به گزارش ایسنا، رسانه آمریکایی با اشاره به سیاست‌های جنگ‌طلبانه کیسینجر نوشته «چهل سال پس از آن که ارتش آمریکا به دهکده «تروپیانگ فلونگ» در کامبوج حمله کرد، اهالی آن همچنان دچار آسیب‌های روانی هستند».
روزنامه نیویورک‌تایمز در شرح این حمله نوشته است: بازماندگان می‌گویند با آغاز این حمله در سال ۱۹۶۹، بالگردهای آمریکایی مرتب دهکده را به رگبار می‌بستند، سقف شالی‌پوش خانه‌ها را از جای می‌کندند و با مسلسل کسانی را که فرار می‌کردند یا زنان و مردانی را که در مزرعه‌های شالی‌کاری مشغول به کار بودند را هدف می‌گرفتند یا با راکت‌های آتش‌زا خانه‌ها را به آتش می‌کشیدند. هواپیماها بمب یا کانیسترهای ناپالم را فرو می‌ریختند که باعث انفجارهای آتشین می‌شدند.
«اون هین» کدخدای این دهکده به «نیک تورس» نگارنده این یادداشت در سال ۲۰۱۰ گفته است «برادرزاده‌ام کشته شد؛ شکمش پاره شده بود. برادر بزرگ‌ترم نیز در حمله‌ای هوایی مجروح شد. در طی این حمله، آن‌ها به پاگودا رفتند اما آمریکایی‌ها روی آن هم بمب انداختند.»
این دهکده در مقایسه با دیگر دهکده‌های کامبوج که در مرز ویتنام قرار داشتند، خوش‌اقبال بود. به گفته ۶ نفر از بازماندگان این درگیری که نگارنده این یادداشت با آن‌ها گفت‌وگو کرده است، حدود ۱۵ نفر از اهالی این دهکده در جنگ ویتنام کشته شدند. در ده‌ها دهکده نزدیک به آن‌جا، بازماندگان خاطرات مشابهی از حملات نیروهای آمریکایی از سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۳ روایت می‌کردند.
نیویورک‌تایمز می‌نویسد: معمار اصلی رنج آن‌ها هنری کیسینجر بود که چهارشنبه گذشته در ۱۰۰ سالگی درگذشت و زمانی، تحسین‌شده‌ترین مرد آمریکا نام گرفته بود.
کیسینجر به عنوان وزیر امور خارجه و مشاور امنیت ملی در دوران ریاست جمهوری «ریچارد نیکسون» و «جرالند فورد» تعیین‌کننده سیاست‌های جنگ آمریکا در جنوب شرق آسیا بود. تصمیم او برای گسترش جنگ ویتنام به کامبوج موجب کشته، مجروح و آواره‌شدن صدها هزار غیرنظامی شد. تاثیر این سیاست‌ها هنوز باقی مانده است و تنها محدود به دهکده‌های بمباران‌شده کامبوج نیست. بی‌اعتنایی او به تلفات و آسیب‌ها در میان غیرنظامیان در جنگ، طرح اولیه اعمال قدرت نظامی آمریکا شد که پیامدهای مرگ‌باری برای غیرنظامیان در عراق، افغانستان، سومالی، سوریه و جاهای دیگر به همراه داشت.
تورس می‌نویسد: بر اساس گفت‌وگوها با بیش از ۷۵ بازماندگان کامبوجی و آرشیو اسناد نظامی آمریکا که پیشتر محرمانه بودند، شواهد گزارش‌نشده‌ای از صدها تلفات و خسارات در میان غیرنظامیان وجود دارد و تحقیقات من نشان می‌دهد آقای کیسینجر بیش از آنچه پیشتر تصور می‌شد، مسئول جان باختن غیرنظامیان بوده است. به طور مثال، دستور کیسینجر به دستیار امور نظامی خود ژنرال «الکساندر هِیگ» مبنی بر «فرو ریختن هر چیزی که به پرواز درمی‌آید روی هر چیزی که حرکت می‌کند» باعث افزایش ناگهانی حملات هوایی و کشته‌شدن هشت غیرنظامی کامبوجی طی حمله‌ای توسط یک بالگرد مسلح آمریکایی در مه ۱۹۷۱ شد.
گفت‌وگوها و اسناد نشان‌دهنده بی‌اعتنایی تعجب‌برانگیز کاخ سفید به جان مردم کامبوج و شکست آن در ارزیابی اقدامات نظامی آمریکا، تحقیق درباره سوءرفتارهای احتمالی یا پاسخگو کردن نظامیان آمریکا بود. این عملکرد ناموفق در پاسخگو کردن نظامیان و مسئولان مربوطه به ایجاد ذهنیتی در امنیت ملی آمریکا کمک کرد که ارتش آمریکا مرتب مردم عادی را با مبارزان دشمن اشتباه گرفته، مرگ و جراحات غیرنظامیان را تاسف‌بار اما گریزناپذیر دانسته و نتوانسته است مانع تکرار یا تنبیه بانیان آن شود. این الگو در نمونه‌های اخیر جنگ‌ها ابدی آمریکا نیز به کار بسته شده است.
به طول مثال، این تحقیقات روزنامه نیویورک‌تایمز در ۲۰۲۱ بود که پنتاگون را مجبور کرد اقرار کند حمله‌ای به یک هدف مشکوک به تروریستی بودن در کابل افغانستان، منجر به کشته‌شدن ۱۰ غیرنظامی شد که هفت نفر از آن‌ها کودک بودند. یک تحقیق دیگر که توسط روزنامه تایمز در همان سال انجام شد، فاش کرد که در حملات هوایی عراق و سوریه از اطلاعات ناقص استفاده شده و هدف‌گیری‌ها در آن غیردقیق بوده‌اند که منجر به جان باختن هزاران انسان بی‌گناه شد.
نگارنده در یادداشت خود اشاره می‌کند که طبق تحقیقات او برای پایگاه خبری-تحلیلی آنلاین اینترسپت، هیچ فرد آمریکایی، چه سرباز در میدان و چه مقامات کاخ سفید، مهم‌تر از همه کیسینجر، در این میان، برای صدها مورد تلفات و آسیب در میان غیرنظامیان در کامبوج پاسخگو نشدند.
منتقدان کیسینجر، از جمله «بن کرنان» مدیر پیشین «برنامه مطالعات نسل‌کشی» در دانشگاه ییل می‌گویند مسئولیت عمده حملات در کامبوج بر عهده او است که در نهایت منجر به کشته شدن ۱۵۰ هزار غیرنظامی شد، حدود ۶ برابر بیشتر از غیرنظامیانی که تصور می‌شود آمریکا در حملات نظامی در پی ۱۱ سپتامبر کشته است. سیاست‌های دولت‌مردان چنان باعث ثبات‌زدایی در کامبوج شد که گروه « خِمِرهای سُرخ» توانستند قدرت را در این کشور در دست بگیرند و کل ملت کم‌جمعیت آن را گرفتار کارزار کابوس‌گونه کار زیاد از حد، گرسنگی و کشتار کند که از ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۹ منجر به کشته شدن حدود ۲ میلیون نفر شد.
کیسینجر دهه‌ها از پاسخ به سوالات درباره بمباران کامبوج رویگردان بود و اظهارنظرهای علنی او با ابهاماتی همراه بود. او درباره جلسه استماع تاییدش به عنوان وزیر امور خارجه آمریکا در سال ۱۹۷۳ که در آن تخمین زده بود حملات آمریکا در مدتی که او مسئولیتی در جنگ بر عهده داشته، منجر به کشته شدن ۵۰ هزار غیرنظامی کامبوجی شده بود، گفت «من فقط می‌خواستم شفاف‌سازی کنم که این، بمباران کامبوج نبود بلکه بمباران ویتنامی‌های شمالی در کامبوج بود.»
او در مواجهه با سوالاتی درباره ناهمخوانی بمباران نکردن کامبوجی‌ها اما به نوعی کشتار حداقل ۵۰ هزار نفر از آن‌ها توضیح زیادی نداد. کیسینجر همچنین پاسخی به سوالات درباره صدها مرگ دیگر و شکایات قربانیان کامبوجی پاسخی نداد.
افراد دهکده کامبوج یتروپیانگ فلونگ می‌گویند پیش از جنگ زندگی بهتری داشتند؛ اگرچه زندگی آسانی نداشتند اما مواد غذایی فراوان بود و در خانه‌های خوب و مستحکمی زندگی می‌کردند.
در پایان این مطلب آمده است: هنری کیسینجر هرگز پاسخگوی رنج‌هایی نشد که در کامبوج یا دیگر کشورهایی به بار آمد که «سیاست واقعی» مد نظر او به کار بسته می‌شد. از زما مرگ او، صدای قربانیان سیاست خارجی او از بسیاری از مراسم‌های یادبود غایب بوده است که برای او برگزار شد. این صداها باید شنیده شود. کیسینجر ۵۰ سال از مسئولیت آسیب‌های روحی به بار آمده در این دهکده و دیگر جاهای کامبوج شانه خالی کرد. او نباید در مرگش هم اجازه این کار را داشته باشد.
انتهای پیام