به گزارش ایسنا به نقل از الجزیره، علی بونگو، پسر ۵۹ ساله عمر بونگو، رئیس‌جمهور سابق گابن، از زمان سکته مغزی در ماه اکتبر سال گذشته، کمتر در انظار ظاهر شده است.
بونگو کوتاه قامت اما تنومند که در سال ۱۹۵۹ در شهر برازاویل کنگو متولد شد، سال‌های اولیه زندگی خود را با این توهم که گابنی نیست سپری کرد.
بونگو – که با حروف اول خود ABO ،Ali B یا کمی تملق‌آمیز، “Monsieur Fils” (آقای پسر) شناخته می‌شد – از حرفه موسیقی دست کشید تا یک “مرد جدید” ظاهر شود. او پس از مسلمان شدن همانند پدرش، نام خود را از علان به علی تغییر داد.
ثروت عظیم نفتی
عمر بونگو، پدری که برای بیش از چهار دهه تقریباً بدون هیچ مانعی حکومت کرد، ثروت هنگفتی به دست آورد که عمدتاً از ثروت نفتی قابل توجه گابن به دست آمده است.
بونگو پدر دوست داشت ادعا کند که علی و خواهر بزرگ‌ترش پاسکالین بر اساس استعدادشان برای او کار می‌کردند و نه خویشاوندی.
علی بونگو موقعیت و ثروت خود را مدیون پدرش عمر بونگو است که تا زمان مرگش در سال ۲۰۰۹ به مدت چهل و یک سال بر گابن حکومت کرد. بونگو بزرگ که ظاهراً پول خود را از کمک‌های مالی شرکت‌های نفتی به دست می‌آورد، به دلیل سبک زندگی مجلل و ارتباط با بالاترین محافل سیاسی فرانسه آوازه خوبی نداشت.
مطمئناً ثروت نفتی گابن بیش از آنکه برای شهروندان عادی نفعی داشته باشد به نفع بونگوها بوده است. علیرغم درآمدهای نفتی دولت که در سال گذشته حدود ۲ میلیارد دلار، تخمین زده شد، یک سوم از جمعیت ۱.۷ میلیونی گابن با کمتر از ۲ دلار در روز زندگی می‌کنند. ثروت خانواده بونگو آنقدر بزرگ و پنهان در هزارتو است که هیچ کس، احتمالاً حتی خود علی بونگو، اندازه واقعی آن را نمی‌داند. اما مطمئناً بسیار عظیم است.
تنها یک پنجره کوچک توسط تحقیقات بانکی سنا در سال ۱۹۹۹ ارائه شد که نشان داد عمر بونگو ۵۰ میلیون دلار به یک حساب خصوصی سیتی بانک واریز کرده است. تحقیقات یک قاضی فرانسوی در سال ۲۰۰۸ نشان داد که خانواده بونگو حداقل ۳۳ ملک لوکس در فرانسه به ارزش مجموع ۱۹۰ میلیون دلار دارند. این اعداد تقریباً به طور قطع فقط نوک کوه یخ مالی هستند.
علی بونگو می‌گوید که دو خانه مجلل شخصی در پاریس را برای استفاده فرهنگی و دیپلماتیک به دولت بخشیده. او همچنین یک ویلا در پایتخت لیبرویل به یک دانشگاه دولتی اهدا کرد و قول داد که بخشی از ارث خود را به یک بنیاد آموزش محلی بدهد. این همه بسیار خوب است، اما به سختی سطح این کوه یخ مالی را حتی خراش بدهد.
اگر بونگو در پرداخت ثروت به مردم جدی بود، سهمی از درآمدهای نفتی دولت را به صورت سود سهام عادی برای هر شهروند تعیین می‌کرد. چیزی که «نفت به نقد» نامیده می‌شود، یا شاید می‌توانست ارث خود را در یک حساب ویژه برای پرداخت (یا دقیق‌تر، بازپرداخت) به هر شهروند گابنی بگذارد او فقط با ۶۰ میلیون دلار می‌توانست به هر کودک گابنی ۱۰۰ دلار بدهد، در کشوری که از نظر منابع طبیعی مانند چوب، منگنز و نفت غنی است. این کشور پنجمین کشور بزرگ تولیدکننده نفت در آفریقا است.
در جوانی، بونگو به عنوان ستوان وفادار پدرش کار می‌کرد و در زمان رونق دوم نفت به دنیا سفر می‌کرد و ارتباطات گسترده‌ای را در آمریکا و جهان عرب ایجاد می‌کرد. در سال ۱۹۸۹، در ۳۰ سالگی به عنوان وزیر امور خارجه منصوب شد، اما دو سال بعد زمانی که قانون اساسی جدید مقرر می‌کرد که اعضای کابینه باید حداقل ۳۵ نفر باشند، مجبور به کناره‌گیری شد. او در سال ۱۹۹۹ به عنوان سرپرست وزارت دفاع به دولت بازگشت و اندکی پیش از شروع مبارزات انتخاباتی ناشی از مرگ پدرش در سال ۲۰۰۹ در آنجا ماند.
هزینه‌های هنگفت او، به‌ویژه برای خودروهای لوکس، در کشوری که ثروت نفتی در تضاد با فقر گسترده است، باعث ایجاد نگرانی‌ها شد، علیرغم برخی مخالفت‌ها در حزب دموکرات گابن (PDG)، و سایه فسادی که پدرش به جا گذاشته بود، جانشینی به بونگو جونیور رسید.
در سال ۲۰۱۶، پس از مبارزات انتخاباتی که با درگیری‌های خونین و اتهامات تقلب در رای‌دهی خدشه‌دار شد، با چند هزار رای مجدداً برای دومین دوره انتخاب شد و ژان پینگ رقیب مخالف را شکست داد. بونگو در کشوری که برای چندین دهه توسط خانواده‌اش اداره می‌شد، کار دشواری را امتحان کرد که خود را به عنوان عامل تغییر نشان دهد - هر سخنرانی را با کلماتی مانند "تجدید" و "نوآوری" پر کرد. او از مجموعه‌ای از پروژه‌ها، از جمله تنوع بخشیدن به اقتصاد، باز کردن بازارها به روی سرمایه‌گذاران آسیایی، کوتاه کردن بخش دولتی، ساخت یک اسکله غول پیکر در قلب لیبرویل، پایتخت پرده‌برداری کرد.
یک ناظر دیپلماتیک می‌گوید: بونگو یک سری از مقامات قدیمی را کنار گذاشت و نسل جوانی را جایگزین آنها کرد - او می‌خواست روح پدرش را محو و کنترل خود را اعمال کند. اما برای مخالفانش، بونگو سخت و فاقد جذابیت و مهارت‌های ارتباطی پدرش بود. او در برخی از مدارس عالی برازاویل تحصیل کرد و به تحصیل حقوق در فرانسه، قدرت استعماری سابق ادامه داد، اما هیچ یک از زبان‌های محلی گابن را یاد نگرفت - این یک نقطه ضعف بزرگ بود.
در سال ۱۹۷۸، بونگو با سیلویا، یک زن فرانسوی- گابنی، ازدواج کرد و دارای چهار فرزند است.
انتهای پیام