فرزین عرب در گفت‌وگو با ایسنا با گلایه از وضعیت دوچرخه‌سواری پیست ایران بیان کرد: ما یک سال صبر کردیم و هیچ انتقادی نکردیم تا وضعیت را ببینیم و ورزشکار نیز لطمه نبیند اما برخی مسائل وجود دارد که هیچ ربطی به بودجه یا مدیریت قبلی فدراسیون ندارد. مهمترین مسئله این است، تقویم یا برنامه‌ریزی سالانه برای برگزاری لیگ نیست. باید از ابتدای سال یک تقویم منظمی وجود داشته باشد که در آن تمام مسابقات قهرمانی کشور و مراحل لیگ به صورت دقیق درج شده باشد تا من به عنوان مربی بتوانم بر اساس آن برای تمرین ورزشکارم برنامه‌ریزی کنم.
او ادامه داد: تمرین دوچرخه‌سواران پیست چند فاز دارد و من باید بدانم که مسابقات دقیقا چه تاریخی برگزار می‌شود تا بر اساس آن ورزشکار را آماده کنم اما ۱۰ روز یا یک هفته مانده به مسابقه، ناگهان اعلام می‌کنند مسابقه برگزار می‌شود. من به رییس سازمان لیگ هم گفته بودم یک تقویم منظم ارائه دهند. به حال این اتفاق روی کیفیت و رکوردهای زمانی ورزشکاران هم تاثیرگذار است.
برنامه‌ریزی برگزاری مسابقات فاجعه‌بار است
ملی‌پوش سابق سرعت ایران با اشاره به بی‌انگیزگی ورزشکاران سرعت تاکید کرد: ابتدای سال اعلام کردند هر ماه یک مسابقه کلاس یک برای رکابزنان پیست می‌گذارند و با توجه به نتایج آن، رنکینگ تعیین می‌کنند و بر اساس آن رنکینگ، ورزشکاران به اردوی تیم ملی دعوت می‌شوند اما این مسابقات دو مرحله برگزار و دیگر تمام شد. البته در همان برگزاری مسابقات هم حرف و حدیث‌هایی وجود داشت. برای نمونه شب قبل از مسابقه رشته‌ها تغییر می‌کرد یا یک رکورد زمانی تعیین می‌کردند که اگر ورزشکار به آن رکورد زمانی برسد به اردوی تیم ملی دعوت می‌شود.
هر سال تعداد ورزشکاران پیست کم می‌شود
او افزود: همچنین یک روز قبل از برگزاری مسابقه ناگهان اعلام می‌کردند مسابقه لغو و به تاریخ دیگری موکول شده است و خیلی از ورزشکاران از نیمه راه مجبور می‌شدند برگردند. واقعا برنامه‌ریزی ضعیف و فاجعه بار بوده است. کیفیت لیگ هم پایین آمده است. وقتی مسابقات را از نزدیک ببینید خجالت آور است. تعداد ورزشکاران بخش سرعت ۱۰- ۱۲ نفر شده‌اند. هر سال تعداد ورزشکاران پیست کم می‌شود و افراد زیادی دوچرخه‌سواری را کنار می‌گذارند. من به دنبال سهم در فدراسیون نیستم و خصومتی هم با هیچ کسی ندارم فقط دلم می‌سوزد تعدادی جوان با شرایط سخت تمرین می‌کنند که به تیم ملی برسند اما هر سال دلسرد می‌شوند. علی لبیب در بخش پیست بازی‌های آسیایی چهارم شد و این در حالی بود که تمرین آنچنان تخصصی نداشت و خودشان هم گفتند سورپرایز شدند. به نظرم اتفاقا در حق او ظلم کردند و اگر سه، چهار ماه تمرین تخصصی در پیست انجام می‌داد ممکن بود به مدال برسد.
تیم ملی شخصی شده است
او در مورد وضعیت تیم ملی سرعت ادعا کرد: تیم ملی سرعت شخصی شده است و تنها برخی رکابزنان خاص می‌توانند هر زمان که می‌خواهند از پیست آزادی استفاده کنند. آنها زودتر از همه نیز از اعزام‌ها و اردوها اطلاع دارند. در حالی که وقتی بحث تیم ملی مطرح است باید منافع ملی در نظر گرفته شود و نگاه به تمام دوچرخه‌سواران یکسان باشد. شاگردهای مربی تیم ملی از امکانات و تجهیزات فدراسیون استفاده می‌کنند.
دوچرخه‌های قدیمی در اختیار برخی رکابزنان خاص است
عرب در پاسخ به این پرسش که بر چه اساس مدعی است ورزشکاران مربی تیم ملی از امکانات فدراسیون برخوردار هستند؟ گفت: دوچرخه‌های لوک فدراسیون که قبلا در انبار بود، ترمیم و رنگ شده‌اند و زیر پای برخی رکابزنان هستند. شاید عوامل خود فدراسیون هم اطلاع داشته باشند که چگونه دوچرخه‌های قدیمی فدراسیون در اختیار برخی رکابزنان خاص قرار دارد. این حرف من کاملا مستند است و اگر قرار بود این دوچرخه ها را در اختیار ورزشکاران قرار دهند می‌توانستند به هیات ها بگویند رکابزنان مستعد خود را معرفی کنند و این دوچرخه‌ها در اختیارشان باشد. به نظرم با این شرایط دیگر دوچرخه‌سوار سرعتی باقی نمی‌ماند و من بارها مشکلات را به مدیرتیم های ملی و رییس سازمان لیگ گفته‌ام. قبلا هم که مربی تیم ملی بودم این نکات را گوشزد کردم که این سیستم برنامه‌ریزی کمکی به پیشرفت دوچرخه سواری نمی‌کند.
برای کسی مهم نیست پیست نتیجه بگیرد
دارنده مدال نقره و برنز ماده تیم اسپرینت آسیا ادامه داد: من خودم سال‌ها ملی‌پوش دوچرخه سواری بوده‌ام و تخصصم بخش سرعت است. با پنج مربی خارجی کار کرده‌ام می‌دانم که یک دوچرخه‌سوار سرعتی باید دائم در اردو باشد تا روی مهارت‌ها و تکنیک‌هایش کار شود. از ابتدای سال تاکنون چند اردوی تیم ملی برای بخش سرعت برگزار شده است؟ ورزشکار سرعتی به مراتب بیشتر از ورزشکار استقامتی است و نیاز دارند که دلخوشی داشته باشند. متاسفانه چنین چیزی را نمی‌بینم و برای کسی مهم نیست که پیست نتیجه بگیرد یا نه. تمام برنامه‌های فدراسیون روی بخش جاده گذاشته شده است. واقعا در حق برخی ورزشکاران دارد اجحاف می‌شود. ورزشکاران از درس و زندگی خود می‌زنند و از جیب هزینه می‌کنند اما در نهایت هم ناامید می‌شوند. من به عنوان ملی‌پوش سابق ایران وظیفه داشتم که این نکات را مطرح کنم.
انتهای پیام