مهرناز آزاد در گفت‌وگو با ایسنا درباره خشکی زاینده‌رود و اهمیت این رود برای اصفهان، اظهار کرد: نگران این هستم روزی پل‌هایی که در زاینده‌رود معلق است از بین برود، چرا که به نحوی ساخته شده که آب، آنها را سالم و ایستاده نگه می‌دارد. در چند دهه اخیر به مرور زمان مشاهده کردیم که بیشتر خشکی زاینده‌رود باعث فرو رفتگی و فرونشست شد. چندان بعید نیست که پل‌های تاریخی که صنعت و زیبایی ما محسوب می‌شوند، فرو بریزند و ما از سی‌وسه پل، خواجو و دیگر پل‌های زیبای اصفهان محروم شویم.

وی با بیان خاطره خود از زاینده‌رود، گفت: انتظار من از آن زمان این بود که دوباره زاینده‌رود پر آب شود. در تصورم نمی‌گنجید که روزی این خشک بودن ادامه‌دار و تاریخ‌ساز شود. فکر می‌کردم، زمان محدودی این اتفاق می‌افتد و سال‌ها بعد به خاطره تبدیل می‌شود. نسل‌های بعد ما اگر این خاطره را بخوانند، می‌گویند چطور ممکن بوده است آدمی بدون شنا کردن و عبور از پل این خاطره را این‌گونه نوشته باشد در حالی که آن‌ها نمی‌دانند که زاینده‌رود کاملاً خشک بود و من با پای خودم از سطح خشک زاینده‌رود عبور کردم. متأسفانه این‌قدر این قضیه ادامه پیدا کرد تا سرانجام خشک شد که هر موقع به آن فکر می‌کنم، بسیار غمگین می‌شوم.

آزاد با اشاره به اینکه در شعر خود به جوانب و ویژگی‌های زاینده‌رود پرداختم، افزود: بیشتر زیبایی‌ها را زاینده‌رود به خود اختصاص می‌داده است. من نیز برای زاینده‌رود شعری در قالب مثنوی سروده‌ام.

مؤسس و دبیر انجمن شاعران جوان استان اصفهان با اشاره به اینکه شاعر با خیالات و طرح‌های ذهنی، زیبایی و طبیعت‌هایی که در ذهن خودش ایجاد می‌کند زندگی می‌کند، ادامه داد: یک هنرمند و شاعر همیشه جلوتر از سایر مردم عادی زندگی می‌کند. شاعرها چندلایه عمیق و ملموس‌تر نسبت به مردم عادی تفکر می‌کنند. مردم مانند شناگرهایی هستند که روی سطح شنا می‌کنند، ولی شاعران، عمیق و احساسی جهان را تصور می‌کنند. واقعیت این است که تخیل آن‌ها باعث می‌شود تا مردم از شعر آنان لذت ببرند.

وی تأکید کرد: طبیعی است که ما به‌عنوان هنرمندان و شاعران، زاینده‌رود را بار دیگر به همان زیبایی و بسیار جذاب‌تر از آنچه در افکار نمی‌گنجد پویا و زنده ببینیم که مردم نیز از داشتن آن لذت ببرند.

انتهای پیام