به گزارش ایسنا، عبدالحسین کلانتری امروز در آیین اختتامیه چهاردهمین جشنواره بین‌المللی فارابی، این جشنواره را بذری دانست که حدود یک و نیم دهه پیش کاشته شد و اکنون به نهالی جوان و در حال بالیدن تبدیل شده که با حرس هرساله آن توسط اندیشمندان جوانه‌های جدیدی می‌زند و افزود: ملاک‌ها و شاخص‌های داوری آثار در این جشنواره به‌روزرسانی و دقیق‌تر شده است و با هدف افزایش تعامل با دستگاه‌ها و کمک به حل مشکلات آنها بخش‌های جدیدی به جشنواره اضافه شده است که جایزه صلح و دوستی با همکاری سازمان تقریب مذاهب اسلامی به آن اضافه شده است.
معاون فرهنگی و اجتماعی وزیر علوم، تحقیقات و فناوری ابزار امیدواری کرد که این مسیر با حفظ کنشگری مستقل و جهت‌بخش جشنواره فارابی در راستای کمک علوم انسانی به حل مسائل کشور منجر شود.
دبیر جشنواره بین‌المللی فارابی ادامه داد: نتایح جشنواره فارابی تصویری از وضعیت علوم انسانی کشور ارائه می‌دهد؛ از این رو اگرچه عدم انتخاب آثار برگزیده در برخی حوزه‌های رقابتی تلخ است، اما از این روی که ابعاد آسیب گون علوم انسانی را بر ما مکشوف و برنامه‌ریزی را ممکن و تسهیل می‌کند، امیدبخش و سرشار از فرصت است.
کلانتری ادامه داد: نتایج حاصله حکایت از آن دارد که در حوزه‌های مطالعات میان رشته‌ای علوم انسانی ضعف داشته و با نقطه مطلوب فاصله چشمگیر داریم، حال آنکه پرداختن به این حوزه مطالعاتی ضرورتی تاریخی دارد.
وی اضافه کرد: بر مبنای نتایج حاصله در حوزه‌های علوم انسانی و اسلامی و علوم انسانی مرتبط با حوزه‌های قرآنی، تفسیر و حدیث نیز ضعف داریم که ضرورت بازنگری سیاست‌ها و برنامه‌های مرتبط را دوچندان می‌کند.
معاون وزیر علوم با تاکید بر اینکه از دیگر نتایج حاصله فاصله معنادار علوم انسانی از تحولات فناورانه جدید است، ادامه داد: این تحولات فناورانه به صورت عمیق، سریع و وسیع جهان را دگرگون کرده و مقدورات تمدنی متفاوتی را در آستین دارد؛ این معضل خود را در حوزه‌هایی نظیر فناوری‌های شناختی، فناوری اطلاعات مانند هوش مصنوعی، بلاک چین و اینترنت اشیاء، به نحو بارزی نشان می‌دهد. بدیهی است اگر این نقیصه جبران نشود، بار دیگر مانند روزهای آغاز صنعتی‌شدن شاهد انحرافی تاریخی و زیان‌بار خواهیم بود.
کلانتری گفت: علوم انسانی باید طرحی برای حرکت و نقشه‌ای به سوی هدف برای مدیریت و راهبری در اختیار کشور قرار دهد. این رویکرد به صورتی طبیعی واجد این ویژگی است که به کاربرد و اجرا می‌پردازد و دانش تولیدشده از آسمان ایده‌ها را به زمین سخت واقعی عملگرایی و کنش و محدودیت و مجال‌های تنگ و قلّت منابع و کثرت آرمان‌ها فرو می‌نشاند.
وی تصریح کرد: به عنوان یک ضرورت عملی و حیاتی ملزم و مجبور هستیم که از آسمان آکادمی و برج عاج‌های روشنفکری به زمین سخت و تاریخ خود فرود آمده و تمام داشته‌ها و پنداشته‌ها و سرمایه‌های انباشته در انبان پژوهشکده‌ها را در بستر فرصت‌های تاریخی خود فرآوری کرده و به طرحی برای عمل و اقدام به قصد اداره امور تبدیل کنیم.
وی نتیحه گرفت اگر به درستی معتقد و مدعی هستیم که نظام حکمرانی باید مبتنی بر علم و دانایی باشد، تا مقرون به نتیجه و رهنمون به اهداف شود، هیچ مسیر دیگری غیر از مسیر علم نداریم. چنین نگاه و انتظاری علوم انسانی را در تقسیم‌بندی‌های کلاسیک و در تمایز خشک و ساده با علوم فنی و مهندسی با طبیعی خلاصه نمی‌کند. این نگاه مرزهای فرضی و غیر واقعی و علم انداز در مورد علوم انسانی و غیرانسانی را درست و کارگشا نمی‌داند.
وی خاطرنشان کرد: مطابق این نگاه چه بخواهیم و چه نخواهیم در علوم انسانی استفاده می‌کنیم و چون اکسیژن در همه حوزه‌ها تنفس می‌کنیم، مطابق این نگاه تمام آنچه با انسان سروکار دارد و محصول اوست، در علوم انسانی محفوظ است و در ذات خود با علوم انسانی عجین و مرتبط است.
انتهای پیام