علی ضیایی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره برنامه‌های ترانزیتی کشورهای همسایه از جمله عراق و تاثیر آن بر ترانزیت ایران بیان کرد: یک سری نقشه‌های توسعه در عراق تعریف می‌شود که بعضا خودشان آنها را تعریف نمی‌کنند و تحت تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم سایر کشورها ایجاد شده و عراقی‌ها با آن همراه می‌شوند. هرچند عراق را در حال حاضر بازیگری ارزیابی نمی‌کنم که بخواهد برای ترانزیت ایران مشکل زیادی ایجاد کند.
وی ادامه داد: با وجود این، اگر عراق به‌دنبال منافع خود باشد، به سمت ایران می‌آید. البته کشورهای دیگر منفعت‌سازی‌هایی برایش ایجاد می‌کنند؛ اما اگر عراق به بازارها هم نگاه کند و بخواهد در کریدور زمینی بین چین و اروپا نقش موثرتری ایفا کند، با ایران وارد همکاری می‌شود.
این کارشناس حوزه حمل‌ونقل با بیان اینکه کریدورهای خارجی و سیاسی - تحمیلی خیلی اثرگذار نیست، گفت: کریدور راه توسعه یک کریدور وارداتی است، در حالی که کریدورهای سیاسی و وارداتی تا الان خیلی تجربه‌های موفقی نداشتند. یک نمونه میدل‌کریدور بود که اجماعی برای آن شکل گرفت که بر خلاف موازین ژئوپلتیکی، کریدوری ایجاد کنند اما آنطور که باید و شاید عمل نکرد. کریدور راه توسعه عراق البته مزایای خود را دارد و شاید در برخی از مسیرها بتواند نقش خوبی ایفا کند؛ اما الان کریدورهایی مزیت دارند و در آینده مزیت‌های بیشتری خواهند داشت که تا جای ممکن، حمل ترکیبی در آنها به حداقل برسانند.
ضیایی با بیان اینکه حمل ترکیبی روش حمل‌ونقل بسیار مهمی است افزود: با وجود این، اینکه یک کالا بخواهد چند بار در سطح بین قاره‌ای وارد خشکی و دریا شود، هزینه و زمان را خیلی افزایش می‌دهد. اگر بحث تمام‌زمینی مطرح باشد، با عراق می‌توانیم نقش موثرتری را ایفا کنیم برای اینکه بخواهیم حمل ترکیبی را کمتر کنیم.
وی ادامه داد: با وجود این، به‌صورت کلی نقش عراق را در کریدور زمینی شرق به غرب می‌بینم. هرچند که در این مورد، تا الان استقبالی را از عراق شاهد نبودیم اما اینکه ارتباط بین ایران و مدیترانه برقرار شود، معارضان بین‌المللی زیادی دارد که ممکن است روی عراق هم فشار بیاورند اما منفعت ایران و هم عراق، مسیر شرقی - غربی است.
انتهای پیام