به گزارش ایسنا، «الکساندر وولی» افسر سابق نیروی دریایی انگلیس در تحلیلی برای روزنامه تلگراف نوشت: چین به لحاظ تجاری بر دریاهای جهان تسلط دارد. چین در جهان جزو سه کشور برتر در حوزه ساخت کشتی‌های تجاری جدید است و دومین ناوگان تجاری بزرگ در جهان متعلق به این کشور است. چین میزبان ۷ بندر از ۱۰ بندر شلوغ تجاری در جهان است و دارای ناوگان ماهیگیری در خارج از کشور می‌باشد که احتمالا شامل ۱۷ هزار کشتی است. علاوه بر این موارد، چین اکثر زیرساخت‌های تجاری ساحلی جهان را از جمله ۹۶ درصد کانتینرهای حمل‌ونقل و بیش از ۸۰ درصد جرثقیل‌های بندری را تولید می‌کند. جدای این مزایای تجاری، چین اکنون بزرگترین نیروی دریایی جهان (نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین) را نیز دارد.
اما با این حال، چین فقط یک پایگاه دریایی در خارج از کشور دارد؛ یک پایگاه در جیبوتی واقع در در شاخ آفریقا. پایگاه دریایی بعدی چین در کجا خواهد بود؟ چین علاقه‌ای به افشای برنامه‌هایش ندارد بنابراین تیمی در موسسه «اِید دیتا» تلاش کرده تا حدس و گمانه‌زنی‌های منطقی در این خصوص داشته باشد.
اولین فرضیه این است که چین مکان‌هایی را برای پایگاه‌هایش انتخاب خواهد کرد که پیشتر در آن‌ها سرمایه‌گذاری کرده و نه تنها لنگرگاه‌هایی در آن‌ها ساخته بلکه روابط بلند مدت ضروری خود را با آن کشور میزبان ایجاد کرده است که همین مسئله موجب همکاری‌ها خواهد شد.
درحالی‌که اقیانوس‌های هند و آرام به عنوان «اولویت ژئواستراتژیک» چین قلمداد می‌شوند، اما بنادری در سراسر جهان نیز وجود دارند که توسط این کشور تامین مالی می‌شوند. تمرکز فوق‌العاده‌ای در غرب و آفریقای مرکزی و همچنین مکان‌هایی که اساسا برای آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها ناآشنا هستند، وجود دارد. از جمله این مکان‌ها می‌توان به «لومه» در توگو، «پورسورجا» در اکوادور و «لوگانویل» در وانواتو اشاره کرد. با در نظرگیری این موضوع می‌توان دریافت که چین تمایل دارد بنادر خود را در مکان‌های دور از دسترس قرار دهد.
اما عواملی ورای بحث تامین مالی، انتخاب چین را برای پایگاه‌ها تحت تاثیر قرار خواهد داد. چین احتمالا به تاسیس پایگاه در کشوری تمایل دارد که دولت آن مدتهاست در قدرت مانده‌اند و انتظار می‌رود که همچنان در قدرت باقی بمانند. همچنین الگوهای رای‌گیری در میان اعضای مجمع عمومی سازمان ملل متحد سرنخ‌هایی به ما می‌دهد. برای مثال کامبوج را در نظر بگیرید که همسو با پکن رای می‌دهد. علاوه بر این مورد، همانطور که تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهند و در گزارش‌های هفته گذشته به طور گسترده‌ای پوشش داده شد، چین در حال تکمیل لنگرگاهی در بندر «ریم» کامبوج است و این فضا به قدر کافی بزرگ می‌باشد تا از یک ناو هواپیمابر نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین میزبانی کند. همچنین «هون سن» نخست‌وزیر کامبوج از متحدان دیرینه پکن محسوب می‌شود و مقامات این کشور اقدامات خوبی تحت عنوان «ابتکار کمربند و جاده» چین انجام داده‌اند.
«الکساندر وولی» در تحلیلش تاکید می‌کند: پکن علنا می‌گوید که از نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین می‌خواهد تا در راستای «حفظ منافع جهانی چین» عمل کند و با ایالات متحده و جایگاهش به‌عنوان یک «قدرت جهانی» مقابله کند. این مسئله از چند جهت اهمیت دارد.
اول از اینکه یک «درگیری بالقوه بین آمریکا و چین» احتمالا به مسائل دریایی مربوط شود که مسلما «دریای چین جنوبی» نقطه اشتعالی در این راستا به‌حساب می‌آید، اما چین می‌خواهد از زنجیره‌های جزیره‌ای اقیانوس آرام که به تصورش این کشور را «محدود» می‌کنند، جدا شود و قدرت خود را در اقیانوس هند نیز به نمایش بگذارد.
دوم اینکه مشارکت چین با جهان به شدت به تجارت وابسته است و بیشتر کالاها همچنان از طریق دریا انتقال می‌یابند. بدین ترتیب، از میان تمامی شاخه‌های ارتش، نیروهای دریایی بیشترین ارتباط را با تجارت دارد.
روزنامه تلگراف در پایان این تحلیل می‌نویسد: تصور اینکه آمریکا بتواند در همه جا با چین مقابله کند، «خیالی» است، به‌خصوص اگر پکن نسبت به ساخت یک یا چندین پایگاه دریایی در خارج از کشور مصمم باشد، این تصور آمریکا هرگز محقق نخواهد شد. ایالات متحده و کشورهای متحدش باید بتوانند «پاسخ‌های سنجیده‌ای» بدهند. آن‌ها (مقامات غربی) باید ارزیابی کنند که پایگاه‌های نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین در کدام مکان‌ها «تهدید جدی» محسوب می‌شوند.
انتهای پیام