به نقل از نیوز، نتایج تحقیق جدید نشان داد که ترکیبات خاص اسپرسو می‌تواند به‌طور بالقوه بر شروع بیماری آلزایمر تاثیر بگذارد البته نتایج آزمایشگاهی اولیه تایید نمی‌کند که نوشیدن اسپرسو از ابتلا انسان به بیماری آلزایمر پیشگیری می‌کند با این حال، می‌تواند گامی برای یافتن یا طراحی سایر ترکیبات زیست فعال در برابر بیماری‌های عصبی، از جمله آلزایمر باشند.

مقابله با تجمع پروتئین‌های تاو

پروتئینی به نام تاو به تثبیت ساختارها، در مغز سالم کمک می‌کند اما این پروتئین‌ها می‌توانند توده‌ها یا فیبریل‌ها (فیبریل ها، مواد بیولوژیکی ساختاری هستند که تقریبا در همه موجودات زنده وجود دارند) را در بیماری آلزایمر و سایر شرایط تخریب‌کننده عصبی تشکیل دهند. اعتقاد بر این است که این فرآیند نقش مهمی در توسعه و پیشرفت این بیماری‌ها دارد.

دکتر ماریاپینا دونوفریو، از دانشگاه ورونا ایتالیا و همکاران وی تصمیم گرفتند بررسی کنند که آیا ترکیبات خاص موجود در اسپرسو می‌تواند از تجمع تاو جلوگیری کند یا خیر. برای انجام این کار، گروه، آزمایش‌هایی را با استفاده از شات‌های اسپرسو ساخته شده از دانه‌های قهوه ذخیره شده انجام دادند.

ترکیبات زیست فعال اسپرسو

محققان ترکیب شیمیایی اسپرسو را با استفاده از طیف‌سنجی رزونانس مغناطیسی هسته‌ای مشخص کردند و چندین ترکیب کلیدی کافئین و تریگونلین (هر دو آلکالوئید)، جنیستئین (یک فلاونوئید) و تئوبرومین (ترکیبی که در شکلات نیز یافت می‌شود) را شناسایی کردند. این ترکیبات، همراه با عصاره کامل اسپرسو، در کنار شکل کوتاه شده پروتئین تاو تا ۴۰ ساعت انکوبه شدند.

انکوباتور ابزاری آزمایشگاهی است که در آزمایشگاه‌های زیستی برای کشت و رشد دادن نمونه‌های زنده مانند سلول‌ها یا میکروب‌ها به کار می‌رود. این وسیله با کنترل رطوبت، دما، میزان اکسیژن و دی‌اکسید کربن شرایطی مناسب برای رشد ارگانیسم‌های زنده فراهم می‌کند. انکوباتور یکی از از ابزارهای مهم در آزمایش‌های میکروبیولوژی، زیست‌شناسی سلولی و… محسوب می‌شود.

با افزایش غلظت عصاره اسپرسو، کافئین یا جنیستئین، فیبریل‌های تاو، کوتاه‌تر شدند و ورقه‌های بزرگ‌تری تشکیل ندادند. چشمگیرترین نتایج با عصاره کامل اسپرسو مشاهده شد.

آزمایش‌های بیشتر نشان داد که کافئین و عصاره اسپرسو می‌توانند فیبرهای تاو از پیش ساخته شده را متصل کنند. فیبریل‌های کوتاه شده برای سلول‌ها، غیرسمی هستند و به عنوان موردی برای تجمع بیشتر عمل نمی‌کنند.

وی گفت: اثر بازدارندگی مشابه آن است که در مورد سایر ترکیبات مانند لیمونوئیدها، اولئوکانتال و کورکومین مشاهده شد. نتیجه جالب مطالعه ما این است که ترکیبات منفرد اثر کمتری نسبت به مخلوط قهوه دارند.

مصرف متوسط قهوه اسپرسو – دو یا سه فنجان در روز – می‌تواند مقداری از مولکول‌های زیستی را فراهم کند که با غلظت‌هایی که در مطالعه ما اثر ضد انباشتگی نشان می‌دهند، قابل مقایسه است.

مفاهیم و تحقیقات آتی

در حالی که این یافته‌ها بینش‌های هیجان‌انگیزی را در مورد پتانسیل محافظت‌کننده عصبی قهوه اسپرسو ارائه می‌دهند، قبل از تایید اثرات آن در انسان، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. اسپرسو مانند سایر نوشیدنی‌های قهوه حاوی بیش از ۱۰۰۰ ترکیب است.

اگرچه فعالیت زیستی کل نوشیدنی و اجزای جداگانه آن بررسی شده است، مکانیسم دقیقی که این ترکیبات بر پروتئین‌های تاو تاثیر می‌گذارند و اینکه چگونه ممکن است به مزایای محافظت عصبی برای انسان تبدیل شوند، هنوز نامشخص است.

کار گروه تحقیقاتی داربست‌های مولکولی بالقوه را برای طراحی درمان‌ها علیه بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی، به‌ویژه آنهایی که شامل پروتئین‌های تاو هستند، پیشنهاد می‌کند.

دونوفریو گفت: هدف اولیه مطالعه ما این بود که بفهمیم آیا یکی از پرمصرف‌ترین نوشیدنی‌ها می‌تواند تاثیر مفیدی بر یکی از علائم گروهی از بیماری های عصبی تخریب کننده، یعنی تجمع تاو داشته باشد یا خیر.

برای مطالعات بعدی، ما بر روی سایر ترکیبات مشتق شده از غذا، به ویژه ترکیبات معمولی در رژیم غذایی مدیترانه‌ای تمرکز خواهیم کرد زیرا مطالعات زیادی روی پروتئین تاو انجام نشده است.

این یافته‌ها بر پتانسیل بررسی اجزای رژیم غذایی روزمره برای خواص ارتقاء دهنده سلامت آنها تاکید می‌کند.

نتایج این تحقیق در نشریه Agricultural and Food Chemistry منتشرشده است.

انتهای پیام