او که برای اولین بار در یک مسابقه بین‌المللی شرکت کرده بود، توانست در این رقابت‌ها رکورد پرتاب وزنه معلولان جهان که با ۱۵.۲۶ متر در دست یک ورزشکار برزیلی بود را به ۱۵.۴۶ متر ارتقاء دهد و مدال طلای این رقابت‌ها را بگیرد.

خسروی امسال هم دوباره نام خود را و این بار در مسابقات جهانی پاریس بر سر زبان‌ها انداخت. زمانی که در این رقابت‌ها توانست رکورد قبلی خودش را به ۱۶.۱ متر ارتقاء دهد و ضمن کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس، یک مدال خوشرنگ دیگر را برای کشورمان به ارمغان بیاورد.

آنطور که این ورزشکار اهل "بانه وره" شهرستان پاوه می‌گوید، راه دشواری را برای رسیدن به این موفقیت‌ها پشت سرگذاشته و همیشه یک شعار پیش روی خود داشته که "اگر پاهایم ضعیف‌ترین پاهای دنیاست، دستمانم باید قوی ترین دستان دنیا شود".

یاسین خسروی در گفت‌وگو با ایسنا، از سختی‌هایی که برای رسیدن به این قهرمانی‌ها پشت سرگذاشته گفت و اظهار کرد: وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، بسیار افسوس می‌خورم که چرا زودتر وارد این رشته نشدم، اگر زودتر این کار را می‌کردم، شاید حالا یک حضور در المپیک را هم در کارنامه ورزشی‌ام داشتم، اما شرایط زندگی‌ام طوری بود که باید اینگونه پیش می‌رفت.  

وی ادامه داد: در روستای بانه وره پاوه زندگی می‌کنم، جایی که هیچ فضای ورزشی در اختیار نداشتم. از همان ابتدا عاشق فوتبال بودم و می‌خواستم فوتبالیست شوم، برای همین اوائل سال ۱۳۹۰ بود که به اداره ورزش و جوانان پاوه رفتم و گفتم به ورزش علاقه دارم و می‌خواهم به المپیک بروم که آنها هم مرا به هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه معرفی کردند. یک روز با سختی و مشقت زیاد به کرمانشاه آمدم و به این هیات رفتم. در آنجا به یکی از مسئولان گفتم که می‌خواهم فوتبالیست شوم، اما او همان زمان به من گفت باتوجه به دوری محل زندگیم از مرکز استان و سختی رفت و آمد بهتر است وارد یک رشته انفرادی شوم و در همان بانه وره تمریناتم را ادامه بدهم و  آنها هم حمایتم می‌کنند که من قبول نکردم و گفتم به فوتبال علاقه دارم که او هم در نهایت پذیرفت.

عضو تیم ملی پارادوومیدانی ایران افزود: باتوجه به اینکه محل زندگی ما در روستا بود، هیچ  وسیله نقلیه‌ای برای رفت و آمد در اختیار نداشتم. خانوده‌ام هم که این شرایط را می‌دیدند با ورزش کردن من مخالف بودند و می‌گفتند که این کار هیچ عاقبتی ندارد. اطرافیان، فامیل‌ها و حتی همسایه‌ها هم همین عقیده را داشتند، ولی من توجهی نمی‌کردم و تنها به هدفم فکر می‌کردم. برای اینکه بتوانم تمرین کنم، هفته‌ای سه روز را از روستای محل زندگیم تا سرجاده اصلی حدود نیم ساعتی را پیاده می‌آمدم، از آنجا با ماشین به پاوه می رفتم و از  آنجا هم به کرمانشاه، جمعا حدود سه ساعت و نیم را در مسیر رفت به کرمانشاه بودم تا بتوانم یک ساعت در آنجا تمرین کنم. برای برگشت هم همین زمان صرف می‌شد و جمعا هفت ساعت را در مسیر رفت و برگشت سپری می‌کردم.  

وی ادامه داد: تا سال ۱۳۹۴  همینطور در رشته فوتبال سپری کردم، تا جایی که خودم  متوجه شدم که فعالیت در ورزش گروهی به درد من نمی‌خورد و برای همین به توصیه همان مسئول هیات ورزش جانبازان و معلولان کرمانشاه وارد رشته پرتاب وزنه شدم و آنها وسایل لازم را برای تمرین در اختیارم قرار دادند. آن زمان با اینکه دامدار بودم و هر روز گله را به کوه و کمر می‌بردم، اما هر روز نزدیک ظهر حدود یک ساعتی را به شهر پاوه می‌رفتم تا در آنجا زیر نظر آقای نامق شریفی به عنوان مربی بدنسازی‌ام تمرین کنم. او که می‌دانست چه سختی‌هایی را متحمل می‌شوم، هزینه شهریه را از من نمی‌گرفت و فقط می‌گفت که "روزی مزد این همه سختی را می‌گیری".

رکوردار پرتاب وزنه معلولان جهان افزود: ما عشایر بودیم و ییلاق قشلاق می‌کردیم، برای همین چندماهی را در سال معمولا در نقطه صفر مرزی سپری می‌کردیم، وقتی به آنجا می‌رفتم فاصله‌ام تا شهر پاوه حدود سه ساعتی می‌شد و تردد برایم سخت‌تر بود، با این وجود دست از تمریناتم نمی‌کشیدم.

وی در ادامه گفت:  وقتی به گذشته برمی‌گردم، تعجب می‌کنم که چطور این همه سختی را پشت سر گذاشته‌ام. زمانی که پرتاب وزنه کار می‌کردم، یک کانکس را برای زندگی و ورزشم انتخاب کرده بودم، همه وسایل ورزشی‌ام را داخل آن گذاشته بودم  و هر روز در پیستی که خودم آن را درست کرده بودم، تمرین می‌کردم و همه طوری به من نگاه می‌کردند که انگار مشغول کار بیهوده‌ای هستم.

عضو تیم ملی پارا دوومیدانی ایران خاطرنشان کرد: مدتی بعد از اینکه در رشته پرتاب وزنه مشغول شدم، در اولین مسابقه قهرمانی کشور شرکت کردم. بین ۲۰ شرکت کننده، نفر بیستم شدم، با این وجود ناامید نشدم و برای مسابقات سال بعد توانستم در جایگاه سوم قرار بگیرم. سال بعد دوم شدم، اما متاسفانه شیوع بیماری کرونا باعث شد تا مدتی مسابقات و تمریناتم  متوقف شود. بعد از فروکش کردن کرونا دوباره تمریناتم را از سر گرفتم و در مسابقات قهرمانی کشور اول شدم. رئیس هیات جانبازان و معلولان استان که می‌دید چقدر در کارم جدیت دارم، از حدود دو سال پیش یک اتاق را در مجموعه ورزشی جانبازان در اختیارم قرار داد تا در آن مستقر شده و تمریناتم را در کرمانشاه به‌صورت منظم و زیر نظر مربیان ادامه بدهم.

وی به اولین حضورش در یک مسابقه بین‌المللی که سال گذشته در امارات بود اشاره و اظهار کرد: پس از اینکه در این مسابقات رکوردشکنی کردم و مدال گرفتم، انگیزه‌ام دو چندان شد و فهمیدم راه را اشتباه نیامده‌ام. بعد از مسابقات جهانی پاریس هم که سهمیه المپیک را گرفتم خودم را یک قدم به رویاهایم یعنی حضور در المپیک نزدیک‌تر دیدم.

خسروی به در پیش بودن مسابقات بازی‌های  آسیایی هانگژو هم اشاره کرد و افزود: هیچ‌گاه به هیچ‌کس قول مدال نمی‌دهم و همیشه در میدان مسابقه تمام تلاشم را می‌کنم تا بهترین عملکرد را داشته باشم. برای بازی‌های آسیایی هم تمام تلاشم را خواهم کرد که باز هم عملکرد خوبی داشته باشم. رکورد پرتاب وزنه دوره قبل این مسابقات حدود ۱۵ متر بوده  که حدود یک  متر از رکورد فعلی من کمتر است.  

وی در پایان گفت: خانواده‌ام اگر چه اوایل مخالفت می‌کردند، اما می‌دانستم که از سر دلسوزی و نگرانی است، برای همین از آنها تشکر می‌کنم که در این سال‌ها تحمل کردند. همچنین از آقای نامق شریفی -مربی بدنسازی-، آقای عزت‌الله پرنیان -رئیس هیات جانبازان و معلولان کرمانشاه- و مردم شهر پاوه و بانه وره که پشتوانه و دلگرمی من هستند هم قدردانی می‌کنم.

انتهای پیام