سعید صبوری در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص نمایش «یه جور دیگه یعنی همین» اظهار کرد: این نمایش روایت مرشدی خسته و غم‌آلود است. سیاه بازی گونه خاصی از نمایش است که شباهت زیادی به سنت نمایش «کمدیا دلارته» ایتالیا و خُرده نمایش‌های اروپایی که با نام «واریته» شناخته می‌شوند، دارد که بدیهه‌سازی و بدیهه‌سرایی محور اصلی این نوع نمایش به شمار می‌رود. حرکات موزون و آواز چاشنی این نمایش است و پایان خوش و نتیجه‌گیری اخلاقی از خصوصیات آن به شمار می‌آید.
وی افزود: در نمایشنامه روحوضی معمولا ۲ تیپ حضور دارند. یکی حاجی یا حاکم و دیگری سیاه که معمولا مبارک نام داشت و نوکر و خدمتکار ارباب خود بود. در حقیقت شخصیت سیاه در این نمایش‌ها، سمبل مردم زجر دیده به شمار می‌رود.
صبوری ادامه داد: در نمایش یه جور دیگه یعنی همین اولین میزانسنی که به چشم مخاطب می‌خورد شخصیت عروسک خیمه‌شب بازی است که گونه‌ای از نمایش ایرانی است و مخاطب از همان ابتدای کار متوجه می‌شود که با یک کار کاملا ایرانی مواجه است. بازی‌سازها و حرکات فرم بسیار روان و هماهنگ است و باید به وحید ممیزی به عنوان طراح فرم این نمایش نمره قبولی داد.
این منتقد تئاتر با اشاره به بازی بسیار روان مرشد که «حسین شجاعی» ایفای آن را بر عهده گرفته است، خاطرنشان کرد: این بازی بسیار قابل تامل است، مرشدی که خسته و غم آلود است از بلایی که به سر تئاتر اصیل ایرانی آمده و هویت سیاه که متاسفانه با سیاست‌های اشتباه مرکز هنرهای نمایشی در رویکرد با گونه‌های تئاتر ایرانی به‌ویژه در خصوص اختصاص ندادن فضا و مکان متناسب با نمایش‌های ایرانی از جمله شبیه‌خوانی یا تعزیه و تخت‌حوضی و بردن این گونه نمایش‌ها به سالن‌ها و فضاهایی که هرگز برای اجرای این نوع نمایش‌ها مناسب نیستند، سبب نابودی کامل و از میان رفتن تئاتر ایرانی شده است.
وی ادامه داد: مرشد برای زنده کردن این شخصیت و اصالت تئاتر ایرانی در این نمایش در حال تلاش است و به ناچار از کره زمین بار سفر بسته و به دنبال سیاه در کره دیگری می‌گردد و با آوردن سیاه روی کره خاکی سعی بر زنده کردن این شخصیت می‌کند.
صبوی عنوان کرد: سیاهی که ما در این نمایش می‌بینیم با بازی «امیراحسان امیرپور» واقعیت‌های جامعه را بیان می‌کند و سعی بر این دارد تا به مرشد بفهماند دیگر کسی شخصیت سیاه را دوست ندارد و مردم درگیر مدرنیته شده‌اند .
این منتقد تئاتر تصریح کرد: کارگردان نمایش با نگاهی کاملا هوشمندانه چندین گونه از نمایش‌های روحوضی را به مخاطب نشان می‌دهد که انصافا خوب از عهده آن بر آمده است، ناگفته نماند که شعرهای مرحوم مرتضی احمدی نیز تاثیر به سزایی در نمایش دارد و جزو انتخاب‌های خوب کارگردان است.
وی با اشاره به اینکه طراحی لباس و گریم آناهیتا موسوی کاملا با نمایش همسو است، عنوان کرد: طراحی لباس شخصیت سیاه تلفیق خوبی از یک سیاه ماورایی فضایی و سیاه سنتی ایرانی است. در پایان نمایش مخاطب به خوبی خستگی مرشدی که سرش را پایین انداخته و با خود کلنجار می‌رود که آیا توانسته رسالت خود را برساند یا نه و سیاهی که با کوله‌باری از غم سعی بر خنداندن مخاطب و اثبات اینکه سیاه هنوز در نمایش ایرانی نمرده است را درک می‌کند.
صبوری خاطرنشان کرد: در این نمایش به عقیده من تمام عوامل نمره قابل قبولی می‌گیرند و مخاطب باور دارد که یک نمایش اصیل ایرانی را تماشا کرده است.
انتهای پیام