علی داوودی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص مجموعه نیمایی‌های عاشورایی «شبیه» که سال گذشته آن را منتشر کرده است، اظهار کرد: شعر آئینی طی سالیان گذشته گسترش پیدا کرده است. جریان وسیعی در حوزه شعر هیات فعالیت می‌کنند و مناسب هر شب محرم شعر سروده می‌شود و ذهن و سواد آئینی جامعه را شکل می‌دهند، اما این کتاب هیچ ادعایی ندارد و از تمام نمونه‌های دیگر فاصله دارد.
وی افزود: این مجموعه با باوری که من داشتم مبنی بر اینکه کربلا یک معیار برای انسانیت، آزادگی و شرافت است سروده شده، نه گریه بر مصیبت امام حسین(ع). من دریافت خود از عاشورا را به صورت شعر نو به تحریر درآوردم و شعرهای این کتاب مبین این است که نه تنها عاشورا تمام نشده، بلکه هرروز عاشورا است و ما هرروز درحال امتحان پس دادن مقابل چشمان امام حسین(ع) هستیم که در کدام لشکر قرار داریم.
داوودی با بیان اینکه پیشتر از این در حوزه شعر نو اتفاقات مهمی رخ داده که از نیم قرن پیش آغاز شده است، تصریح کرد: از زمانی که شعر نو به عنوان یک جریان شعری پذیرفته شده، شاعران سعی کرده‌اند که با باورهای مذهبی خود، سرودن در این قالب را تجربه کنند. این کتاب نیز حاصل یک دهه تفکر من نسبت به عاشورا بوده است.
این شاعر آئینی با اشاره به ظرفیت‌های شعر نو برای پرداختن به مضامین دینی بیان کرد: شعر نو ظرفیت گسترده‌ای برای پرداخت به مضامین دینی، مذهبی و عاشورایی دارد، چراکه در شعر نو آزادی عمل وجود دارد و محور آن خود شاعر است. البته که به نسبت بُرد اجتماعی کمی دارد، چراکه معمولا عموم جامعه از شعر عاشورایی این انتظار را دارند که بتوانند آن را زمزمه کنند، با آن سینه بزنند و عزاداری کنند اما شعر نو این وجه را ندارد.
وی ادامه داد: شعر نو دامنه مخاطب کمتری از شعر کلاسیک دارد و زمانی که شعر آئینی نو سروده می‌شود، دامنه مخاطب آن کمتر می‌شود و اکثر مخاطبان شعر آئینی، مخاطب شعر نو نیستند. در واقع شعر نو شعر اندیشه است نه شعری برای ارائه در محفل اجتماعی و از همین بابت شعر نوی عاشورایی مخاطب کمتری از شعر هیات دارد.
داوودی خاطرنشان کرد: اگر نظر صاحب‌نظر بر کتاب «شبیه» وجود داشته باشد، این کتاب کار خود را کرده است. این مجموعه شعر در جایگاه خود قرار دارد و همینکه اهل فن ادبیاتی این کتاب را دیده و نظر مثبت درخصوص آن داشته‌اند برای من امیدبخش بوده است.
انتهای پیام