به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، یک مهندس نرم افزار به نام میانا ویندال(Miana Windall) حدود ۲۵ تراشه زیر پوست خود دارد که از آهنرباها تا فناوری RFID(سامانه بازشناسی با امواج رادیویی) را شامل می‌شود.
وی می‌گوید ممکن است گاهی اوقات پوست شما را اذیت کند، اما در بیشتر موارد، آنها واقعاً قابل توجه نیستند.
ویندال در کنفرانس امنیتی DEF CON در مورد اینکه چگونه به این کاشت تراشه‌ها علاقه‌مند شده و تجربه‌اش در برنامه نویسی آنها برای استفاده شخصی، مانند اسکن کردن درب ساختمان اداری محل کار سابق خود صحبت کرد.
فناوری RFID از فناوری قابل اسکن مانند کارت‌های مترو یا پرداخت در لحظه پشتیبانی می‌کند. این فناوری نسبتا ساده برای اولین بار در دهه ۱۹۷۰ ابداع شد. ویندال می‌گوید با این وجود، تراشه‌های قابل کاشت RFID هنوز به پتانسیل کامل خود نرسیده‌اند و هنوز هم برای بسیاری از مردم یک حقه و فریب محسوب می‌شوند. اما اگر می‌خواهید به خوبی از اطلاعات و دارایی‌های خود حفاظت کنید، می‌توانید تراشه مناسبی را زیر پوست خود بکارید که همیشه همراه شماست و کسی نمی‌تواند آن را از شما بدزدد.
عمل گرافسترا(Amal Graafstra) بنیان‌گذار خدمات هک زیستی و کاشت تراشه Dangerous Things می‌گوید: آنها جادویی نیستند. ایمپلنت‌های تراشه مانند فیلم‌های هالیوودی کار نمی‌کنند. آنها زمانی که هیچ خوانشگری در نزدیکی‌شان نباشد، فعال نمی‌شوند.
این بدان معناست که دامنه استفاده از ایمپلنت‌های RFID هنوز بسیار محدود است و محدود به استفاده به جای سوئیچ خودرو و کلید خانه و چند کاربرد دیگر می‌شود.
گرافسترا می‌گوید: وقتی ما یک فرستنده را می‌فروشیم، یک کلید را می‌فروشیم اما قفل را نه. کاربر برای ساختن قفل باید اطلاعات فنی داشته باشد.
دانستن این نکته مفید است که قبل از کاشت یک تراشه، باید تحقیقات خود را انجام دهید و مطمئن شوید که قبل از جراحی دقیقا چه چیزی می‌خواهید. اگرچه خود میانا ویندال می‌گوید زیر پوست خود چند تراشه غیر فعال دارد که وجودشان بی‌خطر است.
شرکت‌ها اکنون به دنبال راه‌هایی برای استفاده از ایمپلنت‌های RFID به عنوان ابزار امنیتی هستند.
از آنجایی که احراز هویت برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به حساب‌های کاربری اهمیت بیشتری یافته است، این ایمپلنت‌ها می‌توانند برای این امر نیز استفاده شوند.
در حالی که شرکت‌ها به دنبال جایگزینی احراز هویت دو مرحله‌ای با کلیدهای عبور هستند، قرار دادن این تراشه‌ها زیر پوست می‌تواند کمک شایانی به این امر کند.
به گفته گرفسترا، به جای یک کلید سخت افزاری که ممکن است گم شود یا استفاده از تأیید پیام متنی که می‌تواند دزدیده شود، می‌توان رمز عبور را روی یک تراشه ایمپلنتی بارگذاری کرد که می‌تواند هویت کاربر را تأیید کند.
گفتنی است که در آمریکا، ایمپلنت‌های RFID نیازی به تایید سازمان غذا و داروی این کشور(FDA) ندارند، زیرا جزو دستگاه‌های پزشکی محسوب نمی‌شوند.
به گفته دکتر هارشا گانگادارباتلا استاد رسانه در دانشگاه کلرادو، در حالی که این ایمپلنت‌ها به طور کلی ایمن و مطمئن به نظر می‌رسند، اما عوامل خطری نیز وجود دارد که باید در نظر گرفت.
وی گفت: مصرف‌کنندگان باید کاملاً از هزینه‌های «پنهان» (حریم خصوصی، خطرات و پیام‌های تبلیغاتی) مرتبط با چنین فناوری‌هایی آگاه باشند و فقط هزینه‌های دریافت چنین ایمپلنت‌هایی را در نظر نگیرند.
انتهای پیام