به گزارش ایسنا، پنجمین سلسله از نشست‌های دیپلماسی نخبگانی، با حضور علی‌اکبر متکان ـ دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو ـ و احمد پاکتچی ـ سفیر جمهوری اسلامی ایران در یونسکوـ، از سوی گروه بین‌الملل اندیشکده حکمرانی شریف در سالن همایش دکتر روستا آزاد ساختمان اندیشکده حکمرانی شریف برگزار شد.
یونسکو با تمام آژانس‌های سازمان ملل متفاوت است
ابتدا، احمد پاکتچی ـ سفیر ایران در یونسکو ـ وظیفه خود را انتقال تجربه و یافته‌های خود از فضای بین‌المللی به داخل کشور دانست و گفت: بگذارید از صورت مسأله اصلی بگویم. تفاوتی بسیار جدی بین یونسکو و بقیه آژانس‌های سازمان ملل متحد وجود دارد و آن، این است که همه ارتباطات در بقیه آژانس‌ها، بین دولتی است، اگرچه در یونسکو هم هست، اما تمام روابط آن را دربرنمی‌گیرد. گاهی نهادهای غیردولتی در یونسکو کنشگران اصلی هستند.
پاکتچی افزود: یکی از بزرگ‌ترین مشکلات سفرا این است که توانایی فهم آنچه را در یونسکو رقم می‌خورد ندارند. دلیلش هم تفاوت یونسکو با بقیه آژانس‌هاست و تفاوتی که با چارچوب معمولی روابط بین‌الملل دارد. در سازمان ملل و دیگر آژانس‌های آن، طرف حساب‌ها به صورت دقیق مشخص است، اما در یونسکو این چنین نیست. دلیل اینکه یونسکو در کشورها کمیسیون ملی دارد، این است که کار آن یک کار ملی است. یونسکو نیاز به بسیج ملی دارد.
در یونسکو با یک بازی طناب‌کشی مواجه هستیم
او در ادامه سخنانش، به تاسیس یونسکو پیش از سازمان ملل اشاره کرد و گفت: ما در یونسکو با یک بازی طناب‌کشی مواجهیم. یک طرف دولت‌ها هستند که می‌گویند امور یونسکو باید تحت کنترل ما باشد. طرف دیگر این طناب، فضایی است که برای آن نمی‌شود به شخص یا کنشگر خاصی اشاره کرد. ما با یک کنشگر شَبَح‌مانند مواجهیم که در عرصه‌های آموزش، علم، علوم انسانی، اطلاعات و ارتباطات و فرهنگ، یعنی پنج بخش فعالیت‌های یونسکو، دولت را بی‌اهمیت تلقی می‌کند و معتقد است این امور از اساس ربطی به دولت‌ها ندارد. کشورهایی که به این دیالکتیک یا همین دو سر طناب زیاد اندیشیده‌اند، تلاش کردن گروه‌های مدنی و غیر دولتی خود را تقویت کنند. این کشورها با برنامه‌ریزی، فشار را از روی دولت برمی‌دارند. در این وضعیت، مسائلی که مطرح می‌شود با فشار کمتری روی دولت و با همراهی بیشتر جامعه مدنی، حل و انجام می‌شود. یکی از بهترین نمودهایی که از این طناب‌کشی با آن مواجه بودیم، کنفرانسی بود که سال پیش در مکزیکوسیتی برگزار شد و بسیاری از دولت‌ها نسبت به اینکه چرا نهادهای غیر دولتی، مداخله تا این حد زیادی داشته‌اند، اعتراض رسمی کردند.
پاکتچی در ادامه درباره ضعف و مشکلاتی که به عنوان سفیر با آن مواجه بوده است، سخن گفت و افزود: بزرگ‌ترین مشکلی که من احساس کردم، سکوت و بی‌تحرکی بوده است. مشکل ما این است که ما در فضای جهانی سکوت کرده‌ایم و هیچ تولید بین‌المللی‌ای نداریم، نه در حوزه کتاب، نه در حوزه آموزش و نه در فضای مجازی. فضای بین‌المللی برای کسی دعوت‌نامه نمی‌فرستد. کشورها خودشان باید جای خود را باز کنند. وقتی حضور نداریم، وقتی هیچ اثر انگلیسی از زبان کارشناسان ما نخوانده‌اند، چه توقعی می‌شود از جامعه بین‌الملل داشت!؟ ما باید شرایطی درست کنیم که وضعیت کشورمان، از حالت نامرئی به حالت مرئی تبدیل شود.
سفیر ایران در یونسکو اضافه کرد: نکته بعدی این است که ما باید بدانیم در یک سازمان بین‌المللی می‌خواهیم رویکرد سلبی داشته باشیم یا ایجابی. ما فعال نیستیم. حکایت ما، حکایت کسی است که از او می‌پرسند غذا چه می‌خوری، سکوت می‌کند، به نظرت چطور بپزیم!؟ سکوت می‌کند، اما وقتی موقع خوردن غذا می‌رسد، به غذا ناسزا می‌گوید و زیر میز می‌زند. سند می‌آید، بعد از مصوب شدن، تازه متوجه مهم بودن آن شده‌ایم و می‌خواهیم در موردش نظر بدهیم، در حالی که ددلاین‌های آن برای اصلاح یک ماه قبل رد شده است. ما عموما موضع سلبی می‌گیریم. موقع ساخت ساکتیم، اما وقتی ساخته شد، تازه وقتی ساخته شد، مخالفت می‌کنیم.
او اظهار کرد: نکته بعدی پادگفتمان است. گفتمانی زاده می‌شود که ما خود را پادگفتمان آن می‌دانیم، مثلا مسئله LGBT. ما با گفتمانش مخالفیم و مشکل داریم، ولی باید در برابرش پادگفتمان تولید کنیم. صرف «نه آوردن» در برابر یک مسأله که مشکل را حل نمی‌کند. برای مثال ما درباره خروج آمریکا از یونسکو و درخواستش برای بازگشتن، پادگفتمان ساختیم و خیلی‌ها با ما همراه شدند. در مسأله LGBT باید پادگفتمان ساخت. باید گفتمان خانواده را تقویت کرد. صرف «نه» که پادگفتمان نمی‌شود. باید بتوانیم به یک زبان جهان‌پسند، به یک زبان بین‌المللی ثابت کنیم که چرا ما درست می‌گوییم.
ایران و یونسکو از سال ۱۳۲۷
در ادامه این نشست، متکان ـ دبیر کل کمیسیون ملی یونسکو ـ به توضیح تاریخچه عضویت ایران در یونسکو و مصوبات چارچوب همکاری ایران با این آژانس بین‌المللی پرداخت و گفت: اساسنامه عضویت و همکاری با یونسکو اولین بار در سال ۱۳۲۷ مصوب شد. سپس در سال ۶۶ بازنگری شد و بند یازده به آن افزوده شد، اما مشکلی پیش آمد و سال ۶۷ مجددا اصلاح شد. در سال ۹۹ نیز این بند باز تغییر کرد. ارکان کمیسیون ملی یونسکو از شورای عالی تشکیل شده که این شورا از نمایندگان پنج یا شش وزارتخانه، نماینده صدا و سیما به اضافه هفت نفر شخصیت سیاسی و علمی به انتخاب وزیر علوم تشکیل شده است. در یونسکو پنج گروه وجود دارد، گروه علم، گروه آموزش، گروه ارتباطات، گروه فرهنگ و گروه علوم انسانی. هر یک از این گروه‌ها چند کمیته دارد.
خودمان را به جهان عرضه نکرده‌ایم
دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو با اشاره به اینکه هر یک از این کمیته‌ها در زمینه بخصوصی فعالیت دارند، اظهار کرد: یکی از وظیفه‌های این کمیته‌ها و به صورت کلی کمیسیون ملی یونسکو، معرفی فعالیت‌های جمهوری اسلامی به جهان است. زمانی که پیش آقای موتوکو رفتم، به او گفتم چرا نسبت به ایران ناعادلانه و خصمانه برخورد می‌کنید؟ پرسید در چه حوزه‌ای؟ مورد زنان را مثال زدم. گفت آیا شما چیزی به ما عرضه کرده‌اید!؟ در حوزه زنان، ما رتبه اول را در فنی و مهندسی‌های جهان داریم. ۵۳ درصد دانشجویان ما دختر هستند. چرا این‌ها نشان داده نشده است!؟
او افزود: از دیگر وظایف این کمیته‌ها، بررسی و تحلیل سندهاست، مثل سند ۲۰۳۰ یا سند اخلاق هوش مصنوعی که شدیدا مورد بحث قرار گرفته است. خوب طبیعتا یونسکو سند سکولار می‌نویسد و برای کمیسیون‌های ملی می‌فرستد، اما می‌گوید نقطه نظرهای خود را بگویید. در چنین وضعیتی اگر چیزی با فرهنگ ما همخوانی ندارد، ما باید آن را با چیز دیگری جایگزین کنیم. کمیسیون ملی یونسکو باید با همکاری سازمان‌ها، سندها را بررسی، جایگزین و ارسال کند.
کمیسیون ملی یونسکو مجری نیست
متکان در ادامه به وظایف یونسکو و مشکلات و موانع دیگر اشاره کرد و گفت: ما باید درک درستی از فعالیت یونسکو داشته باشیم. ساختار یونسکو برای ایجاد هماهنگی و انسجام بین بقیه دستگاه‌هاست. ما مجری نیستیم. کسی می‌تواند در یونسکو به نحو درست کار کند که شناخت درستی از ساختار و دستگاه‌ها داشته باشد و به سازماندهی منسجم بپردازد. بسیاری از اشخاص را ما به عنوان نماینده در سازمان‌ها معرفی می‌کنیم و به آن‌ها می‌گوییم در جلسات سازمان مرتبط حاضر شوند، اما مخالفت می‌کنند، برای مثال می‌گویند: «نه، جایی که حرف ۲۰۳۰ باشد نمی‌روم». خوب بروید و از عقیده و آرمانتان دفاع کنید.
دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو اظهار کرد: سال گذشته ما در اجلاس جهانی یونسکو ۱۷ کرسی داشتیم که از آن میان، هفت کرسی برای دانشگاه تهران بود، اما رئیس دانشگاه تهران حتی یک نفر را هم برای آن کرسی‌ها نفرستاد. ما واقعا تلاش نمی‌کنیم. ما گزارش‌ها و آمارهایمان را ارائه نمی‌کنیم. بسیاری نهادها و سازمان‌های علمی همکاری لازم را ندارند. ما باید برای دفترمان در خارج از کشور محتوا صادر کنیم. نباید در صحنه خارجی زمین را خالی بگذاریم، اما دستمان خالی است و موانعی بر سر راهمان قرار می‌دهند که حرکتمان نیز کند می‌شود. اگر درک این الزامات به‌وجود بیاید، ایران می‌تواند در صحنه بین‌المللی سر بلند کند.
انتهای پیام