین بردن خصائل انسانی که در این جنگ بیداد می‌کند، زنگ خطر را به صدا درآورم. جنگ غزه به شدت به جنگ رسانه‌ای متکی است. زبان تحقیرآمیز نباید عادی شود. فقدان همدلی تنها به تفرقه، دوقطبی شدن و نفرت دامن می زند. من از کمپین‌هایی که فلسطینیان و همه کسانی را که از آنها کمک و حمایت می‌کنند را هدف قرار می دهد، وحشت دارم. شرکای ما در اینجا باید به ما کمک کنند تا از نفرت دور شویم و اتهامات مبتذل مکرر را از بین ببریم. مایوس کننده است که برخی از شرکای قدیمی تصمیم می گیرند رگبار اطلاعات نادرست را باور کنند .

او  افزود: ما اول از همه به آتش بس فوری بشردوستانه در غزه و پایان محاصره نیاز داریم تا بتوانیم کمک‌های کافی را دریافت کنیم. دوم، ما باید بتوانیم کمک‌های بشردوستانه را در خور نامش ارائه کنیم. باید معنادار باشد. روز بعد از جنگ غزه بر اساس نحوه واکنش ما به بحران کنونی شکل خواهد گرفت. ۱۰۰ کامیون یا بیشتر در روز چه چیزی می تواند به ۲.۲ میلیون نفر ارائه دهد؟ بحث های سطح بالا در مورد تعداد کامیون ها در روز آنقدر زمان و انرژی گرفته است که من پاسخی به پدر پنج فرزند در رفح ندارم که از من پرسید چگونه او و فرزندانش می‌توانند با یک قوطی لوبیا به مدت سه روز زنده بمانند. ما تا پاسخ انسان دوستانه کافی فاصله داریم. سوم، به طور جمعی، ما باید اطمینان حاصل کنیم که حقوق بین‌الملل بشردوستانه همچنان چارچوب تنظیم کننده مناقشه است. نمی تواند انتخابی باشد یا قابل تفسیر مجدد باشد.

رئیس آنروا در پایان نتیجه گرفت: مناقشه اسرائیل و فلسطین برای مدت طولانی نادیده گرفته شده است. روند سیاسی نیاز به احیای فوری دارد. برای پایان دادن به چرخه خشونت، مطلقاً هیچ جایگزینی جز یک فرآیند سیاسی واقعی وجود ندارد. این امر مستلزم تلاش‌های اختصاصی برای کمک به بهبود هر دو جامعه و زندگی در کنار یکدیگر است.

انتهای پیام