به گزارش ایسنا، پایگاه تحلیلی «میدل ایست آی» در گزارشی درباره ریشههای درگیری فلسطین و رژیم صهیونیستی نوشته است: «کریم احمد خان»، دادستان دیوان کیفری بینالمللی درباره جنگ غزه گفت: از هفتم اکتبر تلاشهایم را برای ورود (به سرزمینهای اشغالی) و بازدید از مکانهایی که در آنها جنایت رخ داده بود، افزایش دادم. سعی کردم با خانوادههای داغدار دیدار کنم، کسانی که با ترس زندگی میکنند و گویی در یک لحظه حاد و دردناک گیر افتادهاند. آنها منتظر بازگشت عزیزانشان هستند.
این مقام دیوان کیفری بینالمللی این اظهارات را درباره افرادی مطرح کرد که در حمله هفتم اکتبر حماس به مواضع رژیم صهیونیستی در اراضی اشغالی کشته شدند.
او پس از طرح این اظهارات احساسی، درباره فلسطینیان به اختصار گفت: «سعی کردم به غزه هم وارد شوم، اما ممکن نبود.»
هرچند که این مقام سعی کرد طوری جلوه کند که گویی برای کشتهشدگان غزه غمگین است، اما حرفهایش نشان از بنیانهای نژادپرستانه و استعماری قوانین و نهادهای بینالمللی دارد؛ این باور که جان فلسطینیان در بهترین حالت از اهمیت ثانویه برخوردار است.
دفتر کریم احمد خان از ۲۰۱۴ تا امروز یک پرونده جاری درباره جنایات رژیم صهیونیستی در فلسطین دارد که هنوز به نتیجه نرسیده است. این در حالی است که دیوان کیفری بینالمللی با گذشت تنها یک سال از جنگ اوکراین، ولادیمیر پوتین، رئیسجمهوری روسیه را به جنایت جنگی محکوم کرده و حکم بازداشت او را صادر کرد. با این وجود، گویی ۹ سال برای بررسی جنایات رژیم صهیونیستی زمان کمی بوده و این دیوان هنوز صهیونیستها را محکوم نکرده است.
این در حالی است که مقامات رژیم صهیونیستی آشکارا از مجازات جمعی و پاکسازی قومی مردم فلسطین سخن میگویند و یوآو گالانت، وزیر جنگ این رژیم چندی پیش فلسطینیان را انسانهایی درندهخود توصیف کرد که باید نابود شوند!
غرب مدعی است که جنگ رژیم صهیونیستی با گروههایی مانند حماس بوده و در این راه، فلسطینیان ناخواسته قربانی میشوند. اما حقیقت این است که جنگافروزی این رژیم علیه فلسطینیان از چندین دهه قبل آغاز شده و آنها سعی دارند فلسطینیان را از سرزمین خود بیرون کنند. چه حماس یا دیگر گروههای مقاومت مانند فتح یا جهاد اسلامی فلسطین وجود داشته باشند و چه نه، مردم فلسطین از اواخر قرن ۱۹ تا امروز در برابر استعمار سرزمینهای خود به دست شهرکنشینان اروپایی و صهیونیست مقاومت کرده و میکنند.
یکی از نخستین نمونههای مقاومت فلسطینیان به ۱۸۸۶ باز میگردد؛ زمانی که کشاورزان فلسطینی به صهیونیستهای «پتخ تیکوا» اجازه تصاحب زمینهای خود را ندادند.
نه دیوان کیفری بینالمللی و نه دولتهای غربی هیچ توجهی به این تاریخ استعماری که وضعیت امروز جهان را شکل داده، ندارند. رژیم صهیونیستی و متحدانش تلاشهای فراوانی برای مسکوت نگه داشتن این تاریخ انجام دادهاند و حتی تا آنجا پیش رفتند که خواستار استعفای آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل شدند؛ چهرهای که گفته بود حمله حماس به اسرائیل (در هفتم اکتبر) بیدلیل اتفاق نیفتاد و ریشه در آزار و اذیت مردم فلسطین به دست صهیونیستها داشت.
وقایع هفتم اکتبر تنها نمایانگر ریشههای این مناقشه بودند، یعنی استعمار مهاجران اروپایی و صهیونیست، نژادپرستی و تلاش برای از بین بردن مردم بومی فلسطین. «تئودور هرتزل»، بنیانگذار جنبش صهیونیسم در ۱۸۹۵ گفت که شهرکنشینان یهودی باید فلسطینیان را از مرزها بیرون رانده و این پاکسازی قومی را با احتیاط و در سکوت انجام دهند.
امروز اما صهیونیستها و متحدان آنان در آمریکا علناً از کوچ اجباری ساکنان غزه به صحرای سینا در مصر سخن میگویند. از سوی دیگر شهرکنشینان در کرانه باختری از جلب توجه جامعه جهانی به غزه استفاده کرده و به نوبه خود، در این مناطق طرحهای استعماری خود را به پیش میبرند.
پاکسازی قومی جزو لاینفکی از سازوکار نژادپرستی صهیونیسم است که تحت حمایت تمام عیار آمریکا و اروپاست. پاکسازی قومی و نسلکشی اقدامات ناگهانی و یکشبه نیستند؛ بلکه به برنامهریزی نظامی و استراتژیک طولانی مدت نیاز دارد.
صهیونیستها از سالها پیش فلسطینیان را به مناطقی مانند غزه و کرانه باختری محدود کردهاند؛ در حالی که مردم فلسطین اکثریت جمعیت منطقه میان رود اردن تا دریای مدیترانه را تشکیل میدهند.
فلسطینیان با وجود در دست داشتن اکثریت، تنها ۱۵ درصد از خاک فلسطین اشغالی را در اختیار دارند که آنهم به انواع مختلف تحت نفوذ رژیم صهیونیستی است؛ از اشغال نظامی در کرانه باختری گرفته تا بمباران و محاصره در غزه. با این وجود، فلسطینیان در سرتاسر سرزمینهای اشغالی با این نسلکشی تدریجی مقابله کردهاند. از این رو، نمیتوان گفت که مناقشه میان رژیم صهیونیستی و فلسطین یک جنگ ساده است. این درگیری در واقع تداوم خشونتهای استعمار مهاجران علیه مردم بومی فلسطین است که نقل امروز و دیروز نبوده و در دهها سال قبل ریشه دارد.
انتهای پیام