به گزارش ایسنا، عاشق بازی بود و هر از گاهی بازی را از تئاتر و تلویزیون برمی‌داشت و به زمین دیگری می‌برد. بازی، مومی در دستانش بود؛ گاه در گروه تئاتری با عنوان «بازی»، گاه برای بازی جلوی دوربین تلویزیون و سینما و گاه هم برای ساخت مجسمه‌ها و به تعبیر خودش «اسباب‌بازی‌هایی برای بچه‌های بزرگ». 

بازی و بازی کردن را گرامی‌ می‌داشت و مخاطب را با برداشتی آزاد از بازی‌هایش وا گذاشته بود؛ برداشت آزاد از جعبه‌هایی که اسباب‌بازی بچه‌های بزرگ می‌دانستشان و آن‌ها را برای دلش خلق کرده بود. 

این هنرمند سینما، تئاتر و تلویزیون راه مجسمه‌سازی را هم مثل یکی از بازی‌های خود پیش گرفته بود. اردیبهشت ماه سال ۸۶ جعبه‌هایش را در یک گالری به نمایش گذاشت. نمایشگاه اسباب‌بازی بچه‌های بزرگ آتیلا پسیانی، هنرهای نمایشی و هنرهای تجسمی پیوندی را برقرار می‌کرد و او از این راه بار دیگر به هنر تجسمی اهمیت داد.

آتیلا پسیانی نیم‌نگاهی به هنرهایی چون عکاسی و خلق مجسمه‌ها داشت. او گرچه که خود به صورت حرفه‌ای عکاسی نمی‌کرد اما در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ و تاسیس گروه نمایشی «بازی» که حلقه اصلی آن را اعضای خانواده‌اش و سایر هنرمندان تئاتر حلقه دوم آن را شکل می‌دادند عکاسی را در اولویت‌های خود قرار داد؛ به طوری که حمید جبلی به عنوان عکاس از تمرینات گروه بازی تصاویری را ثبت می‌کرد. این موضوعی است که آن زمان، کمتر مورد توجه هنرمندان حوزه نمایشی بود.

او علاوه بر این، با حضور فعالش در دهه ۸۰ در موزه‌ هنرهای معاصر تهران نیز بار دیگر نگاهش را به حوزه تجسمی معطوف کرده بود. پسیانی با موضوع «پرواز پایداری» پرفورمنسی را در موزه‌ی هنرهای معاصر، همزمان با حضور در نمایشگاه هنر جدید، در اردیبهشت ماه سال ۸۶ برگزار کرد.

او با عنوان «آناتو تیغ» نیز نمایشگاهی از آثار حجمی دیده‌نشده‌اش را با پرفورمنسی همراه کرد که خردادماه سال ۸۶ در تهران به‌نمایش درآمد. او در این نمایشگاه تعدادی از آثار حجمی و مجسمه‌هایش را به‌همراه پرفورمنسی ـ پیوند هنرهای نمایشی و هنرهای تجسمی ـ از گروه تئاتر «بازی» با عنوان «آناتو تیغ» در گالری خاک به‌نمایش گذاشت.

انتهای پیام