بهزاد آقاجانی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص نمایش من مرتضی تنها هستم، اظهار کرد: این نمایش به داستان عشق و تنهایی می‌پردازد و روایتگر زندگی فردی به نام مرتضی است که از دوران کودکی، زندگی در یتیم‌خانه و عشقی که بعدها تجربه می‌کند، می‌گوید.
وی اضافه کرد: نام نمایش برگرفته از نام این فرد در بهزیستی است و اشاره به بحران انتخاب فامیل او دارد، به این معنی که فامیلی این فرد تنهاست یا صرفا به دلیل تنها بودن این نام برای این شخص برگزیده شده است.
آقاجانی ادامه داد: نمایش من مرتضی تنها هستم در سال ۱۳۹۶ با کارگردانی مهران سلیمانی به عنوان اولین تئاتر کافه‌ای مشهد در یک سال حدود ۲۵۰ اجرا در کافه‌ها را تجربه کرد و در بخش کافه‌ای جشنواره مونولیو موفق به کسب جایزه شد. در حال حاضر این نمایش با کارگردانی بنده روی صحنه است.
کارگردان نمایش من مرتضی تنها هستم گفت: این نمایش در دور قبلی اجرا درخشید و در حال حاضر نیز ظرفیت سالن‌ها تکمیل می‌شود. همچنین اطلاع‌رسانی این نمایش بیشتر به صورت مجازی انجام می‌گیرد و سعی می‌کنیم با پخش پوستر در کافه‌ها و سالن‌های تئاتر روند اطلاع‌رسانی را تکمیل کنیم.
آقاجانی در خصوص حمایت ارگان‌های مختلف از این نمایش اظهار کرد: از سال ۱۳۹۷ با ممنوع شدن اجراهای تئاتر در کافه‌ها یکی از حمایت‌های معنوی که از نمایش من مرتضی تنها هستم صورت گرفت این بود که شورای نظارت این امکان را داد تا نمایش را در کافه‌های تحت نظارت ارشاد اجرا کنیم، اما در حال حاضر در دور جدید اجرای نمایش تنها در بحث مجوز حمایت شده‌ایم.
وی اضافه کرد: این نمایش به تنهایی انسانی که در این عصر زندگی می‌کند، می‌پردازد. من به عنوان یک نویسنده بسیار به این موضوع علاقمند هستم تا در این شرایط برای مخاطب قصه عاشقانه بگویم و در مورد انسان صحبت کنم. به عقیده من با قصه گفتن است که می‌توانیم جامعه‌ای با انسان‌های بهتری داشته باشیم و به این خاطر تصمیم گرفتم تا امسال دوباره نمایش من مرتضی تنها هستم را به روی صحنه ببرم.
این کارگردان تئاتر درخصوص وضعیت تئاتر مشهد بیان کرد: استقبال مخاطبان از تئاترها خوب است و تمام نمایش‌هایی که در این چند وقت روی صحنه رفته‌اند مشکل تماشاچی ندارند و با استقبال خوبی روبه‌رو می‌شوند، اما حضور هنرمندان با سابقه کمرنگ شده است و بیشتر نسل جوان روی صحنه حضور دارند و کسب تجربه می‌کنند.
آقاجانی ادامه داد: نمایش‌هایی که نسل جوان در آن حضور دارند را باید با معیارهای متفاوتی سنجید. نمی‌توان این نمایش‌ها را به نمایش‌های درجه یک مقایسه کرد، هرچند کیفیت نمایش‌ها نسبت به سال‌های قبل افت داشته اما آثار با کیفیت نسل جوان نقطه امیدبخش است و این مسئله که نسل جوان وارد کار شده و می‌تواند زودتر تجربه کسب کند بسیار امیدبخش است.
انتهای پیام