به گزارش ایسنا، کمیته نروژی نوبل به ادعای خود، جایزه صلح نوبل را از سال ۱۹۰۱ تاکنون به شخص یا نهادی اهدا می‌کند که «بیشترین یا بهترین اقدام را برای دوستی بین ملت‌ها، از میان برداشتن یا کاهش رویارویی‌های نظامی یا تشکیل و ترغیب انجمن‌های صلح انجام داده باشد».
با این حال، برخی جایزه‌ها به افرادی اهدا شده که سابقه سیاهی در زمینه حقوق‌بشر داشته‌اند و یا اینکه برنامه‌های کشورهای غربی را در کشورهایی که مخالف سیاست‌های غرب هستند، پیگیری می‌کرده‌اند.
«هنری کیسینجر» وزیر خارجه و مشاور امنیت ملی پیشین آمریکا در سال ۱۹۷۳ به دلیل «ایفای نقش در هدایت مذاکرات صلح و توقف جنگ بین آمریکا و ویتنام» جایزه صلح نوبل را دریافت کرد اما سابقه او مملو از خشونت علیه مردم کشورهای جنوب‌شرق آسیاست.
کیسینجر که در سال ۱۹۶۹ مشاور امنیت ملی «ریچارد نیکسون» بود، در بحبوحه جنگ سرد میان شوروی و آمریکا به رئیس‌جمهور وقت آمریکا توصیه کرد تا مناطق مرزی ویتنام، لائوس و کامبوج را با «بمباران فَرشی» هدف قرار دهد. طبق گزارش‌ها، این حملات باعث شد ده‌ها هزار نفر از غیرنظامیان کشته شوند.
«مناخیم بگین» نخست‌وزیر سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۳ رژیم صهیونیستی نیز به دلیل «مذاکرات بر سر صلح بین اسرائیل و مصر در سال ۱۹۷۸» جایزه صلح نوبل را به همراه «انور سادات» رئیس‌جمهور پیشین مصر دریافت کرد.
نام بگین با جنایت «دیر یاسین» عجین شده است. قتل عام روستای دیر یاسین در غرب قدس توسط ۲ گروه صهیونیستی که یکی از آن‌ها به نام «اتسل» و به سرکردگی بگین بود، در نهم آوریل ۱۹۴۸ انجام شد و در آن حداقل ۲۵۰ فلسطینی به شهادت رسیدند.
سادات اما هنگامی که در کنار جمال عبدالناصر با رژیم صهیونیستی مبارزه می کرد، از ددیگاه غربی‌ها یک «جنگ‌طلب» بود اما بعد از سازش با صهیونیست‌ها «مرد صلح» لقب گرفت.
«آنگ سان سوچی» در سال ۱۹۹۱ و به دلیل «مبارزه بدون خشونت برای دموکراسی و حقوق‌بشر» صاحب جایزه صلح نوبل شد.
با این حال، دولت تحت امر سوچی در میانمار در سال ۲۰۱۶ دست به کشتار مسلمانان «روهینگیا» در استان «راخین» این کشور زد که در آن حداقل ۱۰۰۰ نفر جان باختند و هزاران نفر مجبور به ترک خانه و کاشانه خود و فرار به بنگلادش شدند.
«اسحاق رابین» نخست‌وزیر اسبق رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۴ به دلیل «تلاش برای ایجاد صلح در خاورمیانه» به همراه «شیمون پرز» رئیس و نخست‌وزیر پیشین این رژیم و «یاسر عرفات» رئیس پیشین سازمان آزادی‌بخش فلسطین و تشکیلات خودگردان فلسطین جایزه صلح نوبل گرفت.
رابین اما برخلاف نقش ادعایی درباره ایجاد صلح در منطقه، پایه‌گذار جنگ سوم اعراب و رژیم صهیونیستی و طراح حملات هوایی این رژیم به پایتخت‌های کشورهای عربی در سال ۱۹۶۷ بود.
پرز اما نقش اصلی را در کشتار غیرنظامیان در روستای «قانا» در جنوب لبنان ایفا کرد. کشتار قانا در ۱۸ آوریل ۱۹۹۶ رخ داد که در آن ارتش رژیم صهیونیستی مقر وابسته به سازمان ملل را ۸۰۰ غیرنظامی در آن پناه گرفته بودند، هدف قرار داد. در این حمله حداقل ۱۰۰ غیرنظامی به شهادت رسیدند و ده‌ها نفر دیگر مجروح شدند.
سرنوشت سادات به سراغ عرفات نیز آمد. این مقام فلسطینی تا زمانی‌که علیه اشغالگران صهیونیست مبارزه می‌کرد، به عنوان یک «تروریست» معرفی می‌شد، اما پس از سازش جایزه صلح نوبل گرفت.
«شیرین عبادی» در سال ۲۰۰۳ و به دلیل آن‌چه «تلاش‌های او برای دموکراسی و حقوق‌بشر و تمرکز بر حقوق زنان و کودکان» خوانده شد، جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.
عبادی بارها خواستار تحریم‌های حداکثری علیه ایران شده و بی‌توجه به فشارهای ظالمانه غرب علیه ایران که حتی شامل موارد بشردوستانه مانند داروی بیماران سرطانی و خاص می‌شود، از اقدامات رادیکال و حتی گروه‌های تجزیه‌طلب حمایت کرده است.
«نرگس محمدی» که غربی‌ها از او به عنوان «فعال حقوق‌بشر» نام می‌برند، امسال و به دلیل آن‌چه «مبارزه علیه سرکوب زنان در ایران و مبارزه برای ارتقای حقوق‌بشر و آزادی برای همه» خوانده شده، جایزه صلح نوبل گرفته است.
این فرد به دلیل ارتکاب جرم‌های امنیتی و اقدامات ضدایرانی در جهت پروژه فشار حداکثری، در زندان به سر می‌برد و در دوران محکومیت خود همواره در پی حاشیه‌سازی بوده و دروغ‌هایی مانند شکنجه‌شدن در زندان را مطرح کرده اما وقتی از زندان آزاد شد، اضافه‌وزن او واکنش‌های بسیاری را برانگیخت. «تقی رحمانی» همسر نرگس محمدی هم گفته «خانواده مادری نرگس اکثراً از مجاهدین بودند».
در حالی که بسیاری از کارشناسان و فعالان از رویکرد سیاسی کمیته انتخاب نامزدها و برندگان این جایزه انتقاد کرده‌اند، به نظر می‌رسد اعطای جایزه به این فرد یا افرادی که سیاست‌ها غرب را در کشورهای هدف دنبال می‌کنند، به یک رویه تبدیل شده است.
کشورهای اروپایی و آمریکا که سابقه سیاهی در موضوعات حقوق‌بشری و مواجهه با زنان دارند، با اسم رمز «دفاع از حقوق زنان» تا جایی که در توان داشتند در حوادث سال گذشته در امور داخلی ایران دخالت کردند و البته با شکست مواجه شدند اما به نظر می‌رسد همچنان بر رویه غلط خود مبنی بر دشمنی با ایران اصرار می‌ورزند و قصد درس گرفتن از گذشته را ندارند.
انتهای پیام