علی ربیعی در گفت وگو با ایسنا، با بیان اینکه صیادان و شکارچیان هر ساله از ۱۵ مهر لغایت ۱۵ آبان در فصل مهاجرت پرندگان شکاری بازگیری را آغاز می کنند، گفت: در این ایام پرندگان شکاری مانند باز و شاهین، بحری ،بالابان و قرقی و... به عنوان بخشی از پرندگان مهاجر عبوری از ایران مهاجرت می کنند.
وی همه پرندگان شکاری را دارای ارزش مادی برای صیاد و شکارچی ندانست و افزود: همه این پرندگان در معرض خطر شکار نیستند، اما شکارچیان پرندگان خاصی از جمله شاهین، بحری و بالابان را بیشتر شکار می کنند.
این محیطبان، به روش های مختلف صیادان و شکارچیان برای زنده گیری پرندگان شکاری اشاره کرد و گفت: برخی از این تله‌ها بر روی شاخه درختان نصب می شود؛ برخی دیگر نیز سیار بوده و بر روی پشت و پَر پرندگان کوچک‌تر مانند کبوتر و یاکریم بسته می‌شود و صیاد پای این پرنده را با نخ می بندد و آن را رها می کند که در ارتفاع خاصی ثابت و معلق می ماند و پرنده شکاری این پرنده معلق را لقمه آسانی می بیند و خیلی راحت آن را شکار می‌کند، اما خودش شکار می‌شود، زیرا تله‌ای که همراه طعمه بوده دور پای باز شکاری بسته شده و او را صید می کند.
ربیعی با بیان اینکه شکارچی بعد از صید پرنده شکاری چشم هایش را کوک می زند تا دیگر فرار نکند، یادآور شد: پرنده بدون چشم نمی‌تواند هیچ کاری انجام دهد و شکارچی برای اینکه پرنده نابود نشود، هر چند روز مقداری غذا به او می‌دهد.
وی با اشاره به ارسال پرندگان شکاری زنده گیری شده به کشورهای حاشیه خلیج فارس، ادامه داد: صیادان و شکارچیان پول هنگفتی از این کار به دست می آورند و لذا همه خطرها را به جان می‌خرند و گاهی برای نصب تله ها، خیلی ریسک می کنند، زیرا تله‌های بازگیری باید بر روی مرتفع ترین درخت منطقه شکار که معمولاً ۳۵ تا ۴۰ متر هم ارتفاع دارد، نصب شود.
این محیط بان، کشف و جمع آوری تله‌های بازگیری بر روی درختان مرتفع را یکی از سخت‌ترین کارها برای محیط بانان دانست و اضافه کرد: شکارچیان با ابزارهای خاصی بالای درخت می‌روند و این تله ها را نصب می کنند، اما محیط‌بانان به محض رؤیت تله باید اقدام به جمع آوری آن کنند و جمع آوری، کار بسیار سخت و خطرناکی است، زیرا همه محیط بانان شرایط یکسانی ندارند و با مشکلاتی نظیر وزن بالا و ترس از ارتفاع و... مواجه هستیم.
وی خواستار حذف درختان غیر بومی و مهاجم مانند صنوبر در سطح اراضی حفاظت شده و جنگلی شد و خاطرنشان کرد: صنوبر ارزان قیمت و سریع الرشد بوده و ارتفاع زیادی دارد و لذا شکارچیان برای بازگیری اقدام به کاشت صنوبر در مناطق مختلف می‌کنند که در عرض چند سال بزرگ می شود.
ربیعی با اشاره به شکننده بودن شاخه‌های صنوبر و خطر شکستن و سقوط از شاخه های آن، بیان کرد: یکی دیگر از روش‌های شکارچیان برای زنده گیری، حفر گودال در زمین است؛ به گونه‌ای که طعمه را در این گودال می گذارند و پرنده شکاری دست آموز مانند قرقی و دلیجه را از داخل گودال رها می کنند؛ پرندگان شکاری با هم رقابت غذایی دارند و به رقابت با آن پرنده دست‌آموز می‌پردازند و لذا از داخل گودال صید می شوند.
وی با بیان اینکه شکارچیان روش های ناجوانمردانه‌ای را برای صید پرندگان شکاری به کار می برند، گفت: اگر این پرندگان در جریان شکار و صید زخمی شوند، دیگر به درد شکارچی نمی‌خورند؛ متاسفانه در فصل بازگیری شاهد حضور افراد غیر بومی نیز در گیلان هستیم که اقدام به زنده گیری پرندگان شکاری با روش های مختلف می کنند.
انتهای پیام