تالاب‌های استان مازندران در طول چند سال گذشته با گیاهی مهاجم و غیربومی روبه رو شده‌اند که با توجه به قدرت تکثیر آن، سطح آب را به صورت کامل می‌پوشاند، این اتفاق مانع ورود نور و اکسیژن به داخل آب می‌شود که به مرور به دلیل تولید لجن آلی، خشک شدن پهنه‌های آبی را به دنبال دارد.
رشد این گیاه مهاجم به حدی به سرعت انجام می‌شود که حتی نام برخی تالاب‌ها امروزه برگرفته از همین سنبل آبی است، مانند تالاب «سنبل آبی آغوزبن»؛ که سنبل‌های آبی امروز بخش زیادی از تالاب را پوشانده‌اند. سنبل آبی یکی از ۱۰ گونه گیاهان مهاجم دنیاست؛ این گیاه وقتی وارد اکوسیستم آبی می‌شود ظرف مدت ۲ هفته می‌تواند جمعیت خود را به میزان دو برابر افزایش دهد. یک بوته با ۲۰ گل می‌تواند سه هزار دانه تولید کند و هر دانه آن بین پنج تا ۲۷ سال می‌تواند زنده بماند، این شرایط باعث شده که زنگ خطر برای تالاب‌های این استان به صدا درآید.